Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρέπει να ἀπαιτήσῃ τὴν πλήρη Αὐτοκεφαλία τῆς ἀπὸ τὴν Πανορθόδοξον Σύνοδον



Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρέπει να ἀπαιτήσῃ τὴν πλήρη Αὐτοκεφαλία τῆς ἀπὸ τὴν Πανορθόδοξον Σύνοδον



Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

Δεν εἶναι θεοπρεπὲς νά λειτουργῇ τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ὡς Πολιτικὸς Μοχλὸς γεωπολιτικῶν ἀνακατατάξεων εἰς βάρος   τῆς Ἑλλάδος, ὅταν  –μάλιστα–  ἡ Ἑλλάδα ἀποτελεῖ καὶ τὴν μοναδικὴ οἰκονομικὴ πηγὴ τοῦ Πατριαρχείου!



 του Αιδεσιμ. Πρωτοπρεσβυτερου 

Βασιλειου Βολουδακη





Πολλὲς φορὲς καὶ σὲ πάμπολλα δημοσιευμένα ἄρθρα ἔχει γίνει ἀναφορὰ στο Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως για να κατηγορηθῇ ὡς ἐκκοσμικευμένος Ἐκκλησιαστικὸς Ὀργανισμός που προωθεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν ἔνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τις αἱρέσεις, σχεδὸν πάντοτε, ὅμως, γίνεται τούτη ἡ ἀναφορὰ χωρὶς να ἀναζητοῦνται οἱ βαθύτεροι λόγοι αὐτῆς τῆς δραστηριότητός του, ἰδίως κατὰ τὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τῆς Πατριαρχείας τοῦ Ἀθηναγόρου μέχρι σήμερα, ὅπου ὁ ῥόλος τῶν Η.Π.Α. στην ἐκλογὴ καὶ στην καθοδήγηση τῶν Πατριαρχῶν εἶναι ἀπολύτως ἀπόλυτος!

Οἱ Η.Π.Α., ἀπὸ τῆς Προεδρίας τοῦ Τρούμαν καὶ ἐντεῦθεν, ἔχουν δώσει –διὰ τῆς διπλωματικῆς ὁδοῦ– ὑπερεξουσίες στο Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὄχι, βεβαίως, γιά νά προαχθῇ τὸ ἔργο τῆς Ὀρθοδοξίας –κάθε ἄλλο– ἀλλὰ για να ἐλέγχῃ μέ ἕνα καὶ μοναδικὸ ἀνθρωπο τὴν Οἰκουμενικὴ Ὀρθοδοξία. Αὐτὸς εἶναι, ἄλλωστε, καὶ ὁ λόγος πού δεν ἔχει ἐπιτραπεῖ στήν  Ἀρχιεπισκοπὴ τῆς Ἀμερικὴς νά ἀποκτήσῃ αὐτοκεφαλία. Κρύπτεται ἡ Ἀμερικανικὴ πολιτικὴ πίσω ἀπὸ τὴν Τουρκία καὶ ἀσκεῖ τίς πιέσεις της σὲ ὁλοκλήρη τὴν Ὀρθοδοξία διὰ τοῦ Πατριάρχου, μέσῳ τῆς Τουρκίας, χωρὶς να ἀποκαλύπτεται τὸ πρόσωπό της καὶ οἱ δόλιοι σκοποὶ της, παριστάνοντας  ὑποκριτικὰ καί…τὸν διαμεσολαβητῆ (!), ὁ ὁποῖος, βεβαίως, δεν προσφέρει ἀπολύτως τίποτα γιά τὴν ἐπικράτηση «τοῦ Λόγου τῆς Ἀληθείας». Μιά ὑποκρισία, δηλαδή, ποὺ θὰ ἀπεκαλύπτετο, ἂν ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς εἶχε πραγματικὴ καὶ ἀνεπηρέαστη ἐξουσία.

Για τοὺς λόγους αὐτοὺς ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριαρχείου δέν ἀντέχει σὲ Θεολογικὴ κριτική, μᾶλλον δὲ καὶ ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τοὺς Πατριαρχικούς μέ σαρκασμὸ καὶ εἰρωνία μιά τέτοιου εἴδους κριτική, ἀφοῦ μέ αὐτὴ μας τὴν ἀντιμετώπιση τοὺς δίδουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἴμαστε ἀφελεῖς καὶ δέν καταλαβαίνουμε τί εἶναι αὐτό πού ἐπιδιώκεται καὶ ἐξυφαίνεται ‘’πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μας’’.

Ποία θεολογικὴ κριτικὴ να ἀσκηθῇ, ἄλλωστε, σὲ Ἐπισκόπους,  οἱ ὁποῖοι, ἀπειλούμενοι ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο ἐπὶ ποινὴ ἐκπτώσεως ἀπὸ τοῦ Θρόνου τους , ἀπαγορεύουν τὴν προσέλευση στην Ὀρθοδοξία σὲ ἑτεροδόξους, λέγοντάς τους ὅτι οἱ αἱρέσεις καὶ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τὸ ἴδιο καὶ γι’ αὐτὸ δέν χρειάζεται νά βαπτισθοῦν Ὀρθόδοξοι; Σὲ ποιούς  ἄλλους, ἄραγε, θὰ ταίριαζε περισσότερο ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς Ἁγίας Γραφῆς «λύκοι βαρεῖς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου», ἂν ὄχι σὲ Ἐπισκόπους μέ αὐτὴν τὴν ‘’ποιμαντική; Ποία θεολογικὴ κριτικὴ να ἀσκηθῇ σὲ Ἐπισκόπους που ἀνατρέπουν –μόνο μὲ αὐτὴν τους τὴν τακτικὴ– «ὅλον τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας» καὶ παρουσιάζουν ὡς Ἐκκλησία τὸν «πυθμένα τοῦ Ἅδου»;



Ὅλα αὐτὰ τὰ προτάξαμε μέ βαθὺ προβληματισμό, ἀπευθυνόμενοι μέ βαθύτατον σεβασμὸν πρὸς τὴν Ἱεραρχία μας τῆς Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος , ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ ποίμνιο πού μᾶς ἀναλογεῖ, ἐπιτελοῦντες τὸ χρέος μας ὡς ἄσημος καὶ ἔσχατος πρεσβύτερος, ὁ ὁποῖος, ὅμως, ἔχει τὴν ὑποχρέωση –ὄχι ἀπὸ τὴν ἀξία του ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του– να διατυπώση τίς σκέψεις καὶ τοὺς φόβους του ἐν ὄψει τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία, ἂν δέν ἀντιμετωπισθῆ σωστά, θὰ ἐπιφέρῃ μεγάλες πληγὲς στό πάντιμο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀπὸ Πανορθόδοξος θὰ ἀποβῆ Πανώλεθρος!



Ταπεινὴ μας γνώμη εἶναι ὅτι πρωτεύει νά εδραιώσουμε τὴν αὐτοσυνειδησία μας ὡς Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἰσότιμη, ἀπαιτοῦντες 78 Ἀρχιερατικὲς ψήφους στήν σχεδιαζομένη Πανορθόδοξον Σύνοδον. Χωρὶς αὐτὴ τὴν αὐτοσυνειδησία, ἐκτὸς τῶν ἐκκλησιαστικῶν τραυματικῶν ἐμπειριῶν που θὰ ἀποκτή-σουμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν Σύνοδον, κινδυνεύουμε να ὑπογρά-ψουμε μόνοι μας καὶ τὴν κατάτμηση τῆς Πατρίδος μας, ὅπως ἐπιδιώκουν οἱ Η.Π.Α. μέσῳ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Εὐρωπαϊκὴς Ἑνώσεως. Ἐξ ἅλλου, συχνὰ-πυκνὰ ἀκούγονται ἀπὸ τὰ Πατριαρχικὰ χείλη ἀπειλές περὶ ἐπανυπαγωγῆς στήν Κωνσταντινούπολη τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν», τῶν περιοχῶν δηλαδὴ τῆς Βορείου Ἑλλάδος, Μακεδονίας καὶ Θρᾴκης, ὡς προανάκρουσμα τῶν μελλοντικῶν γεωπολιτικῶν ἐξελίξεων, ἡμῶν κοιμωμένων. Καὶ να σημειωθῆ ὅτι  ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα –ἐκτὸς τῶν ἄλλων– ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ οἰκονομικὴ πηγὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως!

Σ’ αὐτὴν μας τὴν αὐτοσυνειδησία θὰ βοηθηθοῦμε ἀπὸ τὴν μελέτη τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν δεδομένων, τὰ ὁποῖα σκόπιμα μᾶς τὰ ἀποκρύπτουν. Αὐτὸ θὰ ἐπιχειρήσουμε μέ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερη συντομία: 





Οἱ Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος ἦσαν ἀνέκαθεν Αὐτοκέφαλες



Ἄραγε «ἁμαρτάνομεν ἂν ζητήσωμεν ταπεινῶς (παρὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως) τοὺς τίτλους, καθ’ οὓς κέκτηται κανονικῶς ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τὸ δικαίωμα τοῦ πρυτανεύειν ἔνθα, καὶ ὅτε, καὶ κατὰ δεῖ; ...», ἐρωτᾶ ἀπὸ τὸ 1852 ὁ Ἀρχιμ. Θεόκλητος Φαρμακίδης χωρὶς νὰ ἔχη λάβει ἀκόμη ἀπάντηση, ἐπειδὴ ἔχει τὸ ἱστορικὸ στίγμα ὅτι αὐτὸς ὑπηρετοῦσε τὰ συμφέροντα τῆς τότε Πολιτείας καὶ ὄχι τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ἡ ἱστορία δὲν εἶναι μόνο ἄσπρο-μαῦρο. Ἔχει καὶ ἀποχρώσεις τοῦ γκρὶ, καὶ ὅποιος μελετάει προσεκτικὰ καὶ ἀπροκατάληπτα, βρίσκει ἀλήθειες καὶ στὸν μεγαλύτερο “ψεύτη”.

Τὸ ἐρώτημα, συνεπῶς, ἔχει μείνει ἀναπάντητο σχετικὰ μὲ τὸ πῶς ἡ Κωνσταντινούπολη θεωρεῖ ἐξαρτώμενη ἀπὸ ἐκείνην τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ἐνῶ ποτὲ οἱ πόλεις τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶχαν ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μὲ τὴν σημερινὴ ἔννοια καὶ πρακτικὴ τῆς ἐξαρτήσεως, ἀλλὰ μόνο πνευματικὴ σχέση καὶ σύνδεσμο;

Ὁ Φαρμακίδης μὲ βαθὺ σεβασμὸ πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες πα­ρα­πέμπει τοὺς Πατριαρχικοὺς νὰ τοὺς διαβάσουν: «Ἂς ἀνα­γνωσθῶσιν (οἱ Ἱ. Κανόνες) ὀρθότερον –ἄν ποτε ἀνέγνωσαν– οἱ τὴν ἁγίαν καὶ μεγάλην σύνοδον συγκροτήσαντες, τὸν κη΄  Κανόνα τῆς Δ΄  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸν β΄  τῆς Β΄  καὶ τὸν η΄  τῆς Γ΄», διότι «ἡμεῖς διϊσχυριζόμεθα, ὅτι αἱ ἀπαρτίζουσαι, τὸ γε νῦν ἔχον, τὸ Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος Κράτος, μητροπόλεις, ἀρχιεπισκοπαὶ καὶ ἐπισκοπαὶ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐξήρτηντο κανονικῶς τοῦ ἁγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ κανονικῶς ἔπραξαν αὗται, ἀπολυθεῖσαι ἐξ ἑαυτῶν τῆς ἐξ αὐτοῦ ἐξαρτήσεως».

Αὐτὰ ποὺ ἰσχυρίζεται ὁ Φαρμακίδης τὰ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὄχι μόνο ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἦταν ἀνέκαθεν αὐτοκέφαλη ἀλλὰ καὶ κάθε, σχεδόν, πόλη τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου!

Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, μάλιστα, γράφει ὅτι ὄχι μόνον ἦσαν αὐτοκέφαλες ἕως πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως οἱ σημερινὲς Ἑλληνικὲς πόλεις - Μητροπόλεις, ἀλλὰ ὅτι ἦταν Ἑλληνικὴ καὶ Αὐτοκέφαλη καὶ ἡ ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχριδῶν, στὴν ὁποία ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ ια΄ αἰῶνος(!) «ὑπήχθησαν αἱ ἐπισκοπαὶ Χιμάρας (ἡ Χιμά­ρα καὶ τὸ Βουθρωτὸ ἀνήκουν σήμερα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας), Ἀδριανουπόλεως (ἢ Δρυϊνουπόλεως) Βουθρωτοῦ καὶ Ἰωαννίνων, ἴσως δὲ καὶ Φωτικῆς, ἐνῶ μεταγενεστέρως ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ Βασιλείου Βουλγαροκτόνου, ὑπήχθησαν αἱ ἐπισκοπαὶ Βερροίας καὶ Σταγῶν»! (Γ. Κονιδάρη, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, Τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1970).

Παραθέτουμε ἐνδεικτικά, ὡς ἐνίσχυση τῶν θέσεών μας, ἕνα ἐπιλεγμένο ἀπὸ μᾶς ἱστορικὸ μνημόνιο ἀπὸ τὸ μνημονευθὲν βιβλίο τοῦ ἀειμνήστου καθηγητοῦ Γερ. Κονιδάρη:

«Ἐν ἀρχῇ τοῦ Ι΄ αἰῶνος ὑπῆρχον ἐν Ἑλλάδι ἐπίσης αἱ αὐτο­κέ­φαλοι ἀρχιεπισκοπαὶ Αἰγίνης καὶ Θηβῶν, ὡς καὶ ἡ Σερρῶν, Λήμνου, Λευκάδος, Κερκύρας»...... Ὁ Θηβῶν πρὸ τῶν μέσων τοῦ ιβ΄ αἰῶνος εἶχε ἐπὶ Μανουὴλ τοῦ Κομνηνοῦ τὰς ἐπισκοπὰς Κανάλων, Ζαρα­τό­βων, Καϊστορίου, Τριχίων καὶ Πλατάνων.» (ὅ.ἀν., σελ. 38).

Ἀναφέρει στὴ συνέχεια καὶ πολλὲς ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἑλλαδικὲς Μητροπόλεις καὶ καταλήγει:

«Περὶ τοῦ ἀκριβοῦς ἀριθμοῦ τῶν αὐτοκεφάλων ἀρχιεπισκοπῶν τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχομεν ἀκριβεῖς εἰδήσεις.» (ὅ.ἀν., σελ. 177).

Περιγράφοντας, ἐπίσης, τὴν ὀργάνωση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὶς παραμονὲς τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἀείμνηστος ἐρευνητὴς-καθηγητής, ὁμολογεῖ τὴν ἀνεπάρκεια ἱστορικῶν στοιχείων λόγῳ τῶν πολλῶν γεγονότων καὶ ἀνακα­τα­τάξεων καὶ παραδέχεται ὅτι «ἡ λεπτομερὴς τῆς πραγμα­τικό­τητος ἔκθεσις εἶναι δυσχερὴς διότι ἡ χώρα ἦτο διηρημένη εἰς κρατίδια ἀνήκοντα εἴτε εἰς τοὺς Βυζαντινοὺς εἴτε εἰς τοὺς ξένους.» (ὅ.ἀν., σελ. 154).

Εὔλογα, λοιπόν, γεννᾶται τὸ ἐρώτημα; Ποῦ, ἄραγε, βρῆκε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως τὶς ἱστορικὲς πληροφορίες περὶ τῶν δικαίων του, ἀφοῦ αὐτὲς οἱ πληροφορίες δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐντοπισθοῦν ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἔρευνα;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολὺ ἁπλῆ. Τὶς βρῆκε σὲ ἀσχέτους Ἱ. Κανόνες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, παρακάμπτοντας καὶ ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς ἱστορικὲς ἐξελίξεις, γιὰ τὶς ἐδαφικὲς ἀνακατατάξεις, γιὰ τὶς ἀνατροπὲς καθεστώτων καὶ τὶς ἀλλαγὲς τῶν ἰσορροπιῶν τῆς οἰκου­μένης γῆς, ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ λαμβάνη ὑπ’ ὄψη του τὶς θέσεις - δόγματα ἀληθείας ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, ὅπως τοῦ ἁγίου καὶ Μεγάλου Φωτίου, ὁ ὁποῖος ὑπενθύμισε στὸν πάπα Νικόλαο, ποὺ εἶχε καὶ αὐτὸς ρομαντικὲς διεκδικήσεις, ὅτι εἶναι πιὰ συνήθεια στὴν ἐκκλησία (ἤδη ἀπὸ τόν θ΄  αἰῶνα!) νά συμμεταβάλλονται τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα μὲ τὶς πολιτειακὲς ἐξελίξεις!



Ἀκολουθοῦν τὰ χρόνια μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, ὅταν ὁ κατακτητὴς εἶχε νεκρώσει κάθε αὐτοκέφαλη ἐκκλησιαστικὴ λειτουργία στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο δίνοντας ὅλα τὰ προνόμια στὸν Πατριάρχη.

Ἦταν τυχαῖο αὐτό; Πιστεύουμε πὼς ὄχι καὶ ἡ ἱστορία συνηγορεῖ σ’ αὐτό.

Ὁ Σουλτᾶνος ἤξερε καλὰ πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ὑποτάξη πολλὰ ἀρχιερατικὰ κεφάλια καὶ προέκρινε νὰ ἐλέγχη ἕνα. Γι’ αὐτὸ ἔδωσε στὸν Πατριάρχη ὅλα τὰ προνόμια. Γιὰ νὰ τὸν προσεταιρισθῆ, νὰ τὸν ἐλέγχη καὶ νὰ τὸν χρησιμοποιῆ γιὰ νὰ ἐνορχηστρώνη τοὺς ὑπολοίπους.

Αὐτό κράτησε ὅλα τὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Καὶ ἴσως βοήθησε κάποιες φορές, ἂν καὶ πολλοὶ ἅγιοι ταλαιπωρήθηκαν ἀπὸ τὶς Φαναριώτικες ἀγκυλώσεις, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μὲ τὶς ἐκδόσεις τῶν βιβλίων του.

Ὁ καθηγητὴς Κονιδάρης, ἐρευνῶντας τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας ἐκφράζει κάποιον ἀγνωστικισμό, καθ’ ὅτι ἡ περίοδος αὐτὴ «συμπίπτει πρὸς τοὺς λεγομένους σκοτεινοὺς αἰῶνας τῆς ἱστορίας τῆς Ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου, περὶ τῶν ὁποίων στερούμεθα πολλάκις ἀκριβῶν εἰδήσεων.» (ὅ.ἀν., σελ. 31).

Δὲν πρέπει, λοιπόν, τὶς μεταβολὲς τῆς παρακμῆς νὰ τὶς θεωροῦμε «αἰωνόβιες ἐκκλησιαστικὲς παραδόσεις» καὶ ἱστορικὰ ντοκουμέντα, ποὺ πρέπει νὰ καθορίζουν τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ πραγματικὸ συμφέρον τῶν πιστῶν καὶ ἀψηφῶντας τοὺς κινδύνους ποὺ αὐτὲς συνεπάγονται.

Εἶναι ἀξιομνημόνευτη ἡ Συνοδικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πρὸς τὸν Πάπα Λέοντα τὸν ΙΓ΄ , μὲ τὴν ὁποία διατρανώνεται ἡ διαχρονικὴ ἀνεξαρτησία καὶ τὸ αὐτοδιοίκητο τῶν  αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Οἰκουμένης: «Ἑκάστη κατὰ μέρος Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία ἐν τε τῇ Ἀνατολῇ καὶ τῇ Δύσει ἦν ὅλως ἀνεξάρτητος καὶ αὐτοδιοίκητος κατὰ τοὺς χρόνους τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων· ὅπως δὲ οἱ Ἐπίσκοποι τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς, οὕτω καὶ οἱ τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ἱσπανίας, τῶν Γαλλιῶν, τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Βρεττανίας ἐκυβέρνων τὰ τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν ἕκαστος διὰ τῶν ἰδίων Τοπικῶν Συνόδων, οὐδὲν ἀναμείξεως δικαίωμα ἔχοντος τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, ὅστις καὶ αὐτὸς ἐπίσης ὑπήγετο καὶ ὑπεῖκεν εἰς τὰς συνοδικὰς ἀποφάσεις. Ἐν σπουδαίοις δὲ ζητήμασι δεομένοις τοῦ κύρους τῆς καθόλου Ἐκκλησίας ἐγίνετο ἔκκλησις εἰς Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἥτις μόνη ἦν καὶ ἔστι τὸ ἀνώτατον ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία κριτήριον».

Ἡ ἱστορικὴ αὐτὴ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντι­νου­πόλεως μπορεῖ νὰ ἀποτελέση καὶ τὸν ὁδοδείκτη γιὰ τὴν ἐπίλυση τῆς διενέξεως τῶν δύο αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν (Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἑλλάδος) καθ’ ὅσον ἐκφράζει τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα ὅτι «ἀνώ­τατον ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία κριτήριον» εἶναι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ ὄχι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.




Παρά ταῦτα, ἀκόμη καὶ ὁ ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ ΤΟΜΟΣ τοῦ 1850 ἀχρηστεύει τὴν  ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΡΑΞΗ τοῦ 1928


Οἱ συζητηταὶ τοῦ θέματος τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως παρασύρονται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον σὲ μιὰ μονοδιάστατη ἀξιολόγηση τῆς ἀκανθώδους γιὰ τὶς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928.

Βεβαίως καὶ μὲ τὴ μονοδιάστατη ἀξιολόγηση τῆς περὶ οὗ ὁ λόγος Πράξεως ἔχουν διατυπωθεῖ πολλὰ καὶ ἀξιόλογα ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα ἀποδυναμώνουν τὶς ἀξιώσεις τοῦ Πατριαρχείου.

Ὅμως, ἕνας συσχετισμὸς τῆς Πράξεως αὐτῆς μὲ αὐτὸν καθ’ ἑαυτὸν τὸν Συνοδικὸ Τόμο τοῦ 1850, ὁ ὁποῖος προηγήθηκε καὶ ὁ ὁποῖος ἐκφράζει μὲ κάθε λεπτομέρεια τὶς διαθέσεις καὶ τὸ φρόνημα τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κυριολεκτικὰ ἀχρηστεύει τὴν Πατριαρ­χικὴ Πράξη τοῦ 1928 καὶ ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι αὐτὴ ἡ Πράξη δὲν θὰ εἶχε ποτὲ ἐκδοθεῖ ἂν ἐπρυτάνευε ἡ λογικὴ καὶ ἡ θεολογικὴ ὀξυδέρκεια στοὺς τότε ἐκκλησιαστικῶς ὑπευθύνους.

Ἀρκεῖ ἡ παράθεση μιᾶς καὶ μόνης παραγράφου τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου γιὰ νὰ καταπέση ἡ ἰσχὺς τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως. Τὴν ἀντιγράφουμε:

«... ὡρίσαμεν τῇ δυνάμει τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος διὰ τοῦ παρόντος Συνοδικοῦ Τόμου, ἵνα ἡ ἐν τῷ Βασιλείῳ τῆς Ἐλλάδος Ὁρθόδοξος Ἑκκλησία ἀρχηγὸν ἔχουσα καὶ κεφαλήν, ὡς καὶ πᾶσα ἡ Καθολικὴ καὶ Ὁρθόδοξος Ἑκκλησία, τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὑπάρχη τοῦ λοιποῦ κανονικῶς αὐτοκέφαλος ...ἐπιγινώσκομεν αὐτὴν καὶ ἀνακηρύσσομεν πνευματικὴν ἡμῶν ἀδελφὴν ...καὶ ὡς τοιαύτην τοῦ λοιποῦ ἀναγνωρίζεσθαι καὶ μνημονεύεσθαι τῷ ὀνόματι «Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» δαψιλεύομεν δὲ αὐτῇ καὶ πάσας τὰς προνομίας καὶ πάντα τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα, τὰ τῇ ἀνωτάτῃ Ἑκκλησιαστικῇ ἀρχῇ παρομαρτοῦντα...»!

Ποιός, ἄραγε, μετὰ τὴν παράγραφο αὐτή, καὶ ἰδιαιτέρως μετὰ τὶς τελευταῖες φράσεις της, «δαψιλεύομεν δὲ αὐτῇ καὶ πάσας τὰς προνομίας καὶ πάντα τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα, τὰ τῇ ἀνωτάτῃ Ἐκκλησιαστικῇ ἀρχῇ παρομαρτοῦντα», μπορεῖ νὰ στηρίξη κυριαρ­χικὰ δικαιώματα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ τῶν μητροπόλεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔστω καὶ ἂν οἱ λεγόμενες «Νέες Χῶρες», οἱ μητροπόλεις τῆς Ἠπείρου, τῆς Θράκης κλπ., δόθηκαν πολιτειακὰ ἐκ τῶν ὑστέρων στὸ «Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος»;

Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξη ἀμφισβήτηση ὡς πρὸς αὐτὸ ποὺ ἐννοεῖ ὁ Πατριαρχικὸς Τόμος γιὰ τὰ δαψιλευθέντα κυριαρχικὰ δικαιώματα πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐφρόντισε ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος (Ὁ Πατριάρχης τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου) νὰ διευκρινήση σὲ συνοδευτικὴ τοῦ Τόμου Συνοδικὴ Ἐπιστολή, ὅτι «τοῦ λοιποῦ τὴν κατὰ τὸν ἡμέτερον Συνοδικὸν Τόμον καθεστηκυῖαν ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπαξά­παν­τες ἀναγνωρίσητε ἀνωτάτην Ἐκκλησιαστικὴν ἀρχήν, περιβεβλημέ­νην ἅπαντα τὰ δικαιώματα ἐπὶ τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησιῶν, ὅσα περ ἐκέκτητο πρότερον ὁ καθ’ ἡμᾶς Ἀποστολικὸς Πατριαρχικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος».

Τὰ «κυριαρχικὰ δικαιώματα» τῆς Κωνσταντινουπόλεως δόθη­καν, λοιπόν, στὴν «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» καί ὄχι μόνο σὲ συγκεκρι­μένες Μητροπόλεις. Καὶ ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζουμε, κανεὶς μέχρι σήμερα, οὔτε Ἕλληνας ἄλλ’ οὔτε Κωνσταντινουπολίτης Ἱεράρχης δὲν ἔχει ἀρνηθεῖ ὅτι καὶ οἱ «Νέες Χῶρες» ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.

Αὐτὸ ἀποδεικνύεται στὴν Πράξη, δεδομένου ὅτι οἱ «Νεο­χωρῖτες» Μητροπολῖτες μετέχουν στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἐφικτὸ στοὺς Ἕλληνες Μητροπολῖτες, ποὺ ὑπάγονται ἀπ’ εὐθείας στὸ Πατριαρχεῖο, δηλαδὴ οἱ Ἱεράρχες τῆς Κρήτης καὶ τῆς Δωδεκανήσου.

Τὸ αὐτονόητο συμπέρασμα, ὅτι μὲ τὸ Συνοδικὸ Τόμο παρέχεται ἅπαξ διὰ παντὸς τὸ κυριαρχικὸ δικαίωμα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλ­λά­δος νὰ ἐντάσση στὴν Ἱεραρχία της ὅσες Μητροπόλεις προσαρ­τῶνται κατὰ καιροὺς στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια, εἶχε ἐξάγει καὶ ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης, πολέμιος μὲν τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου ἀλλὰ καὶ ὁ πλέον λεπτολόγος ἑρμηνευτής του. Γράφει: «Μένουσι δὲ ἔτι ὑπὸ τὴν Ἑκκλησιαστικὴν κυριαρχίαν τοῦ Ἁρχιεπισκόπου Κωνσταντι­νουπόλεως ἐκ τῶν ἀποτελουσῶν ἄλλοτε τὴν ἐπαρχίαν τῆς Ἁνατολικῆς Ἰλλυρίας ἐπαρχιῶν ἡ Θεσσαλία, ἡ Μακεδονία, αἱ δύο Ἤπειροι κλπ. διότι μένουσιν ἔτι ὑπὸ τὴν δεσποτείαν τῶν ἀλλοφύλων. Ἂν αὔριον ἀπελευθερωθῶσιν ἐξ αὐτῆς καὶ αὐτοὶ οἱ τόποι, ἀπελευθεροῦνται εὐθὺς καὶ αἱ Ἑκκλησίαι αὐτῶν ἐξ ἐκείνης, ὅ ἐστιν ἀπολαμβάνουσι πάλιν, ἃ ἐστερήθησαν καὶ κατὰ τοῦτο δίκαια. Διότι οὔτε νόμος, οὔτε κανών, οὔτε ἔθιμον ἀρχαῖον, οὔτε χρόνος ἐμποδίζουσιν αὑτὰς ἀπὸ τοῦ νὰ ἀπολαύσωσι τὰ οἰκεῖα δίκαια». Αὐτὰ τὰ γράφει ὁ Φαρμακίδης τὸ 1852 καὶ βεβαίως δὲν διανοεῖται, ὅπως καὶ κάθε λογικὸς ἄνθρωπος, ὅτι μποροῦσε νὰ ὑπάρξη ἐκ τῶν ὑστέρων ἡ τραγελαφικὴ καὶ ἀντικανονικὴ Πράξη τοῦ 1928.

Δυστυχῶς ὁ ἐπινοητής της, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσό­στο­μος Παπαδόπουλος, στὴν προσπάθειά του νὰ ἀνταποκριθῆ στὴν τεχνητὴ κρίση, ποὺ παρουσιάσθηκε ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς ποιμαν­τορίας του, θεώρησε πὼς αὐτὴ ἡ Πράξη θὰ ἦταν συμβιβαστικὴ λύση (παρ’ ὅτι καὶ ὁ ἴδιος τὴν θεώρησε «παρὰ τοὺς Ἰεροὺς Κανόνας» καὶ ὡς λύση “οἰκονομίας”), ἔκαμε τὰ εὔκολα, δύσκολα, δὲν ἀξιοποίησε τὰ «κυριαρχικὰ δικαιώματα» ποὺ τοῦ παρέχει ὁ Συνοδικὸς Τόμος καὶ ἐνέπλεξε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σὲ δεινὴ περιπέτεια.

Τὴν περιπέτεια αὐτὴ ἀναβιώνουμε σήμερα μὲ τὴν ἔνταση στὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ διαπι­στώνουμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι ὁ Πανεπιστημιακὸς Καθηγητὴς Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος μπορεῖ μὲν νὰ ἦταν ἀξιόλογος συγγραφεύς ἀλλά, μὲ τοὺς ἄστοχους χειρισμούς του, “χρέωσε” στὴν Ἐκκλησία μας, καὶ τὸ Παλαιοημερολογητικὸ Σχῖσμα καὶ τὴν Κρίση μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη!


Ο  ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ  ΤΟΜΟΣ  καί  τό

ΣΥΝΤΑΓΜΑ  τῆς Ἑλλάδος


Μερικοὶ προσπάθησαν νὰ χρησιμοποιήσουν ὡς ἐπιχείρημα ὑπὲρ    τοῦ Πατριαρχείου τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Συνοδικὸς Τόμος καὶ ἡ Πατρι­αρχικὴ Πράξη τοῦ 1928 κατοχυρώνονται στὸ ἰσχῦον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος. Δὲν ἔκαμαν, ὅμως, τὸν κόπο νὰ σκεφθοῦν λίγο περισ­σό­τερο πάνω στὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ καὶ γι’ αὐτὸ λησμόνησαν τὸ σπου­δαιότερο. Λησμόνησαν πὼς ὁ Συνοδικὸς Τόμος ρητῶς ὁρίζει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνο ἀναγνωρίζεται αὐτοκέ­φαλος ἀλλὰ καὶ διοικεῖ «τὰ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας ἐλευθέρως καὶ ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως»!



Αὐτὸ σημαίνει πολὺ ἁπλᾶ ὅτι, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἡ Πολιτεία δὲν ἔχει κανένα ἀπολύτως δικαίωμα νὰ ἐλέγξη τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὸ ἐὰν  καὶ κατὰ πόσον τηρεῖ τὸν Πατριαρχικὸ Τόμο καὶ τὴν Πατριαρχικὴ Πράξη (ἐφ’ ὅσον αὐτὸ τὸ ἀπαγορεύει ὁ προστατευόμενος ἀπὸ τὸ Σύνταγμα Συνοδικὸς Τόμος), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὅτι ἡ Ἐκκλησία διὰ τῆς Συνταγματικῆς κατοχυρώσεως τῶν ἀνωτέρω ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ὑποχρεώνη τὴν Πολιτεία νὰ ἐπικυρώνη τὶς Ἐκκλησιαστικὲς ἀποφά­σεις της ὥστε νὰ ἔχουν αὐτὲς καὶ νομικὴ ἰσχύ.

Αὐτὰ τὰ ἔχει ξεκαθαρίσει ὁ πολιτειοκράτης ἀλλὰ καὶ ἀπίστευτα λογικὸς ἄνθρωπος, ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης. Γράφοντας τότε:

« Ἂν ὁ Συνοδικὸς Τόμος γενῆ δεκτός, καὶ κατασταθῆ νόμος τῆς ἐπικρατείας, τίνος ἄλλου καταστατικοῦ νόμου ὑπάρχει χρεία; Ἀρχὴ αὐτοσύστατος, αὐθύπαρκτος, αὐθυπόστατος, ὅλως ἀνεξάρτητος ἀπὸ τῆς πολιτείας. Ἄλλο Κράτος ἐν Κράτει, ἐλευθέρως καὶ ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης Κοσμικῆς Ἐπεμβάσεως διοικοῦσα τὰ τῆς Ἐκκλησίας καθόλου... Πᾶς λοιπὸν ἄλλος νόμος εἶναι ὄχι μόνον περιττός, ἀλλὰ καὶ γελοῖος



Πρέπει νὰ καταλάβουν οἱ πολέμιοι τοῦ Ἑλλαδικοῦ αὐτοκεφάλου ὅτι τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κατοχυρώνει Πολιτειακὰ μόνο τὴν
Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ μόνον αὐτήν.

Τὴν προστατεύει, φερ’ εἰπεῖν, ἀπὸ ληστρικὲς ἐπεμβάσεις τῆς Πολιτείας, ὅπως κατὰ τὸ παρελθὸν ὁ νόμος Τρίτση ἔπεσε στὸ κενὸ γιατὶ προσέκρουσε στὸ «ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως».

Ἐξ ἄλλου, τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καὶ κάθε Σύνταγμα, ψηφίζεται γιὰ νὰ κατοχυρώνη τὰ δικαιώματα τῶν πολιτῶν τῆς χώρας καὶ ὄχι τὰ συμφέροντα τῶν ἀλλοδαπῶν. Πόσο μᾶλλον ὅταν οἱ ἀλλότριες διεκδικήσεις διασποῦν τὴν ἁρμονία τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων καὶ ταράσσουν τὴν εἰρήνη τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.

Τὸ θέμα, λοιπόν, δὲν θὰ τό λύση ἡ Πολιτεία. Δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα ἀναμίξεως, παρ’ ἐκτὸς τοῦ νὰ ὑπενθυμίση στὸ Φανάρι ὅτι τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ διατηρῆ τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα τῆς χώρας καὶ νὰ προστατεύη τὰ νομικὰ συμφέροντα καὶ δικαιώματα τῶν πολιτῶν καὶ ὑπηκόων της. Τὸ θέμα πρέπει να τὸ λύσῃ ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα ἡ μέλλουσα Πανορθόδοξος Σύνοδος. Στό θέμα αὐτὸ θὰ φανοῦν οἱ πραγματικοὶ σκοποὶ κάθε Ἱεράρχου καί, τότε, ἂν ἀποδειχθῇ ὅτι μέ τὰ γραφόμενά μου ἀδίκησα κάποιον ἢ καποίους, τότε θὰ ζητήσω δημοσίως συγγνώμη!



Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

Πρωτοπρεσβύτερος



17 σχόλια:

  1. Μπράβο στον π.Βασίλειο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, κάποιος έπρεπε να τα πει σταράτα! Μόνο δόγμα πίστεως δεν έχουν ανακηρύξει ακόμη οι Φαναριώτες τα προνόμιά τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτά που διατυπώνει ο π. Βασίλειος και επιχειρεί να τα τεκμηριώσει, τα έχω διατυπώσει κι εγώ αρκετές φορές σε ανώνυμα σχόλια της "αποτείχισης"!

    Συγχαρητήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Τελαβάντος επιτέθηκε με τρόπο απαράδεκτο στον π.Βασίλειο. Ας τολμήσει να απαντήσει όχι με κραυγές και αφορισμούς αλλά με επιχειρήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας τολμήσει να προβεί και κείνος σε μια ανάλυση του θέματος όπως ο π.Βασίλειος. Έχει τα κότσια άραγε:

      Διαγραφή
  5. Το ζήτημα είναι ότι και πλήρως αυτοκέφαλη να γίνει η Ελλαδική Εκκλησία (στις Νέες Χώρες) θα συνεχίσει στον κατήφορο του Οικουμενισμού π.χ. βλ. Εκκλησία της Κύπρου. Το πρόβλημα δεν είναι η Αυτοκεφαλία ή μη, αλλά οι ανάξιοι αιρετίζοντες επίσκοποι της Ελλαδικής Εκκλησίας (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σεβαστε π.Βασιλειε οσα γραφετε είναι σωστα και δικαια αλλ΄εις ματην διοτι κανενας Επισκοπος δεν θα τολμησει να θεσει τετοιο ζητημα στην ΄΄πανορθοδοξη΄΄συνοδο.Οι Επισκοποι την όποια τολμη τους την εξαντλουν στο<>,(ο χαρακτηρισμος δεν είναι δικος μου τον εχω ακουσει από χειλη Επισκοπου).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Τελεβάντος πετροβολεί τον π. Βασίλειο για όσα έγραψε στο άρθρο αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. http://religiousnet.blogspot.gr/2015/04/o.html
    Υμνολόγιο Αρκαλοχωρίου σε πατριάρχη! Είναι να φρίττει κανείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ποια "διατύπωση" και ποιο "τεκμήριο" βρε ανώνυμε;;; Ουδεμία διατύπωση ανώνυμη μπορεί να θεωρηθεί αξιόπιστη διότι στερείται το τεκμήριο της ΕΠΩΝΥΜΙΑΣ. Ενώ λοιπόν έχετε βεβαίως το δικαίωμα να γράφετε ανωνύμως, θα υποστείτε όμως και τις συνέπειες αυτής σας της επιλογής, οι οποίες είναι η περιφρόνηση, η άγνοια και αφάνεια στη λήθη του χρόνου...

    Ως προς το άρθρο το π. Βασιλείου είναι άριστο και χαίρομαι που το αναδημοσίευσε ο αδελφός Οδυσσέας! Για όσους τυχόν αναρωτηθούν και επικαλεστούν "άδεια", δεν χρειάζεται καμία άδεια για αναδημοσίευση άρθρων στο Διαδύκτιο. Ναι μεν το άρθρο λέγει αλήθειες, εάν θέλει όμως ο π. Βασίλειος να ακολουθεί την ακρίβεια των Αγίων Πατέρων και να είναι τέλειος ως προς την Εκκλησιολογία, ας διακόψει τη Μνημόνευση του Μητροπολίτου του ο οποίος διατηρεί ΚΟΙΝΩΝΙΑ με τον Βαρθολομαίο και ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΤΑΙ με άλλους Οικουμενιστές αιρετικούς επισκόπους με συλλείτουργα και άλλες ιεροπραξίες, οι οποίες ΕΝΩΝΟΥΝ τον π. Βασίλειο με τον Πάπα καθώς και με το βλάσφημο, σατανικό το Π.Σ."ε"! Με την σειρά του ο οποίος π. Βασίλειος ενώνει και το Εκκλησίασμα το οποίο εκπροσωπεί ενώπιον της Αγίας Τραπέζης, με όλους αυτούς που αλληλο-μνημονεύονται Μνημονεύονται ιεραρχικά.

    Αν το κάνει αυτό ο π. Βασίλειος, τότε δεν τελεί σχίσμα, κι αυτό δεν το λέγω εγώ, το υπογραμμίζει ολόκληρη Σύνοδος, ολόκληρος Κανόνας, ολόκληρες εκατοντάδες Αγίων Πατέρων και το Άγιον Πνεύμα ο Θεός που παρέχει την Θεοπνευστία και Θεϊκή Επιστασία. Ο π. Βασίλειος ασφαλώς κατέχει την σοφία να μην προσχωρήσει σε Παλαιοημ. Παρατάξεις και ούτε πρόκειται να δημιουργήσει δική του Σύνοδο, οπότε δεν πρέπει να τολμά κανείς να μιλά για σχίσμα.

    Αν το κάνει αυτό ο π. Βασίλειος, τότε ας έρθει ταξίδι εδώ στην Αυστραλία να κοινωνήσει μερικές εκατοντάδες ψυχών οι οποίες απομακρύνθηκαν από τον αιρεσιάρχη Στυλιανό, τον ο οποίο ο π. Βασίλειος ομολογιακώς, ευθαρσώς, παρρησιακώς και δεινώς καυτηρίασε για τις βλασφημίες του ως προς την Αναμαρτησία του Χριστού μας.
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
    Νίκος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμο σχόλιο είναι και το τωρινό, συνεπώς δεν διεκδικώ δόξα ή εύσημα, όπως νομίζεις.

      Εσύ που αμφισβητείς, την ορθότητα του σχολίου μου, ψάξε στο "αρχείο", του ιστολογίου, βρες τα προηγούμενα σχόλιά μου, αναδημοσίευσέ τα και ζήτησε δημοσίως συγγνώμη διότι θα διαπιστώσεις ότι η γλώττα σου προτρέχει της διανοίας σου, είσαι δε άνευ λόγου εριστικός. Αλιώς είσαι συκοφάντης. Αν δεν ξέρεις μη μιλάς επιτέλους.

      Διαγραφή
    2. Δεν αναφέρθηκα πουθενά σε "εύσημα ή δόξα". Αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας σου.

      Και δεν αμφισβήτησα την "ορθότητα" του κειμένου σου αλλά την εγκυρότητα και "αξιοπιστία". Οταν κάποτε λοιπόν μάθεις τη διαφορά μεταξύ ορθότητος και εγκυρότητος, κι όταν μάθεις να σέβεσαι τον εαυτό σου, έλα τότε να μιλήσουμε.

      Έχεις την "τύχη" να κουκουλοφορείς με ανωνυμία και να με εγκαλείς ως "συκοφάντη" αλλά πάλι τον ίδιο σου τον εαυτό ρεζιλεύεις διότι η συκοφαντία είναι υποστατή και εφικτή μόνον όταν τελείται μεταξύ δύο ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ.

      Εριστικός, ερεθιστικός κι αθεράπευτα θρασύς γίνεσαι εσύ που με προκαλείς να ψάξω ανάμεσα σε μυριάδες ανώνυμα σχόλια χιλιάδων σελίδων να βρώ κάποιον ανώνυμο που κάπου, κάπως, κάποτε είπε κάτι ορθό και σπουδαίο. "Σπουδαία τα λάχανα" και το κατόρθωμα του κοκοβιού να μασάει κουραφέξαλα ακόμη πιο σπουδαίο.

      Η ανωνυμία είναι απλό - πιλοτικό - προσωρινό μέσο και όχι αυτοσκοπός, απολύτρωση και λυτρωμός. Μερικοί την έχετε αποθεώσει κι αποδώσει διαστάσεις ειδωλολατρικές σ' αυτή τη παγανιστική τη μάσκα! Υπηρετείτε την ανωνυμία και όχι την αλήθεια. Από βαπτισμένοι, Χριστεπώνυμοι καταντάτε ανώνυμοι και φαιδροί κι έχεις το θράσος να ζητήσω δημοσίως συγγνώμη....

      Αρπακόλα, κοκακόλα και ποπκόρν σου πρέπει, και σου πάει γάντι το γινάτι τούτο το διαδυκτικό και βολικό.... Εσείς οι βολεμένοι.... τι σας περιμένει....

      Το κλιπ στο youtube "Είμαστε Ανώνυμοι -είμαστε Λεγεών" τα λέει ΟΛΑ!

      Διαγραφή
    3. Είναι κρίμα που ένα τόσο ωραίο ζήτημα, που άνοιξε ο π. Βασίλειος Βολουδάκης (την ευχή του να έχουμε) το αμαυρώνεις ανοίγοντας άσχετα θέματα χωρίς λόγο, επιτιθέμενος με σκοπό να συκοφαντήσεις αδελφούς που ούτε καν ξέρεις ποιοι είναι. Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα; Το ανώνυμο σχόλιό μου δεν ήταν συκοφαντικό αλλά επαινετικό για τον αρθρογράφο.

      Λοιπόν, συμφωνώ με το άρθρο του π. Βασιλείου, και εκφράζω τη χαρά μου που διατυπώθηκαν αναλυτικά και τεκμηριωμένα, κάποια θέματα "ταμπού" τα οποία είχα διατυπώσει πλειστάκις σε ανώνυμα ή επώνυμα σχόλια της "αποτείχισης". Μιλάω για εμένα, ξέρω τι έγραψα, όχι για άλλους.

      Ως προς το θέμα "ανώνυμα" σχόλια σε blogs, δεν περιμένω από κάποιον "πάπα" να να μου επιβάλει τις αθεολόγητες απόψεις του, λέγοντας ότι όλα τα ανώνυμα σχόλια είναι "λεγεών". Αν είναι έτσι, από εδω και στο εξής, ο μεν ιστολόγος να μη δημοσιεύει κανένα ανώνυμο σχόλιο, έστω κι αν έχει το πιο ευσεβές περιεχόμενο, οι δε σχολιαστές να μη γράφουν ανώνυμα σχόλια, διότι ο μεν ιστολόγος θα είναι ... λεγεωνάριος, οι δε σχολιαστές ...λεγεών (δαιμονίων).

      Τα blogs έχουν αυτή την ιδιότητα, και χαρακτηριστικό, ότι, εφόσον το επιτρέπει ο ιστολόγος, να δημοσιεύονται ανώνυμα σχόλια. Οι δε ιστολόγοι μπορούν να είναι ανώνυμοι ή επώνυμοι, με δικιά τους επιλογή. Στο συγκεκριμένο ιστολόγιο "αποτείχιση" ο ιστολόγος, επιλέγει να είναι επώνυμος, αλλά η "αποτείχιση" είναι από τα ελάχιστα θρησκευτικά ιστολόγια που επιτρέπεται η ανωνυμία των σχολιαστών και δημοσιεύονται και ανώνυμα σχόλια, με την προϋπόθεση ότι δεν είναι υβριστικά.

      Οι χριστιανοί, έχουν δικαίωμα και εξουσία, ανάλογα με τις περιστάσεις να φανερώνουν ή να μη φανερώνουν το όνομά τους. Όπως ο κρυφός μαθητής του Χριστού, που αξιώθηκε να απκλαθηλώσει και μεταφέρει το Σώμα Του. Σε καιρούς διωγμών οι χριστιανοί που εθελοντικά φανέρωναν την χριστιανική ιδιότητά τους και μαρτυρούσαν εθελοντικά δεν θεωρούνταν μάρτυρες αλλά εισπηδούντες. Και όταν ο Διοκλητιανός εξέτασε έναν προς έναν τους υπηκόους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για να θανατώσει κάθε χριστιανό, η Εκκλησία δεν φανέρωσε τα μέλη της. Οι χριστιανοί κρυβόταν στις κατακόμβες. Έτσι και στην εποχή μας, φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως οι περιστερές, έχουμε εξουσία να αποφασίσουμε πότε θα δώσουμε το όνομά μας στους διώκτες μας (που μπορεί να είναι και χριστιανοί, και έτοιμοι συκοφάντες, καλή ώρα) ή πότε δεν θα το φανερώσουμε: Στην ημερίδα για την "αποτείχιση" της Ι.Μ. Πειραιά, άτομο φίλα προσκείμενο στον π. Ευθύμιο, όταν θέλησε να λάβει το λόγο, και του ζητήθηκε ονοματεπώνυμο, ΔΕΝ απεκάλυψε το επώνυμο, και καλά έκανε.

      Διαγραφή
    4. Λόγοι οικογενειακοί δεν μου επέτρεψαν να απαντήσω αμέσως. Ξανά και ξανά, «μία από τα γίδια» πίπτεις στενόμυαλα σε μιαν ατέρμονη συκοφαντιολογία. Λές ότι «αμαυρώνω το διάλογο επιτιθέμενος με σκοπό να συκοφαντήσω αδελφούς που ούτε καν ξέρω ποιοι είναι…»
      Αυτό ακριβώς αποδεικνύει πως είμαι αντικειμενικός, όχι υποκειμενικός. Εφ’ όσον «ούτε ξέρω καν ποιοι είναι», δεν έχω τίποτε «προσωπικό» μαζί τους. ΠΩΣ θα μπορούσα να έχω κάτι «προσωπικό» όταν οι ίδιοι δεν παρουσιάζονται με πρόσωπο αλλά ανώνυμα; Σου το ξαναλέγω και κατάλαβέ το χωρίς εμπάθεια, μην αφήνεις τον εγωισμό σου να σε τυφλώνει!
      Η συκοφαντία είναι υποστατή και εφικτή μόνον όταν τελείται μεταξύ δύο ΕΠΩΝΥΜΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ. Άρα ΔΕΝ συκοφαντώ διότι δεν καταφέρομαι σε επώνυμο ούτε έχω κάτι προσωπικό με πρόσωπο αλλά με επιλογή ενός α-απρόσωπου, ανωνύμου που μιλά γενικά και αφηρημένα για πράγματα που δεν μπορούν να βρεθούν εύκολα ανάμεσά σε μυριάδα ανωνύμων σχολίων και χιλιάδων σελίδων πολλών ετών, εκ σχολιαστών ΜΗ γνωστών. Τα όσα επικαλείσαι εσύ δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν.
      Ταπεινώσου λίγο. Ξανασκέψου αυτά που είπες αρχικά: «Αυτά που διατυπώνει ο π. Βασίλειος και επιχειρεί να τεκμηριώσει, τα έχω διατυπώσει κι εγώ αρκετές φορές σε ανώνυμα σχόλια της "αποτείχισης"!
      «Τα έχω διατυπώσει εγώ»… «Εγώ» ποιος;;; Εσύ ΞΕΡΕΙΣ ποιος είσαι, εμεί όμως ΠΟΥ να ξέρουμε και ΠΟΙΟ το κριτήριο της αναζήτησής μας; Δηλαδή, αν θέλει κάποιος να διαβάζει τις διατυπώσεις σου (που επικαλείσαι) ΤΙ ΘΑ ΤΥΠΩΣΕΙ στη μηχανή αναζήτησης;;;; «Ανώνυμος»;;;; Ξέρεις πόσα εκατομύρια ανώνυμα σχόλια θα εμφανιστούν;
      Για ξανασκέψου το…. Λέγεις: «τα έχω διατυπώσει κι εγώ σε ανώνυμα σχόλια! Ο π. Βασίλειος είναι ΕΠΩΝΥΜΟΣ! Μιλά και καταφέρεται (μπράβο του!) σε ΕΠΩΝΥΜΟ Πατριάρχη!
      Επειδή όμως δεν έχεις επιχειρήματα και καμία λογική, ούτε καλή διάθεση, καταφεύγεις (συνηθισμένο το κουτοπόνηρο σκεπτικό) σε βρισιές και ειρωνίες. Με αποκαλείς «Πάπα» (καμία σχέση) και πέφτεις σε δικά σου ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ, ΑΝΟΗΤΑ συμπεράσματα που είναι ενδεικτικά της αρρωστημένης σου νοημοσύνης….
      Συμπεραίνεις απερίσκεπτα: «Αν είναι έτσι, από εδω και στο εξής, ο ιστολόγος να μη δημοσιεύει κανένα ανώνυμο σχόλιο»
      Ο ρηχός και ο φτηνός βάζει λόγια στο στόμα μου προσπαθώντας να με ρίξει… ΕΙΠΑ γω τέτοιο πράγμα;;;; Ούτε κατά διάνοιαν! Σε πληροφορώ ότι έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω άριστο και όμορφο διάλογο με ανωνύμους. ΣΕΒΟΜΑΙ την επιλογή τους. Εφ’ όσον όμως δεν μπορείς να συλλάβεις τα ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ λόγια μου, ποιο το νόημα να συνζεχίσουμε;
      ΜΟΝΟ το ότι συγχέεις ανεπίτρεπτα τους Μάρτυρες επί Διοκλητιανού και τους Κρυπτοχριστιανούς στις Κατακόμβες με την αφεντειά σου, την άνεσή σου στα σαλόνια του υπολογιστή σου! Συμμαζέψου! Ο γνωστός αξιωματούχος «Ευσχήμων» Ιωσήφ από Αριμαθαίας (ΕΠΩΝΥΜΟΣ!!!) δεν αξιώθηκε την Αποκαθήλωση επειδή ήταν κρυφός = Ανώνυμος! Τέτοιος συλλογισμός ανήκει στα κόμικς του Μπάτμαν!
      Είσαι, όπως λέγει ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος, «ευσεβής βλαμμένος!» Επικαλείσαι το Αγιογραφικό χωρίο «φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως οι περιστερές» για να υποστηρίξεις της Ανωνυμία σου εναντίον εμού του συκοφάντου «καλή ώρα» που μόνο καλή ώρα δεν είναι αλλά κακή σου συγκυρία και κακοήθεια!
      Όσο για «το άτομο στην ημερίδα για την "αποτείχιση" της Ι.Μ. Πειραιά που είναι φίλα προσκείμενο στον π. Ευθύμιο ( ε ΚΑΙ;;;;;; τι πάει να πει αυτό, Πιστοποιητικό Γνησιότητος;;;) όταν θέλησε να λάβει το λόγο, και του ζητήθηκε ονοματεπώνυμο, ΔΕΝ απεκάλυψε το επώνυμο, και καλά έκανε…»
      Το παράδειγμά σου είναι ΑΣΧΕΤΟ σαν κι εσένα. Άλλο πράγμα η ζωντανή παρουσία και άλλο η ανώνυμη, ηλεκτρονική, διαδυκτιακή, απόκρυφη και κρυφή, απροσδιόριστη δίχως εγκυρότητα και σοβαρότητα. Για τελευταία φορά: σοβαρέψου! ΔΕΝ αποκάλεσα όλους τους ανωνύμους γενικά ως «Λεγεών» αλλά έκανα παραπομπή, όχι παρομοιασμό, σε μια συγκεκριμένη ομάδα (την οποία από μια άποψη θαυμάζω) οι οποίοι όμως φροντίζουν τέλεια να μην αφήνουν ίχνη, ασχέτως αν καταφεύγουν κάποτε και στη βία.

      Διαγραφή
    5. Ευχαριστώ και πάλι για τους χαρακτηρισμούς. Που το είδες, όμως, άνθρωπε του θεού ότι έγραψα ότι "ο Ιωσήφ αξιώθηκε λόγω του ότι ήταν κρυφός μαθητής"; ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ αν και θεολόγος; Δεν μπόρεσες να καταλάβεις το απλό νόημα που ήθελα να πω: Αν και ήταν από τους κρυφούς μαθητές, αξιώθηκε να κάνει την Αποκαθήλωση".

      Έγραψα: "Οι χριστιανοί, έχουν δικαίωμα και εξουσία, ανάλογα με τις περιστάσεις να φανερώνουν ή να μη φανερώνουν το όνομά τους. Όπως ο κρυφός μαθητής του Χριστού, που αξιώθηκε να αποκαθηλώσει και μεταφέρει το Σώμα Του".

      Μου απαντάς: "Ο γνωστός αξιωματούχος «Ευσχήμων» Ιωσήφ από Αριμαθαίας (ΕΠΩΝΥΜΟΣ!!!) δεν αξιώθηκε την Αποκαθήλωση επειδή ήταν κρυφός = Ανώνυμος! Τέτοιος συλλογισμός ανήκει στα κόμικς του Μπάτμαν!
      Είσαι, όπως λέγει ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος, «ευσεβής βλαμμένος!»".

      Διαγραφή
  10. ' Οἱ Ἱερές Μητροπόλεις τῆς Βορείου Ἑλλάδος καί τῶν νήσων τοῦ Ἀρχιπελάγους (Νέες Χῶρες) εὑρίσκονται ὑπό τήν πνευματική καί μόνο ἐξάρτησι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἡ διοικητική δικαιοδοσία τῶν καλουμένων Νέων Χωρῶν ἔχει παραχωρηθῆ διά τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ Οἰκουμ. Πατριαρχείου τοῦ 1928 εἰς τήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἀφοῦ, πρός τοῖς ἄλλοις, «τά ἐκκλησιαστικά εἴωθε τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι».

    Ὑποστηρίζεται ὅτι παρεχωρήθησαν «ἐπιτροπικῶς καί ἄχρι καιροῦ», κατά τήν προμνησθεῖσαν Πρᾶξιν, καί ὅτι πρέπει νά ἐπαναποδοθοῦν εἰς τό Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως. Ἀνακύπτουν, ὅμως, δύο καίρια ἐρωτήματα : 1. Ἐάν τό ἔτος 1850, κατά τό ὁποῖον ἐξεδόθη ὁ Πατριαρχικός Τόμος διά τήν Αὐτοκεφαλίαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἦσαν ἐλεύθερες ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό οἱ περιοχές αὐτές τῶν «Νέων Χωρῶν», δέν θά συμπεριελαμβάνοντο εἰς τόν Τόμον αὐτόν, ἤ θά ἐξεδίδετο ὁ Τόμος χωρίς αὐτές, καί γι' αὐτές μόνον θά ἐξεδίδετο Πατριαρχική Πρᾶξις; καί 2. Συμφέρει στήν Ἑλλαδική μας Ἐκκλησία καί στό Ὀρθόδοξο Γένος μας αὐτή ἡ κατάτμησις καί αὐτή ἡ διαίρεσις, γνωστοῦ ὄντος ὅτι τά γύρωθεν ἡμῶν εὑρισκόμενα ἔθνη ἐποφθαλμιοῦν διαρκῶς τήν ἐθνικήν μας ἀκεραιότητα;

    Παρά ταῦτα, ὅμως, παραμένει ἰσχυρή ἡ θέσις ὅτι, ἐφ' ὅσον ἀναγράφεται εἰς τήν Πατριαρχικήν Πρᾶξιν τοῦ 1928 πρέπει νά ἐκτελεσθῆ κατά γράμμα. Καί βέβαια εἶναι κατά πάντα σεβαστή μία Πατριαρχική Πρᾶξις. Δέν εἶναι, ὅμως, τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον, ἤ τό Ἱερόν Πηδάλιον τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, οὔτε τό Σύνταγμα τῶν Δογματικῶν Ὅρων καί τῶν Ἀποφάσεων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, πού εἶναι καί πρέπει νά μένουν ἀναλλοίωτα καί ἀμετάτρεπτα. Μιά Πατριαρχική Πρᾶξις, ἐφ' ὅσον δέν ἀφορᾶ σέ θέματα Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Δογματικῆς διδασκαλίας, δύναται, κατά τήν ταπεινή μου ἄποψι, νά τροποποιηθῆ καί νά βελτιωθῆ, ἀφοῦ πρόκειται διά τόν τρόπον διοικήσεως ἑνός τοπικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ διαμερίσματος'.
    Απόσπασμα από συνέντευξη στο pentapostagma του Κυθήρων Σεραφείμ. Θα μας τον βγάλει και αυτόν οπαδό του Φαρμακίδη ο Τελεβάντος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/gewrgios_metallhnos/problem_or_pretext.htm
    Θαυμάσια προσέγγιση του όλου ζητήματος απ τον π.Γεώργιο Μεταλληνό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου