Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

Στοιχεια Πατερικα δεν μας ζητουν καποιοι αμελετητοι, σχετικα με την διακοπη ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ; Ιδου ο άγ. Σωφρόνιος που γιορταζει σημερα τι λεει, γιὰ τὴ Διακοπὴ Μνημοσύνου

Στοιχεια Πατερικα δεν μας ζητουν καποιοι αμελετητοι, σχετικα με την διακοπη ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ;

Ιδου ο άγ. Σωφρόνιος που γιορταζει σημερα τι λεει, γιὰ τὴ Διακοπὴ Μνημοσύνου



Εορτή του Αγίου Σωφρονίου του Πατριάρχου Ιεροσολύμων (11 Μαρτίου)


Ο Άγιος Σωφρόνιος γεννήθηκε στην Δαμασκό της Συρίας περί το έτος 580 μ.Χ. και ήταν υιός ευσεβών και ενάρετων γονέων, του Πλινθά και της Μυρούς. Λόγω της καταγωγής του αποκαλείται και Δαμασκηνός. Κατά την νεαρή του ηλικία επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους και εκάρη μοναχός στη μονή του αββά Θεοδοσίου, όπου συνδέθηκε πνευματικά με τον εκεί ασκούμενο Ιωάννη τον Μόσχο, από τον οποίο διδάχθηκε πολλά.
Με την συνοδεία αυτού επισκέφθηκε την Αίγυπτο, όπου συνδέθηκε με τον κύκλο του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονος και τη Ρώμη. Τότε πέθανε και ο Ιωάννης ο Μόσχος (620 μ.Χ.).
Ο Σωφρόνιος μετακόμισε το λείψανο αυτού στα Ιεροσόλυμα και, αφού τα ενταφίασε στη μονή του Οσίου Θεοδοσίου, επανέκαμψε στην Αλεξάνδρεια. Εκεί προσβλήθηκε τότε από ανίατη ασθένεια των οφθαλμών. Επισκέφθηκε τότε το ναό των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου στο Αμπουκίρ και θεραπεύθηκε. Το θαύμα αυτό περιέλαβε σε εγκώμιό του προς τους Αγίους αυτούς.
Στην συνέχεια επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη με την ελπίδα να προσεταιρισθεί τον Πατριάρχη Σέργιο Α' (610 - 638 μ.Χ.) στις θέσεις του κατά των Μονοφυσιτών και να εκφράσει τις διαφωνίες του κατά του ενωτικού σχεδίου, το οποίο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύρος ο από Φάσιδος (630 - 643 μ.Χ.) ετοίμαζε για να σιγάσει την διαμάχη μεταξύ Ορθοδόξων και Μονοφυσιτών. Αλλά απέτυχε και απογοητευμένος επανήλθε στα Ιεροσόλυμα.
Όταν πέθανε ο Άγιος Μόδεστος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, ο Άγιος Σωφρόνιος, για την υπερβάλλουσα αρετή του, ανήλθε το έτος 634 μ.Χ. στον πατριαρχικό θρόνο της Σιωνίτιδος Εκκλησίας. Η κατάσταση ήταν θλιβερή. Εσωτερικά η Ορθοδοξία υπέφερε από την αίρεση του μονοφυσιτισμού.
Εξωτερικά οι Άραβες περιέσφιγγαν την πόλη των Ιεροσολύμων. Ήδη κατείχαν τη Βηθλεέμ και ο Άγιος Σωφρόνιος μη δυνάμενος, κατά τον Δεκέμβριο του έτους 634 μ.Χ., να μεταβεί εκεί για να γιορτάσει την γέννηση του Θεανθρώπου, θρηνεί. Για την αποκατάσταση κάποιας ηρεμίας στο ποίμνιό του, συγκαλεί Σύνοδο και καταδικάζει τον Μονοφυσιτισμό.
Για την απόκρουση των Αράβων οργανώνει την άμυνα της πόλεως. Το έτος 637 μ.Χ. όμως αναγκάζεται να παραδώσει την πόλη των Ιεροσολύμων στον χαλίφη Ομάρ.
Ο Άγιος Σωφρόνιος κοιμήθηκε με ειρήνη το επόμενο έτος, 638 μ.Χ.



______________________________________________________________________________________


Τί λέγει ὁ γιος Σωφρόνιος
γιὰ τὴ Διακοπὴ Μνημοσύνου
Τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ
Σύμφωνος μέ τόν σιο Μάξιμο τόν μολογητή εναι καί γιος Σωφρόνιος Πατριάρχης εροσολύμων. γιος Σωφρόνιος ζησε τήν δια ποχή μέ τόν γιο Μάξιμο καί γωνίσθηκε γιά τήν δια αρεσι το Μονοθελητισμο. Θά κάνωμε λοιπόν καί σ’ ατόν τόν γιο μία μικρή ναφορά, διά τόν λόγο τι ναφέρει στή διδασκαλία του σχεδόν ατούσιο τό δεύτερο μέρος του πό ξέτασιν ΙΕ΄ ερο Κανόνος τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. ναφέρει λοιπόν γιος στό κεφάλαιο τό λεγόμενο «Περί ξαγγελιν» τά ξς: 
Τος δίδουσι χρήματα πρός τό διαφυγεν βασάνους, οκ στιν γκλημα· ελοντο γάρ χρήματα ζημιωθναι ψυχήν· καί λύτρον νδρός διος πλοτος. Οδέ τος τ φυγ τήν σωτηρίαν πορισαμένοις στιν γκαλεν, κν ντ’ ατν τεροι κατασχέθησαν· δύναντο γάρ κκενοι φυγεν. Ε τις πρεσβύτερος διάκονος ς δθεν π’ γκλήματι το οκείου κατεγνωκώς πισκόπου πρό συνοδικς διαγνώσεως ποστ τς ατο κοινωνίας, καί μή ναφέρ τό νομα ατο, καθαιρείσθω. Καί ε τις πίσκοπος ατό τοτο τολμήσει κατά το δίου μητροπολίτου, καθαιρείσθω. σαύτως καί ε τις πίσκοπος μητροπολίτης κατά το πατριάρχου τατα τολμήσει, τς ερωσύνης παυέτωσαν. Ε δε τινες ποσταῖέν τινος ο διά πρόφασιν γκλήματος, λλά δι’ αἵρεσιν πό συνόδου ἁγίων Πατέρων κατεγνωσμένην τιμῆς καί ποδοχς ἄξιοις ο ρθόδοξοι» (P.G. 87Γ, 3369D).

Εναι ξιοθαύμαστο τό σημεο ατό τς διδασκαλίας το γίου Σωφρονίου, διότι ταυτίζεται, κατά γράμμα θά λέγαμε, μέ τόν πό ξέτασι ερό Κανόνα. σως δέν θά ταν περβολικό νά πομε τι, κατά τήν διατύπωσι το ν λόγ Κανόνος, ο Πατέρες τς Πρωτοδευτέρας Συνόδου εχαν π’ ψιν τους τήν διδασκαλία ατή το γίου, μέ τήν ποία βεβαίως ταυτίστηκαν πλήρως.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Καταγγελουμε οτι ο εν λογω ρασοφορος Δαμασκηνος, εκαμε μεταμοσχευσι σηκωτιου απο ζωντανο ανερωτητο δοτη, δηλαδη ξεριζωσε απο ζωντανο ασθενη το σηκωτι του και μετα εκεινος ....πεθανε....Ο πατηρ Δαμασκηνος δεν εχει κανενα ελεγχο συνειδησεως γι αυτο το κανιβαλικο εγκλημα..Eιναι δυνατον αυτος ο βολεμενος δεσποτογατος να σεβεται τις ενστικτωδεις ευαισθησιες του μικρου ποιμνιου, της Συνειδησεως της Εκκλησιας, στις προδοτικες πραξεις των Μετασχηματιζομενων Ποιμενων σε Λυκους; .

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Καταγγελουμε οτι ο εν λογω ρασοφορος Δαμασκηνος, εκαμε μεταμοσχευσι σηκωτιου απο ζωντανο ανερωτητο δοτη, δηλαδη ξεριζωσε απο ζωντανο ασθενη το σηκωτι του και μετα εκεινος ....πεθανε....Ο πατηρ Δαμασκηνος δεν εχει κανενα ελεγχο συνειδησεως γι αυτο το κανιβαλικο εγκλημα...Eιναι δυνατον αυτος ο βολεμενος δεσποτογατος να σεβεται τις ενστικτωδεις ευαισθησιες του μικρου ποιμνιου, της Συνειδησεως της Εκκλησιας, στις προδοτικες πραξεις των Μετασχηματιζομενων Ποιμενων σε Λυκους;

---------------------------- 

Απίστευτη γλώσσα από Ηγούμενο: Φανατικοί παράφρονες Χριστιανοί



Δριμεία επίθεση κατά όσων αντιδρούν στα οικουμενιστικά ανοίγματα εξαπέλυσε κατά την ομιλία του κατά την διάρκεια του Β Κατανυκτικού Εσπερινού την Κυριακή της Ορθοδοξίας στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Λαμίας, ο Καθηγουμένος της Ι.Μ. Αγάθωνος π. Δαμασκηνός Ζαχαράκης.

Ο π. Δαμασκηνός στην θαυμάσια ομιλία του αναφέρθηκε εκτενώς στην ιστορία της Αναστηλώσεως των Ιερών Εικόνων, στη μεγάλη αυτή Νίκη της Ορθοδοξίας, καθώς και στην διαφύλαξη της Ενότητος της πίστεως μας.
Συγκεκριμένα ο π. Δαμασκηνός ανέφερε μεταξύ άλλων πως:
«Μια χριστιανική κοινότητα που δεν πιστεύει ορθόδοξα στον Θεό, έχει νοθεύσει την ταυτότητα και την αποστολή της. Κάνει το μεγάλο λάθος να διδάσκει στους ανθρώπους μια πίστη που δεν παραπέμπει στον τριαδικό Θεό, όπως αυτός είναι, αλλά όπως εκείνη τον φαντάζεται. Ένα ρητό λέγει: «Να μην πιστεύεις στον Θεό που εσύ δημιούργησες, αλλά στον Θεό που δημιούργησε εσένα». Για έναν αληθινά ευσεβή χριστιανό το πρώτιστο αγαθό στη ζωή του είναι η ορθή πίστη, όλα τα άλλα, που λογίζονται ως ανθρώπινα, έπονται. Η προάσπιση της ορθόδοξης πίστης είναι κάτι στο οποίο η Εκκλησία αφιέρωσε μεγάλο μέρος του χρόνου της και του δυναμισμού της».
Μέχρι εδώ καλά, αλλά στην πορεία η ομιλία παίρνει άλλη στροφή….
Όταν σε κάποιο σημείο ανέφερε πως «Ο επίσκοπος που δεν εκφράζει την ορθή πίστη, παύει να είναι επίσκοπος της εκκλησίας. Κανένας κληρικός ή λαϊκός δεν έχει το δικαίωμα να ερμηνεύει την πίστη σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις» κάποιοι θεώρησαν πως μιλάει για τις οικουμενιστικές τάσεις που κορυφώθηκαν με την Σύνοδο του Κολυμπαρίου.
Φευ όμως άλλο εννοούσε…
«Μεγάλο πρόβλημα μέσα στην εκκλησία δημιουργούν κάποιοι φανατικοί χριστιανοί, που ταυτίζουν, την πίστη της εκκλησίας και την αλήθεια, με τη δική τους πίστη και τον εαυτό τους. Αυτοί θεωρούν πως είναι οι μόνοι μέσα στον κόσμο, που κρατάνε την πίστη, την αλήθεια και την ορθοδοξία και πως όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους, είναι ασεβείς και άθεοι και αυτή την αρρωστημένη πεποίθησή τους προσπαθούν να την περάσουν και στους άλλους συνανθρώπους τους.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα στον τόπο μας. Κάποιοι κληρικοί και λαϊκοί πάσχοντες από το παραπάνω σύνδρομο του εγωκεντρισμού τους, αυτοονομάστηκαν «φύλακες» της ορθόδοξης πίστης και κάποιοι άλλοι «γνήσιοι χριστιανοί» και χωρίς ταπείνωση και υπακοή στην εκκλησία διασπούν την ενότητά της.
Είναι τόσο τυφλωμένοι από το πάθος τους, που δεν διστάζουν ακόμα και να αποτειχιστούν, δηλαδή να φύγουν από την εκκλησία, αγνοούντες ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο από τα κακά που μπορεί να συμβεί σε ένα χριστιανό στον κόσμο αυτό.
Αποδομούν με τα αλλοπρόσαλα και φανατικά κηρύγματά τους τον Πατριάρχη μας, τον Αρχιεπίσκοπο, τους Επισκόπους μας, και κάθε απλό χριστιανό, που σέβεται την εκκλησία και τα όργανά της. Αντί να υπακούσουν αυτοί στην εκκλησία, ζητάνε η εκκλησία του Χριστού, να υπακούσει σε αυτούς. Αν αυτό δεν είναι παραφροσύνη, πείτε μου, εσείς, τι άλλο είναι;» τόνισε ο ηγούμενος και κατακλείοντας την ομιλία του ο π. Δαμασκήνος ανέφερε χαρακτηριστικά πως οι αποφάσεις της Εκκλησίας έχουν Αγιοπνευματικό κύρος, αφορούν όλους τους ορθοδόξους χριστιανούς και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να τις αμφισβητήσει.
Είναι σαφές πως όσο οι αντιδράσεις κατά των Οικουμενιστών κορυφώνονται και με διακοπές μνημόνευσης πλέον, οι καλοθελητές του Φαναρίου θα παλεύουν να παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο και θα υβρίζουν όλο και περισσότερο τους αντιδρώντες…

ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ. Ο π. Ευθύμιος δεν κοινωνεί σε αυτους που κοινωνούν εκεί που μνημονεύονται οι αιρετικοί Οικουμενιστές Επίσκοποι, αλλα και εκει που μνημονευεται ο Αρχιοικουμενιστης Αιρεσιαρχης πατριαρχης Βαρθολομαιος, ο χειροτερος και Λυσσωδεστερος ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΗΣ της Ιστοριας του Πλανητη.

To αλλο Σαββατο 18 Μαρτιου 2017 του αγιου Κυριλλου πατριαρχη Ιεροσολυμων, ο αρχιμανδριτης πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας θα τελεση την ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ στον ΑΓΙΟ ΜΑΡΚΟ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΣΟΥΡΩΤΗΣ Θεσσαλονικης. Ο ναϊσκος του αγιου Μαρκου βρισκεται μεσα στο χωριο και κοντα στο εργοστασιο μεταλ. νερων της Σουρωτης. Οσοι δεν γνωριζετε την περιοχη και οταν φτασετε μπροστα στο εργοστασιο, τηλεφωνειστε μας στο τηλ. 6972-896024 για να σας καθοδηγησουμε.Ας γνωριζουν οι προσερχομενοι, οτι μετα απο τον καφε - προς το παρον - αποχωρουν απαντες ΑΜΕΣΑ. Οσοι θελουν συναντησι με τον π. Ευθυμιο για εξομολογησι, μπορουν σε ωρες καταστηματων να κλεισουν ραντεβου στο τηλεφωνο 2410284449 στο βιβλιοπωλειο "Ορθοδοξια" Λαρισας.
 -----------------------------------



ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ.
Ο π. Ευθύμιος δεν κοινωνεί σε αυτους που κοινωνούν εκεί που μνημονεύονται οι αιρετικοί Οικουμενιστές Επίσκοποι, αλλα και εκει που μνημονευεται ο Αρχιοικουμενιστης Αιρεσιαρχης πατριαρχης Βαρθολομαιος, ο χειροτερος και Λυσσωδεστερος ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΗΣ της Ιστοριας του Πλανητη.
Και αυτο αποδειχθηκε και απο την Αμερικοκατευθυνομενη ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΝΑΞΙ ΠΟΝΗΡΕΥΟΜΕΝΩΝ του Κολυμπαριου, οπου οι συμμετεχοντες 10 πατριαρχες και αρχιεπισκοποι, καταγκρεμισαν τα ΑΙΩΝΙΑ ΟΡΙΑ της Εκκλησιας και εθεσαν τα δικα τους Πανθρησκειακα Αιρετικα ..ορια με κεντρο τους παναθλιους εαυτους τους. Οι, κατα τους Αγιους και Ιερους Κανονες, Αποτειχιζομενοι και Διισταμενοι απο τους Οικουμενιστες Αιρετικους Πατριαρχες, Αρχιεπισκοπους και Επισκοπους και τους κοινωνουντες με αυτους, δεν εχουν τους χρυσοτρουλους λαμπρους και απαστραπτοντες Οικους, αλλα τους αφανεις και ταπεινους ναϊσκους, αλλα με παροντα τον ΕΝΟΙΚΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, να αγιαζη και αν ευλογει ολους τους δικους Του.

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΓΚΑΤΑΒΙΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΑΝΔΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΑΝ ΛΥΚΟΙ ΜΕ ΔΟΡΑ ΠΡΟΒΑΤΟΥ

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΓΚΑΤΑΒΙΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΑΝΔΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΑΝ ΛΥΚΟΙ ΜΕ ΔΟΡΑ ΠΡΟΒΑΤΟΥ


Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΠΟΥ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ;;;; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;;;



ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, 
                 ΠΟΥ ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ;;;;
      ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;;;



Πως ηταν οι τοτε ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;;;

          
Οι Χριστιανοί λοιπόν δεν ξεχωρίζουν ούτε στον τόπο, ούτε στη γλώσσα, ούτε στο ντύσιμο από τους άλλους ανθρώπους. 
Μα ούτε και κατοικούν κάπου σε πόλεις δικές τους, ούτε μεταχειρίζονται κάποια διάλεκτο παραλλαγμένη, ούτε κάνουν ζωή που να ξεχωρίζει. 
Αυτό δεν είναι γι’ αυτούς διδαχή που βρέθηκε από κάποια επινόηση και από την ανησυχία πολυάσχολων ανθρώπων, ούτε υπερασπίζουν δόγμα ανθρώπινο, όπως μερικοί. 
Κατοικώντας σε πόλεις ειδωλολατρικές και βαρβαρικές, κατά τον κλήρο του ο καθένας, και ακολουθώντας τα τοπικά έθιμα σε ντύσιμο και φαγητό, καθώς και στον υπόλοιπο βίο, θαυμαστή και αληθινά παράδοξη δείχνουν την κατάσταση της πολιτείας τους. 
Σε πατρίδες κατοικούν δικές τους, αλλά σαν πάροικοι
Μετέχουν στα πάντα σαν πολίτες και τα πάντα υπομένουν σαν ξένοι. 
Κάθε ξένη πατρίδα είναι δική τους και κάθε πατρίδα, ξένη. 
Παντρεύονται όπως όλοι, κάνουν παιδιά. Αλλά δεν παρατάνε τα νεογέννητα. 
Τραπέζι κοινό έχουν, αλλά όχι και κρεβάτι. 
Μέσα σε σάρκα βρίσκονται, αλλά δε ζουν σύμφωνα με τη σάρκα
Στη γη περνάνε τη ζωή τους, αλλά είναι πολίτες του ουρανού
Υπακούουν στους νόμους που ορίζονται και με τον βίο τους νικάνε τους νόμους.

Αγαπάνε τους πάντες και από τους πάντες καταδιώκονται. 
Τους αγνοούν και τους κατακρίνουν, τους θανατώνουν και κερδίζουν τη ζωή. 
Είναι φτωχοί και πλουτίζουν πολλούς· 
Τα πάντα στερούνται και στα πάντα έχουν περίσσευμα. 
Τους περιφρονούν και μέσα στη περιφρόνηση δοξάζονται· τους συκοφαντούν και δικαιώνονται. 
Κακολογούνται και ευλογούν, τους βρίζουν και εκείνοι τιμούν. 
Κάνοντας το καλό τιμωρούνται σαν κακούργοι· όταν τιμωρούνται χαίρονται, σαν να έρχονται στη ζωή. 
Οι Ιουδαίοι σαν αλλόφυλους τους πολεμάνε και οι ειδωλολάτρες τους κυνηγάνε. 
Και για την αιτία της έχθρας, αυτοί που τους μισούν δεν έχουν τι να πουν.

Και πιό απλά, όπως είναι στο σώμα η ψυχή, έτσι είναι στον κόσμο οι Χριστιανοί. 
Απλωμένη είναι σε όλα τα μέλη του σώματος η ψυχή, και οι Χριστιανοί στου κόσμου τις πόλεις. 
Κατοικεί στο σώμα η ψυχή, δεν είναι όμως από το σώμα· και οι Χριστιανοί στον κόσμο κατοικούν, μα δεν είναι από τον κόσμο. 
Αόρατη η ψυχή, στο ορατό φρουρείται σώμα· και τους Χριστιανούς τους ξέρουν, αφού βρίσκονται στον κόσμο, αόρατη όμως η θεοσέβειά τους μένει
Μισεί την ψυχή η σάρκα και την πολεμάει, χωρίς να αδικείται σε τίποτα, γιατί την εμποδίζει να γεύεται τις ηδονές· 
Μισεί και τους Χριστιανούς ο κόσμος, χωρίς να αδικείται σε τίποτα, γιατί στις ηδονές είναι αντίθετοι
Η ψυχή αγαπάει τη σάρκα που τη μισεί και τα μέλη· 
Και οι Χριστιανοί αγαπάνε αυτούς που τους μισούν
Έχει κλειστεί η ψυχή στο σώμα, συγκρατεί όμως αυτή το σώμα· 
Και τους Χριστιανούς τους έχει σαν σε φυλακή ο κόσμος, αυτοί όμως συγκρατούν τον κόσμο. 
Αθάνατη η ψυχή, σε θνητό σκήνωμα κατοικεί· 
Και οι Χριστιανοί παροικούν στα φθαρτά, την αφθαρσία των ουρανών περιμένοντας. 
Όταν στερείται φαΐ και πιοτό, η ψυχή γίνεται καλύτερη· 
Και οι Χριστιανοί όταν τιμωρούνται, κάθε ημέρα γίνονται πολύ περισσότεροι. 
Σε τέτοια τάξη τους έθεσε ο Θεός, που δεν τους επιτρέπεται να την παρατήσουν.
 

(Αυθεντικο ιστορικο κειμενο ανώνυμου μαθητή του απολογητή Αριστείδη του Αθηναίου, διδασκάλου του Κλήμη Αλεξανδρέα, 175-200 μ.Χ.κατα την ΠΡΟΣ ΔΙΟΓΝΗΤΟ ΕΠΙΣΤΟΛΗ).





Και οι ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ
κατα τον Ηλια Μηνιατη 



Σε μια εποχή, που η Ορθοδοξία λάμπει σαν να είναι μεσημέρι, ανάβω και εγώ το λυχνάρι του ευαγγελικού κηρύγματος και έρχομαι σε μια εκκλησία γεμάτη χριστιανούς και ζητώ χριστιανό. 
Ζητώ χριστιανό. 
Μα πώς; 
Αυτοί όλοι που βλέπω εδώ και άλλου, σε πόλεις και σε κάστρα, σε επαρχίες και σε βασίλεια, στο περισσότερο μέρος της οικουμένης, δεν είναι χριστιανοί;


Οι χριστιανοί είναι δύο ειδών:

Είναι αυτοί που έχουν το όνομα μόνον του χριστιανού· 
χριστιανοί εξωτερικά και φαινομενικά έχουν «μόρφωσιν ευσεβείας» όπως λέγει ό Απόστολος Παύλος, μα εσωτερικά δεν έχουν τα έργα ενός χριστιανού. 
Έχουν χριστιανική πίστη μα δεν έχουν χριστιανική ζωή. 
Μάλιστα έχουν μια ζωή εντελώς αντίθετη απ’ τη πίστη. 
«Έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ήρνημένοι». 
Απ’ αυτούς δεν ζητώ κανένα.


Είναι όμως και χριστιανοί, οι οποίοι εκτός του ονόματος έχουν και έργα. 
Μαζί με την πίστη έχουν και ζωή. 
Και εσωτερικά και εξωτερικά είναι πραγματικά ορθόδοξοι, αληθινοί χριστιανοί.
Απ’ αυτούς ζητώ να βρω έστω και ένα σε μια πολυάνθρωπη χριστιανική πόλη και δεν βρίσκω.

Ζητώ χριστιανό!

Περπατώ από τόπο σε τόπο για να τον βρω. 
 Τον αναζητώ στις αγορές, ανάμεσα στους άρχοντες. Και εδώ βλέπω μια υψηλόφρονα υπερηφάνεια. 
 Δεν τον βρίσκω. 
Τον ζητώ στα παζάρια, ανάμεσα στους πραματευτάδες. 
Και εδώ βλέπω μια αχόρταγη φιλαργυρία. 
Δεν τον βρίσκω. 
Τον ζητώ στους δρόμους, μεταξύ της νεολαίας. 
Εδώ όμως βρίσκω μια μεγάλη ασωτεία. 
Δεν τον βρίσκω. 
Βγαίνω έξω από την πόλη. 
Τον αναζητώ ανάμεσα στους χωριάτες. 
Και εδώ βλέπω όλου του κόσμου τα ψέμματα. 
Δεν τον βρίσκω. 
Πάω κατά τη μεριά της θάλασσας. 
Τον αναζητώ ανάμεσα στους ναυτικούς. 
Κι’ εδώ ακούω τις πιο φοβερές βλαστήμιες. 
Δεν τον βρίσκω. 
Πηγαίνω κατά το στράτευμα. 
Τον ζητώ ανάμεσα στους στρατιώτες. 
Και εδώ βλέπω την τέλεια απώλεια. 
Δεν τον βρίσκω. 
Μπαίνω μέσα στα σπίτια. 
Τον αναζητώ ανάμεσα στις γυναίκες. 
Κι εδώ τι βλέπω; 
Βλέπω γυναίκες παντρεμένες, χωρισμένες απ’ τους άνδρες τους, να χαίρονται τη ζωή τους με μοιχείες. 
Βλέπω ανύπανδρες να ζουν με τις απολαβές της πορνείας. 
Βλέπω και τίμιες. 
Μ’ αυτές δεν σκέπτονται τίποτε άλλο παρά τα στολίδια και την ματαιότητα. 
Δεν βρίσκω έστω μια χριστιανή.


Σκόπευα ν’ ανέβω και πάνω στα παλάτια των μεγιστάνων και των εξουσιαστών, να δω και κει αν βρίσκεται κάνεις χριστιανός. 
Μα δεν τολμώ, φοβούμαι. 
Είναι η κολακεία που φυλάει και δεν αφήνει να μπει μέσα η αλήθεια.


Τέλος, έρχομαι στην Εκκλησία, μέσα στο θυσιαστήριο. 
Εδώ ελπίζω πως θα βρω τον χριστιανό που ζητώ. 
Ανάμεσα σε τόσους αρχιερείς και ιερείς, σε τόσους ιερωμένους και μοναχούς, οι οποίοι είναι το έθνος το άγιον, το βασίλειον ιεράτευμα, οι διάδοχοι των αποστόλων, οι έμψυχες εικόνες του Χριστού, θαρρώ πως θα βρω τον χριστιανό. 
Μάλιστα θα βρω ένα άγιο, ένα ασκητή, ένα θαυματουργό, ένα διδάσκαλο, ένα Ιωάννη Χρυσόστομο ή ένα μεγάλο φωστήρα της Εκκλησίας.

Ζητώ, εξετάζω, σκέπτομαι. 
Μα αλλοίμονο, τί βλέπω; 
Εδώ βλέπω ανθρώπους που στην έπαρση είναι Εωσφόροι, στη φιλαργυρία Ιουδαίοι, στα σαρκικά Επίκουροι, στην αμάθεια ζώα, στην πονηρία δαίμονες. 
Δεν βρίσκω ούτε άγιο, ούτε ασκητή, ούτε θαυματουργό, ούτε διδάσκαλο. 
Δεν βρίσκω τον χριστιανό που ζητώ.

ΗΘΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ και ΗΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ

ΗΘΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ 
                 και ΗΘΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ



ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΌ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ του μοναχου Δαμιανου Αγιοβασιλειατη

ΑΝΤΙΔΟΤΟ
ΣΤΌ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ



 του μοναχου  Δαμιανου Αγιοβασιλειατη


Σὲ πρόσφατο ἄρθρο (Ὀρθόδοξος Τύπος - 16 Φεβρ. 2017) ἐκθειάζεται μέχρι παραληρήματος τὸ πρόσωπο καὶ τὸ βιβλίο «Τὰ δύο ἄκρα» τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἀπὸ τὸν ἀγιορείτη μοναχὸ Ἀρσένιο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουτλουμουσίου, ὡς αὐθεντία πνευματικῆς διακρίσεως στὴν ἑρμηνεία τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ ἐν γένει τὸν χαρακτηρίζει «ὁδηγὸ τοῦ ἀγῶνος». Ποιὸς εἶναι ὁ ἀγώνας τῶν θαυμαστῶν τοῦ π. Ἐπιφανίου καὶ ποῦ τοὺς ὁδηγεῖ θὰ τὸ δοῦμε στὴ συνέχεια.
Κρίνεται ἐπάναγκες μὲ τὴν ἐξέλιξη τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ἰδιαίτερα σήμερα μετὰ τὴν Μεγάλη Σύνοδο τῆς Κρήτης ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἐπιστέγασμα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νὰ ἀποκαλυφθεῖ ἡ τεράστια βλάβη ποὺ ἐπέφερε τὸ βιβλίο αὐτὸ τοῦ π. Ἐπιφανίου στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσο καὶ νὰ προσπαθήσει κανεὶς στὶς συζητήσεις μὲ κληρικό, μοναχὸ ἢ λαϊκὸ, νὰ ὑποδείξει Κανόνες καὶ νὰ ἀποδείξει ὃτι ἡ διαχρονικὴ παράδοση τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπαγορεύει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ ὃτι ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως ἐκ τῶν αἱρετιζόντων Προκαθημένων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθιστοῦν ἐπιτακτικὴ τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου αὐτῶν ἀπὸ τοὺς πιστούς, οἱ ὑποδείξεις καὶ ἀποδείξεις αὐτὲς πέφτουν στὸ κενό, ἢ μᾶλλον πιὸ χαρακτηριστικὰ στὴ «μαύρη τρύπα» ποὺ κατάφερε νὰ δημιουργήσει, ὁ ἀξεπέραστος σὲ σοφιστεῖες π. Ἐπιφάνιος μὲ μία ἄλλη νεοεφεύρετη ἐκκλησιολογία, δυστυχῶς. Καὶ ἐνῶ δὲν ἀρνοῦνται τὴν ἁγιοπνευστία στοὺς λόγους καὶ τὶς παραινέσεις τῶν Αγίων, παραδόξως κάνουν ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσουν τρανῶς τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ὁ ὁποῖος προφητικώτατα ἐπεσήμανε τὴν χαλεπότητα τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν, δηλαδὴ τῶν ἡμερῶν μας, πέραν τῶν ποικίλων ἁμαρτωλῶν ποὺ καυτηριάζει, ὃτι καὶ αὐτοὶ οἱ ἀδελφοί μας ἔχουν «μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι».(1)
Στὰ «Δύο ἄκρα» ἐπιχειρεῖται, ὀφείλουμε νὰ ὁμολογήσουμε, μὲ θαυμαστὴ μαεστρία ἡ ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὴν Συμφωνία τῶν Αγίων Πατέρων, τὸ Consensus Patrum ποὺ λένε καὶ οἱ σύγχρονοι θεολόγοι, περὶ τοῦ τρόπου ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν αἱρετικῶν πρὸ τῆς συνοδικῆς καταδίκης αὐτῶν. Ἡ «μαύρη τρύπα» τοῦ π. Ἐπιφανίου διὰ τῆς ὁποίας χαντάκωσε κυριολεκτικὰ τὴν ὀρθόδοξη πατερικὴ Ἐκκλησιολογία, συνίσταται κυρίως στὴν παρερμηνεία τοῦ 15ου Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καὶ στὰ παρεπόμενά της ποὺ συνοψίζονται στὰ ἑξῆς: 


α) ψιλοπράγματα, ἐγένοντο καὶ ἄλλοτε αὐτά, 
β) τὰ ἀποτελοῦντα κοινωνικὰς ἐκδηλώσεις τυγχάνουν ἀνάξια οἰασδήποτε προσοχῆς, 
γ) ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία (=Διοίκηση), 
δ) νὰ μὴν σχίσουμε τὴν Ἐκκλησία, 
ε) ὁ 15ος Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου εἶναι δυνητικὸς καὶ οὐχὶ ὑποχρεωτικός, δίδει τὸ δικαίωμα διακοπῆς μνημοσύνου, δὲν ὑποχρεώνει νὰ γίνει αὐτό, στ) δὲν ὑπάρχει κίνδυνος νὰ μολυνθῶμεν, οὔτε μνημονεύοντος τοῦ πατριάρχου ἀφοῦ ἀκόμη δὲν καταδικάσθηκε, οὔτε πολὺ περισσότερον δεχόμενοι εἰς κοινωνίαν τοὺς μνημονεύοντας αὐτὸν καὶ τοὺς ἂλλους οἰκουμενιστάς, 
ζ) τόσους νέους χάνουμε, μ’ αὐτὰ τώρα θ’ ἀσχολούμεθα; 
η) ἔχουσι γνῶσιν οἱ φύλακες.
 

Ἂν καὶ ἀναιρέθηκαν πλήρως, μέχρι κονιορτοποιήσεως τὰ σοφιστικὰ ἐπιχειρήματά του, ἀπὸ τὸν ἀλήστου μνήμης Ἱερομόναχο Θεοδώρητο Μαῦρο, μέ τὸ τιτλοφορούμενο ἔργο του «Τὸ Ἀντίδοτον», ἐν τούτοις, τὰ μὲν «Δύο Ἄκρα» κυκλοφόρησαν εὐρύτατα στὰ θρησκευτικὰ βιβλιοπωλεῖα τῆς χώρας, ἐνῶ «Τὸ Ἀντίδοτον» ἐλάχιστα μέχρι καὶ ἀπαγορεύσεως, ὁπότε γιὰ νὰ τὸ βρεῖ κανεὶς ἔπρεπε νὰ ἔχει τὴν τύχη τοῦ χρυσωρύχου. Γιὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς καταθέτω ἐν ὀλίγοις μία προσωπική μου ἐμπειρία.
Πρὸς τὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, πήγαμε μέ ἕνα φίλο μου γιὰ προσκύνημα στὴ Μονὴ Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ νὰ μιλήσουμε μέ κάποιο μοναχὸ τῆς Μονῆς, συμπατριώτη μας. Μεταξὺ τῶν ἂλλων ἦρθε καὶ ἡ συζήτηση γιὰ τὸ θέμα τῆς μνημονεύσεως τοῦ Πατριάρχη τότε Δημητρίου καὶ τῆς κοινωνίας τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Εἴπαμε ὅσα εἴπαμε καὶ φεύγοντας τοῦ δώσαμε τὸ Ἀντίδοτο γιὰ νὰ τὸ μελετήσει καλύτερα μέ τὴν ἡσυχία του. Κάποιος Ἱερομόναχος ὅμως ποὺ περνοῦσε τυχαῖα ἀπὸ κοντά μας, βλέποντας τὸ βιβλίο ὅρμησε καὶ κυριολεκτικὰ τὸ ἅρπαξε μέσα ἀπὸ τὰ χέρια του λέγοντας: «αὐτὸ τὸ βιβλίο δὲν θὰ τὸ διαβάσεις». Προφανῶς τὸ ἐγνώριζε καὶ στὴ θέα του ἔγινε μαινόμενος ταῦρος. 

Τὸ βιβλίο φυσικὰ κατασχέθηκε καὶ ἡ χαρά μας γιὰ τὸ προσκύνημα μεταστράφηκε σὲ λύπη καὶ ὀδύνη, ὄχι γιὰ τὸ βιβλίο, ἀλλὰ γιὰ ὅσα συνέβαιναν γενικώτερα στὸ Ἅγιον Ὅρος.
Πῶς νὰ μὴν ὑπάρχουν λοιπὸν σήμερα κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ ποὺ νὰ ἐγκολπώνονται «Τὰ δύο ἄκρα» σὰν ἄλλο Εὐαγγέλιο; 

 Ποῦ νὰ βροῦν τὴν ὀρθόδοξη ἀντιπαράθεση, ὁ π. Ἀρσὲνιος, ὁ Διονυσιάτης μοναχὸς καὶ τόσοι ἄλλοι κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ χωρὶς «Τὸ ἀντίδοτο»;
Διαβάζοντας τὸ ἄρθρο τοῦ μοναχοῦ Ἀρσενίου, οἱ ὑπερβολὲς γιὰ τὴν σοφία, τὴν πνευματικὴ διαύγεια καὶ τὴν ἀλάθητη αὐθεντία τοῦ π. Ἐπιφανίου, δείχνουν «ἡλίου φαεινότερον» τὴν μέχρι τότε ἀγωνιώδη προσπάθειά του νὰ κατασιγάσει τὴν φωνὴ τῆς συνειδήσεώς του γιὰ τὴν κοινωνία μὲ τὸν αἱρεσιάρχη τοῦ Φαναρίου. Πῶς νὰ μὴν ἐξανίσταται ἡ συνείδησή του ὅταν κάθε τόσο διαβάζοντας τοὺς βίους καὶ τὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων, μαθαίνει ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἐξορίσθηκε τρεῖς φορές, διότι δὲν συγκατέβαινε στὴν κοινωνία μὲ τοὺς μονοθελήτες Πατριάρχες;
–Ὅταν διαβάζει τὴν σύσταση τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: «Οἵτινες τὴν ὑγιῆ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιοῦντες ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσιν, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν»;


–Τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου: «Βαδίζοντες τὴν ἀπλανῆ καὶ ζωηφόρον ὁδόν, ὀφθαλμὸν μέν ἐκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μὴ τὸν αἰσθητὸν ἀλλὰ τὸν νοητόν. Οἷον ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἂννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός»; (2)
–Τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου: «Ἐχθροὺς γὰρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλη καὶ πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο»;(3)
–Ἢ ἀπὸ τὴν ἐπιστολή τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων πρὸς τὸν Λατινόφρονα αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Παλαιολόγο: «Καὶ πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καὶ οὐκ ἀποστὴσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καὶ ὡς καπηλεύσαντας τὰ θεῖα τούτους ἡγήσεται;... Πλὴν ὅτι μολυσμὸν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἂν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» καὶ ὅτι «πολὺς ὁ λόγος τοῦ μνημοσύνου»;
Καὶ ἐὰν μὲν φρονοῦσε ὅτι οἱ οἰκουμενιστὲς δὲν εἶναι αἱρετικοί, οἱ ἀνωτέρω λόγοι τῶν ἁγίων φυσικὰ δὲν θὰ τὸν συγκινοῦσαν, ἀφοῦ μᾶλλον θὰ ἦταν καὶ ὁ ἴδιος οἰκουμενιστής, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἐκφράζεται στὸ ἄρθρο του φαίνεται πὼς εἶχε κάποιες ὀρθόδοξες εὐαισθησίες.
Βαρὺ τὸ φορτίο τῆς συνειδήσεως λοιπὸν καὶ ἦταν ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ βρεθεῖ κάποια λύση. Γνωρίζοντας ἴσως τὴν σωστὴ ἀντιμετώπιση τῆς παναιρέσεως, ἀλλὰ φανερὰ παρασυρμένος ἀπὸ τὴν ἰδιαίτερα ἔντονη, σὲ σχέση μὲ τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο, κριτικὴ καὶ προπαγάνδα ἐναντίον τοῦ παλαιοημερολογιτισμοῦ ἐδῶ καὶ τέσσερις δεκαετίες ἀπὸ τοὺς μοναστηριακοὺς κύκλους τῶν ἀγιορειτῶν, πλὴν τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου, φαίνεται πὼς εἶχε πελαγώσει. «Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει», λέγει τώρα, «πὼς ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ταλαιπωρηθεῖ πολὺ ἀπὸ αὐτὰ τὰ δύο ἄκρα, τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ τὸν ζηλωτισμό». Κλασσικὴ ὑποκειμενικὴ περίπτωση αὐθυποβολῆς δι’ ἀποκλεισμοῦ τῶν πάντων, προσπαθώντας νὰ πείσει τὸν ἑαυτό του γι’ αὐτὸ ποὺ ἀμφιβάλλει! Ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ παραλήρημα, πλὴν ὅμως δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ πάθημα ποὺ μᾶς διδάσκει ὁ παρακάτω μῦθος.
Κάποτε ἕνας γάιδαρος παραπονέθηκε στὸν ἄνθρωπό του (ποὺ τὸν ἔπαιρνε στὴν πόλη μιὰ ὥρα δρόμο γιὰ τὰ ψώνια του, καὶ ὅταν γύριζε τὸν ἄφηνε ἐλεύθερο νὰ ἀπολαμβάνει τὴ βοσκή του), ὅτι εἶχε κουρασθεῖ καὶ τοῦ ζήτησε στὸ ἑξῆς νὰ μὴν τὸν μεταχειρίζεται τόσο βάναυσα μὲ βαριὰ φορτία. Καλά, τοῦ λέει ὁ ἄνθρωπος, αὔριο θὰ σὲ περιποιηθῶ καλύτερα. Πρωΐ πρωΐ λοιπὸν τὴν ἄλλη μέρα τὸν πῆγε στὸ μύλο, τὸν ἔζεψε στὸ ἕνα ἄκρο τοῦ ἄξονα τῆς μεγάλης στρογγυλῆς πέτρας καὶ στὸ ἄλλο ἄκρο κρέμασε ἕνα σακὶ μὲ κριθὰρι. Μὲ ἕνα κατὰλληλο μηχανισμὸ ἔφερε τὸ σακὶ κοντὰ στὴ μουσούδα του καὶ ἀφοῦ ἔφαγε λίγο, τὸ ἀπομάκρυνε πάλι στὴ θέση του. Αὐτὸ ἐπαναλήφθηκε τρεῖς μὲ τέσσερις φορὲς μέχρι ἀργὰ τὸ βράδυ. Εὐχαριστημένος ὁ γάιδαρος στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸ λιγοστὸ βάρος ποὺ ἔσερνε, ἔκανε τοὺς ἀτέλειωτους κύκλους προσπαθώντας νὰ φθάσει τὸ ἀγαπημένο του κριθὰρι γιὰ νὰ χορτάσει ἐπιτέλους καὶ τὴν πείνα του.
Παρομοίως «ἐλευθερωμένος» ἀπὸ τὸ πρῶτο βάρος τοῦ φορτίου τῆς συνειδήσεως, ἀναλώνει τὸν μοναχικό του βίο καὶ ὁ π. Ἀρσὲνιος, καθώς καὶ οἱ περισσότεροι ἁγιορείτες μοναχοί (τῶν 19 μονῶν), στὴν κοινωνία μὲ τὸν αἱρεσιάρχη Βαρθολομαῖο, μακρὰν βεβαίως ἀπὸ τὴν μαρτυρικὴ πρακτικὴ τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση.


Γιαυτὸ ἀφοῦ «ἀνέπαυσε» τὴν ταραγμένη του συνείδηση, στὸ ἄρθρο καταλήγει «θριαμβευτικῶς» ὡς ἐκ στόματος τοῦ π. Ἐπιφανίου:
«Ἐλᾶτε ὅλοι ὅσοι εἶστε κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι ἀπὸ τὸν βαρὺ ζυγὸ τῶν δύο ἄκρων καὶ θὰ σᾶς ἀναπαύσω. Πάρετε ἐπάνω σας τὸν ζυγὸ τῆς μέσης καὶ βασιλικῆς ὁδοῦ καὶ θὰ μάθετε πὼς ἐκεῖ βρίσκεται ἡ πραότητα καὶ ἡ ταπεινοφροσύνη τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ βρεῖτε ἀνάπαυση καὶ εἰρήνην εἰς τὰς ψυχάς σας. Διότι ὁ ζυγὸς τῆς μέσης καὶ βασιλικῆς ὁδοῦ εἶναι χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον της πολὺ ἐλαφρύ».
Ποιός ἅγιος μίλησε ποτὲ μὲ τόση αὐθεντία, χρησιμοποιώντας μάλιστα τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἀναπαύσει δῆθεν τοὺς χριστιανούς μὲ νέες θεωρίες, ἄγνωστες γιὰ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας; Ἀναμφισβήτητα ὁ λόγος αὐτὸς εἶναι ἀντάξιος τῆς ὑπερφιάλου παπικῆς αὐθεντίας. Ποιός ἅγιος ἐπίσης ἐφήρμοσε ποτέ, «τῆς πίστεως κινδυνευούσης» τὴν προταθεῖσα μέση καὶ βασιλικὴ ὁδό; Ποιά εἶναι ἡ μέση αὐτὴ ὁδὸς ὅταν κοινωνοῦν μὲ τὸ ἕνα ἄκρο; Ἢ συντάσσεται κανεὶς μὲ τὴν ὀρθοδοξία ἢ τὴν ἀποτάσσεται. Ἢ ἀποδέχεται τὸ φῶς τῆς ἀληθείας ἢ τὸ ἀπορρίπτει. Μεσότης ἀληθείας καὶ ψεύδους ἢ πλάνης δὲν ὑπάρχει. Καὶ καθώς ὀρίζουν οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅτι ἡ διὰ τοῦ μνημοσύνου κοινωνία μολυσμόν ἔχει, εἶναι σαφὲς ὅτι χωρὶς τὴν ὀρθοπραξία στὰ θέματα τῆς πίστεως ἀποσκορακίζεται καὶ ἡ ὀρθοδοξία. Θὰ εἶχε τὸ πρᾶγμα κάποια ἀνοχὴ στὴν ἀρχὴ τοῦ κηρύγματος μιᾶς αἱρετικῆς διδαχῆς, ἀλλὰ σήμερα μετὰ ἀπὸ μιὰ ἑκατονταετία οἰκουμενιστικῆς δράσεως, πῶς μπορεῖ νὰ κοινωνεῖ κάποιος μὲ τοὺς οἰκουμενιστές καὶ νὰ ἐπαναπαύεται στὴν ἐσφαλμένη γνώμη ὅτι συμφωνεῖ αὐτὸ μὲ τὴν ὀρθοπραξία τῶν ὁμολογητῶν ἁγίων;
Ἰδοὺ παρακάτω ὁ λόγος ποὺ ὁ ὀλίγος, ἀλλὰ πολὺς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἄριστος γιὰ τὴν ἐν τῇ πράξει ὀρθοδοξία π. Θεοδώρητος, ἐπέλεξε τὸν συγκεκριμένο τίτλο στὸ ἀναιρετικό του ἔργο γιὰ «Τὰ δύο ἄκρα».
 


«Ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος μὲ τὸ ἔργο του “Τὰ δύο ἄκρα” ἔγινε ὁ ἰσχυρότερος βοηθὸς τῶν οἰκουμενιστῶν, ὁ καλύτερος δικηγόρος τῶν “χλιαρῶν” καὶ ἀδιαφόρων “συντηρητικῶν”, ὁ λαμπρότερος ὑπογραμμὸς τῶν ὀρθολογιστῶν θεολόγων καὶ παρερμηνευτῶν τῆς Ἐκκλ. Ἱστορίας καὶ τῶν Ἱ. Κανόνων».(4)
Ἀπευθυνόμενος στὸν ἴδιο μέσω τοῦ γραπτοῦ διαλόγου τους τοῦ ἔγραφε:
«Ὄχι μόνον δὲν ἐβοηθήσατε τὴν πολεμουμένην Ὀρθοδοξίαν, ἀλλὰ εἰς τὴν ἐναγώνιον προσπάθειάν της ν’ ἀποφύγη τὸν θανάσιμον ἐναγκαλισμὸν τοῦ παπικοῦ πτώματος, μὲ σαδισμὸν θὰ ἔλεγε κανείς, τῆς ἀπαντούσατε κάθε φορά· Ὑπομονή, ὧ Μῆτερ, ἄχρι καιροῦ, ἄχρι τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου, καὶ τότε θὰ ἴδης ὁποῖα ἡρωϊκὰ τέκνα ἔχεις»(5).
«Ἔτσι ὅμως δεχόμενοι τοὺς κοινωνοῦντας τῷ Πατριάρχῃ καὶ μνημονεύοντες συγχρόνως αὐτοῦ, ἀφοῦ οὐδεὶς κίνδυνος μολυσμοῦ ὑπάρχει (!), πότε καὶ ποῖος θὰ κατορθώση νὰ σταματήση τὴν πορείαν τῶν κακοδόξων; Πότε οἱ πιστοὶ θὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι κηρύσσεται αἵρεσις προκειμένου νὰ ἀντιδράσουν; Πράγματι, μόνον μὲ τέτοιους βοηθοὺς ὁ Ἀθηναγόρας ἐπέτυχε ὅσα ἐπέτυχε καὶ τὰ ὁποῖα συνεχίζει εἰς μεγαλύτερον βαθμὸν ὁ ἐπάξιος διάδοχός του!
Ὁποίαν εὐθύνην ἔχουν σήμερον οἱ προσφέροντες εἰς τὴν νεότητα τὰ πορνὸ καὶ τὰ ναρκωτικά, ὑπέχει καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος ὡς καὶ οἱ διακινοῦντες “Τὰ δύο ἄκρα”, ἀναφορικῶς πρὸς τὴν ἐξάπλωσιν τῆς αἱρέσεως εἰς τὸν Ἑλλαδικὸν χῶρον! Διὰ πολλοὺς ὅμως δὲν παύει νὰ θεωρῆται ὅτι εἶναι ὁ νέος Ζωναρᾶς!»(6)
Ὡς Ἁγιορείτης γνήσιος ὁ π. Θεοδώρητος ἐγνώριζε πολὺ καλὰ πρόσωπα καὶ πράγματα στὸ περιβόλι τῆς Παναγίας καὶ γιαυτὸ πάντοτε ἔλεγε γιὰ τὸν γνωστὸ π. Παΐσιο, μὲ πόνο καὶ συνοχὴ καρδίας:
«Πῶς νὰ μὴν φθάσουμε στὴ σημερινὴ σύγχυση, ὅταν ὁ π. Παΐσιος μιλώντας γιὰ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο (μὲ τὸν ὁποῖο καμάρωνε στὸν φωτογραφικὸ φακό), εἶπε ὅτι «ὁ Θεὸς οἰκονόμησε αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια τὸν καλύτερο πατριάρχη»;(7) Ὅταν ὁ ἴδιος προσπαθοῦσε νὰ δικαιολογήσει τὰ ἀδικαιολόγητα, καταφεύγοντας σὲ ἐπιχειρήματα ἀφελῆ καὶ ἐπιπόλαια ὅπως τὰ κάτωθι;
«α) Ὁ πατριάρχης Δημήτριος εἶναι ἕνα ξερὸ κλῆμα, βαστάζει ὅμως τὴν ἄμπελον, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησίαν!

β) Ἂν δὲν μᾶς ἀρέσει ὁ Παπανδρέου θὰ φύγωμεν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα; Τὸ ἴδιο, ἂν δὲν μᾶς ἀρέσει ὁ Δημήτριος, θὰ φύγωμεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν; Σύμπασα ὅμως ἡ ἁγία Παράδοσις τονίζει, ὅτι ὁ ἀπομακρυνόμενος ἐκ τοῦ κηρύσσοντος αἵρεσιν καὶ διακόπτων τὴν μετ’ αὐτοῦ κοινωνίαν δὲν φεύγει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ «διασώζει» αὐτὴν ἀπὸ σχισμάτων καὶ μερισμῶν!
γ) Ἐγὼ φωνάζω· ὅποιος ἔρχεται εἰς τὸ κελλὶ μου διαμαρτύρομαι. Ἂν φωνάξω περισσότερο, θὰ μὲ διώξουν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος. Δὲν καταλαβαίνετε;» Τὸν καταλαβαίνουμε, ἀλλὰ αὐτὸς δὲν καταλαβαίνει. Τί; τὸ πατρικὸν λόγιον τοῦ ἁγίου Θεοδώρου· “Ἀλλὰ τί ὅτι προτιμώμεθα μᾶλλον Θεοῦ τὰ Μοναστήρια, καὶ τῆς ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ κακοπαθείας τὴν ἐντεῦθεν εὐπάθειαν; Ποῦ ἐστι τό· Ἰδοὺ τὰ χείλη μου οὐ μὴ κωλύσω, Κύριε, σὺ ἔγνως; Ποῦ ἐστι τὸ κλέος καὶ ἡ ἰσχὺς τοῦ καθ’ ἡμᾶς τάγματος;”(8)».(9)

Ἀληθῶς χωρὶς «Τὰ δύο ἄκρα», ἡ ἀνήσυχη συνείδηση πολλῶν κληρικῶν, μοναχῶν καὶ πιστῶν ἀναμφισβήτητα θὰ τοὺς ὁδηγοῦσε στὴν ὀρθόδοξη πρακτικὴ τῆς ἐλευθερίας ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν οἰκουμενιστῶν. Ἀντὶ λοιπὸν νὰ τοὺς ξεκουράσει, νὰ τοὺς ξελαφρώσει καὶ νὰ τοὺς ἀναπαύσει, ἀντίθετα τοὺς ἔχει ἐγκλωβίσει, μετατρέποντας σὲ τελικὴ ἀνάλυση τὸ πρῶτο βαρὺ μέν, ἀλλὰ ἐλπιδοφόρο φορτίο, σὲ ἀδιάλειπτη κυκλοτερὴ κίνηση, ἀπὸ τὸν ἐφησυχασμό, στὸν χαρτοπόλεμο κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἀπὸ τὸν χαρτοπόλεμο, μὲ περισσότερο ζῆλο στὸν ἀντιζηλωτισμὸ καὶ πάλι στὸν ἐφησυχασμὸ καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς.


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Τιμ. Β’ γ’5.
2. P.G. 35,33.
3. P.G. 99, 1049A
4. Θεοδωρήτου Ἱερ/χου. Ἁγιορείτης. Ἰούλιος 1997.
5. Τὸ ἀντίδοτον σελ. 152.
6. Τὸ ἀντίδοτον σελ. 147.
7. Καθημερινή. 27.11.1993.
8. P.G. 99, 1120D.
9. Τὸ ἀντίδοτον σελ. 10.
ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΕΙΑΤΗΣ

Υ.Γ. Τὸ ἀνωτέρω ἄρθρο στάλθηκε στόν Ὀρθόδοξο Τύπο δύο ἡμέρες μετὰ τὴν δημοσίευση τοῦ ἄρθρου τοῦ μοναχοῦ Ἀρσενίου. Δυστυχῶς ὅμως δὲν φιλοξενήθηκε, ὣς ὤφειλε ἀπὸ τοὺς διευθύνοντες, ἀποδεικνύοντες γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ τὴν μεροληψία τους, εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου