Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Κρίση και επίκριση διά σχολίου επί του προηγουμένου μου άρθρου: ΤΟ ΕΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΦΩΣ ΚΑΙ Η ΘΕΙΚΗ ΔΩΡΕΑ ΤΩΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΩΝ



 του Θεολογου Νικολαου Πανταζη



Ο Κυπριανός Χριστοδουλίδης ανήρτησε το παρακάτω σχόλιο:
Kyprianos Christodoulides25 Ιανουαρίου 2016 – 2:50 μ.μ.
κχ
Όλα καλά, όλα σωστά, εκτός από αυτό : [“Σκότος” εδώ είναι “Ουσιαστικό”, το Ενυπόστατο Σκοτάδι. Είναι το Πρόσωπο, ο Εωσφόρος ως τέως “Άγγελος Φωτός”, νυν δε Πατήρ του Ψεύδους και Υπόσταση του Σκότους]

Ο εκπεσών εωσφόρος είναι ανυπόστατος, δεν έχει Πρόσωπο. Στο Κεφάλαιο 18, Περί Διαβόλου και δαιμόνων, ο Όσιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει :
“Οὐκ ἔχουσι τοίνυν ἐξουσίαν κατά τινος οὐδὲ ἰσχὺν, εἰ μὴ ἐκ Θεοῦ οἰκονομικῶς συγχωρούμενοι, ὡς ἐπὶ τοῦ Ἰώβ, καθάπερ ἐπὶ τῶν χοίρων ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ γέγραπται. Παραχωρήσεως δὲ Θεοῦ γινομένης καὶ ἰσχύουσι καὶ μεταβάλλονται καὶ μετασχηματίζονται, εἰς οἷον θέλουσι σχῆμα κατὰ φαντασίαν.”. Τώρα έχουμε τα ούφο.
Ας μην ξεχνάμε ότι όφις (φίδι) εξαπάτησε την Εύα μιλώντας με ανθρώπινη λαλιά. Πρόσωπο, δηλαδή, έμμορφη υλική υπόσταση ανθρώπου δεν έχει το κακό, η αμαρτία, διότι πάλι κατά τον Όσιο Δαμασκηνό, “οὐδὲν γὰρ ἕτερόν ἐστι τὸ κακὸν εἰ μὴ τοῦ ἀγαθοῦ στέρησις”. Το αγαθό, δηλαδή, μόνο ο άγιος Θεός, έχει υπόσταση (Πρόσωπο), αναπόφευκτα δε, η στέρηση του αγαθού συνεπάγεται και στέρηση του Προσώπου. Βεβαίως, πρόσωπο έχουμε όλοι οι άνθρωποι, αλλά με το θάνατο, το πρόσωπο που έχουμε μένει μόνο … σε φωτογραφία. Χάνεται. Πέρα δε από αυτό, μη μας διαφεύγει και η Νομική έννοια του προσώπου.
Ο Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, σε συμφωνία με τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, μας πληροφορεί ότι ο Εωσφόρος “πρωτοστάτης τῆς περιγείου τάξεως καὶ τῆς γῆς τὴν φυλακὴν ἐγχειρισθεὶς παρὰ Θεοῦ”, φθόνησε τον άνθρωπο και στράφηκε κατά του Θεού, επειδή στερήθηκε την υλική υπόσταση.
Έκτοτε, με τις γνωστές μεθόδους του, υποδυόμενος ακόμη και άγγελο του φωτός, χρησιμοποιεί τον άνθρωπο (ενσωματώνεται με αυτόν) κατά του Θεού. Τώρα μάλιστα διαβάλλει την αγάπη, το έλεος του αγίου Θεού, με τα ισλαμικά στίφη προσφύγων προερχόμενα από χώρες που καταστρέφουν τα δικά του όργανα. Βεβαίως, διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν οι αγαπολόγοι του Φαναρίου και του Βατικανού δεν είχαν προσχωρήσει στο Σιωνισμό. Είναι ο Οικουμενισμός.”
————————————————————————————–
Απάντησή μου:
Ειλικρινά μου κάνει εντύπωση η τολμηρή, προκλητική και λίαν επικίνδυνη σιγουριά με την οποία εκφράζεσαι, κρίνεις και επικρίνεις, ως κάποια αυθεντία επί του θέματος. Δεν σε εριωνεύομαι. Σέβομαι το πρόσωπό σου και την ειδικότητά σου. Θα σε ρωτήσω όμως κάτι – κι έχει σημασία αυτό, για μένα τουλάχιστον, για αυτό και το ρωτώ: Είσαι θεολόγος;
Από τη δική μου σκοπιά, δεν θα τολμούσα ποτέ να σε κρίνω ως επιστήμονα ιατρό, με συγκεκριμένη ειδικότητα, χωρίς καν να έχω σπουδάσει το ίδιο αντικείμενο ή να έχω κάποια μακροχρόνια ειδικότητα επί του θέματος και χωρίς να μπορώ να στηρίξω τις επικρίσεις μου με βάσιμα επιχειρήματα και παραπομπές.
Αυτό βεβαιώς, δεν σημαίνει πως όσοι δεν είναι θεολόγοι δεν δικαιούνται να εκφέρουν γνώμη. Αλοίμονο. Άλλο πράγμα όμως η εκφορά της γνώμης και άλλο το υπεροπτικό πνεύμα διορθώσεως, ελέγχου και ακρίτου κριτικής, χωρίς να έχω εκ των προτέρων σπουδάσει εις βάθος το αντικείμενο η έστω να το γνωρίζω καλά, χωρίς να έχω επίγνωση και όχι γνώση επιφανειακή.
Από την άλλη όμως, δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν θέλω να πω με όλα αυτά πως δεν επιδέχομαι έλεγχο ή διόρθωση. Άπαγε. Είμαι τρεπτός και πεπτοκώς, όθεν υπόκειμαι στο ενδεχόμενο του ανθρωπίνου λάθους και της αστοχίας. Είπα όμως, σημασία έχει, για μένα τουλάχιστο, με ποιό πνεύμα λογοκρίνει κανείς κάποιον και υπό ποία ιδιότητα, αξιοπιστία και ειδικότητα. Αυτά ως εισαγωγικά.
 
Πρώτον, ξεκινάς την επίκρισή σου με μία φοβερά επικίνδυνη δήλωση, και χωρίς να το θέλεις, θέτεις τον ευατό σου στο ευπερίστατο χώρο της πλάνης. Γράφεις: “Ο εκπεσών εωσφόρος είναι ανυπόστατος, δεν έχει Πρόσωπο.” Προφανώς συγχέεις το πρόσωπο με την υπόσταση, και “ὁ συγχέων τὸ πρόσωπο μὲ τήν ὑπόσταση ἐντάσσεται στήν αἵρεση τοῦ Σαβελλιανισμοῦ.”(Άγ. Ἀμφιλόχιος ἐπίσκοπος Ἰκονίου 340-395,46).
Υπάρχει και η σύγχρονη αίρεση η οποία πρεσβεύει ότι “ο διάβολος δεν είναι πρόσωπο αλλά απλώς η προσωποποίηση των κακού!” Αυτή η δεινή πλάνη ακούγεται και από στόματα επισκόπων. Τους βολεύει…
Οι Άγιοι Πατέρες ανέτρεψαν αυτήν την αίρεση και δίδαξαν πως ο διάβολος είναι πρόσωπο δημιουργημένο εκ Θεού ως υπέρτατος άγγελος με διάσταση πνευματική και υπόστατη λειτουργική. Με την πτώση του έχασε την μυστηριακή κοινωνία με τον Δημιουργό του, τον Οποίο φθόνισε και επιδίωξε να ανατρέψει. Τιμωρήθηκε και μεταστράφηκε σε διαβολικό, μοχθηρό, σιχαμερό και σκοτεινό πνεύμα, εχθρός του Θεού και των πλασμάτων Αυτού. Ο Εωσφόρος, ως πρόσωπο, έχει αυτεξούσιο, το οποίο και αυτό είναι υποστατικό ιδίωμα. Η ελεύθερη βούληση είναι υψίστη δωρεά της Τρις-υποστάτου Θεότητος.


 
Δεύτερον, χρησιμοποείς ως δήθεν επιχείρημα (ατυχέστατο και παραπλανητικό) ένα κείμενο του προσφιλούς μου Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, από το φοβερά έξοχο, δυναμικό και πλήρως διαφωτιστικό του Βιβλίο “Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως”, ο οποίος στο 18ο Κεφάλαιο “Περί Διαβόλου και δαιμόνων”, γράφει:
“Οὐκ ἔχουσι τοίνυν ἐξουσίαν κατά τινος οὐδὲ ἰσχὺν, εἰ μὴ ἐκ Θεοῦ οἰκονομικῶς συγχωρούμενοι, ὡς ἐπὶ τοῦ Ἰώβ, καθάπερ ἐπὶ τῶν χοίρων ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ γέγραπται. Παραχωρήσεως δὲ Θεοῦ γινομένης καὶ ἰσχύουσι καὶ μεταβάλλονται καὶ μετασχηματίζονται, εἰς οἷον θέλουσι σχῆμα κατὰ φαντασίαν.”
Δεν λέγει ΠΟΥΘΕΝΑ ότι “ο διάβολος δεν είναι πρόσωπο!” Και για να το μεταφράσουμε για τους αγαπητούς μας αναγνώστες, με λίγα λόγια λέγει πως οι δαίμονες δεν έχουν από μόνοι τους δική τους αυθύπαρκτη εξουσία αλλά μόνο αυτήν την οποία τους δίδεται κατ’ οικονομίαν από τον Θεό, όπως έγινε με τον Ιώβ, κατά παραχώρησιν πάντοτε του Θεού, οι δαίμονες πειράζουν τον άνθρωπο. Ακόμη και αυτός ο Σατανάς, στο Σαραντάρειο Όρος, επιχείρησε ανεπιτυχώς βέβαια, να πειράξει τον Θεάνθρωπο Χριστό κατόπιν αδείας του Ιδίου του Χριστού.
Αυτό όμως ΔΕΝ ακυρώνει την υπόσταση, ύπαρξη και οντότητα του Σατανά. Το ότι “μεταβάλλονται καὶ μετασχηματίζονται, εἰς οἷον θέλουσι σχῆμα κατὰ φαντασίαν”, αυτό δεν σημαίνει πως η υπόστασή του είναι κατά φαντασίαν, αλλά τα εκάστοτε ΣΧΗΜΑΤΑ με τα οποία “μετασχηματίζεται” ως “Άγγελος Φωτός”, ως “Παναγία Θεοτόκος” ακόμη και ως ο “ίδιος ο Χριστός”, αυτά τα σχήματα δεν είναι υποστατά, υπαρκτά, με ουσία και φύση, αλλά “κατά φαντασίαν”. Όσο για τα “ούφο” που αναφαίρεις, ναι είναι και αυτά “παιχνίδια δαιμονικά” και όχι πρόσωπα, οντότητες μιας άλλης διαστάσεως, μιας άλλης γης, μιας άλλης δημιουργίας. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
 
Το τρίτο επιχείρημα που προβάλλεις, για τον όφι (φίδι) εξαπάτησε την Εύα, στηρίζει αυτό που είπα προηγουμένως. Ο διάβολος δεν είναι φίδι, αλλά χρησιμοποίησε τη φωνή του φιδιού (“και αυτό το φίδι ως ζώο τιμωρήθηκε διότι δάνεισε τη φωνή του στον Εωσφόρο” όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και μάλιστα πολύ συχνά ο διάβολος μετασχηματίζεται την εικόνα του όφεως. Αυτός ο φίλτατος (φαβορί) για αυτόν μετασχηματισμός δεν αίρει την διάσταση, οντότητα, ύπαρξη και προσωπικότητα του διαβόλου.
 
Το τέταρτο επιχείρημά σου, συνιστά δική σου λανθασμένη μετάφραση (ακούσια, θέλω να πιστεύω) η οποία θα έλεγα είναι ανεπίτρεπτη για άνθρωπο του δικού σου επιπέδου. Γράφεις: “Πάλι κατά τον Όσιο Δαμασκηνό, “οὐδὲν γὰρ ἕτερόν ἐστι τὸ κακὸν εἰ μὴ τοῦ ἀγαθοῦ στέρησις”. Η μετάφρασή σου είναι λίαν λανθασμένη και άσχετη με το αντικείμενο. Λέγεις: “Το αγαθό, δηλαδή, μόνο ο άγιος Θεός, έχει υπόσταση (Πρόσωπο), αναπόφευκτα δε, η στέρηση του αγαθού συνεπάγεται και στέρηση του Προσώπου.” Δεν γνωρίζω από που κι ως που το συμπεραίνεις αυτό, αλλά εδώ ο Άγιος ΔΕΝ λέγει κάτι τέτοιο. Για να είμαστε όμως πιστοί στο πρωτότυπο κείμενο και να μην αδικούμε τον Άγιο, ας το μεταφράσουμε ορθώς: “Το κακό δεν είναι τίποτε άλλο από την στέρηση (έλλειψη, ανυπαρξία) του αγαθού (του καλού)”, ΟΧΙ την “στέρηση του Προσώπου…” (ή της υποστάσεως εν προκειμένω).
Δηλαδή, όταν ένας άγγελος ή κάποιος άνθρωπος στερείται αγαθοσύνης και δικαιοσύνης (το αγαθό συχνά μεταφράζεται από την Γραφή και τους Πατέρες ως “δίκαιο”) τότε γεννάται στην ύπαρξή του (την υπόστασή του) το κακό, η κακή προαίρεση και καταλαμβάνεται από το κακό (συχνά δαιμονίζεται). Αυτή η υπερίσχυση του κακού έναντι του αγαθού, του δικαίου, δεν σημαίνει την “στέρηση”-απάλλειψη-διαγραφή του προσώπου. Εάν θέλει κι αν διαθέτει βούληση, τότε δύναται εξ’ όλης της καρδίας, εξ’ όλης της ψυχής, της ισχύος και της διανοίας να πολεμήσει το κακό και να ασπαστει το αγαθό, το δίκαιο, το αγνό.
 
Το πέμπτο επιχείρημά σου είναι (επί το ευγενέστερον) απορριπτέο. Γράφεις: “Βεβαίως, πρόσωπο έχουμε όλοι οι άνθρωποι, αλλά με το θάνατο, το πρόσωπο που έχουμε μένει μόνο … σε φωτογραφία. Χάνεται.” Τα έχεις κυριολεκτικά μπερδέψει και μπερδεύεις και το κοινό. Εδώ ΔΕΝ μιλάμε για το σαρκικό πρόσωπο το οποίο όπως λες “μένει μόνο … σε φωτογραφία” αλλά το πρόσωπο το πνευματικό που μας δόθηκε από τους γονείς μας και τους πνευματικούς μας. ΔΕΝ “είμαστε” Πρόσωπο, αλλά ΕΧΟΥΜΕ πρόσωπο και αυτό διαμορφώνεται αναλόγως με την ανατροφή, την νουθεσία και την νοοτροπία. Αυτό ΔΕΝ “χάνεται” αλλά θα το πάρουμε μαζί μας με τα πνευματικά μας σώματα όταν δεν θα βλέπουμε πλέον “εν εσόπτρω και εν αινίγματι” αλλά ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ!
 
Όσο για το έκτο σου επιχείρημα, την “Νομική έννοια του προσώπου” ούτε καν την σχολιάζω…
 
Με το έβδομο και τελευταίο επιχείρημά σου, υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό. Γράφεις: “Ο Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός, σε συμφωνία με τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, μας πληροφορεί ότι ο Εωσφόρος (εδώ ανοίγεις τα εισαγωγικά που σημαίνει παραπέμπεις στα αυτούσια λόγια του Οσίου) “πρωτοστάτης τῆς περιγείου τάξεως καὶ τῆς γῆς τὴν φυλακὴν ἐγχειρισθεὶς παρὰ Θεοῦ”, (αλλ’ εδώ κλείνεις τα εισαγωγικά που σημαίνει: ή κάνεις δικά σου συμπεράσματα η παρερμηνεύεις τον Όσιο) φθόνησε τον άνθρωπο και στράφηκε κατά του Θεού, επειδή στερήθηκε την υλική υπόσταση.
Πουθενά δεν συνάγεται από το αρχαίο κείμενο η αιτιολόγησή σου: “στράφηκε κατά του Θεού, επειδή στερήθηκε την υλική υπόσταση”. ΔΕΝ στράφηκε κατά του Θεού επειδή στερήθηκε την υπόσταση, αυτή την ΕΙΧΕ και την έχει. Αλλά η φράση “υλική υπόσταση” είναι αντιφατική. Η Υπόσταση που έχουμε δεν είναι “υλική”. Εάν εννοείς την ύλη ως σάρκα, βεβαίως δεν του δόθηκε σάρκα του διαβόλου ούτε ΚΑΝ η δύναμη να μπορεί από μόνος του να σαρκωθεί (εις αισχρήν απομίμησιν και γελοίο “πηθικισμό” όπως λέγουν οι Πατέρες).

Εάν ανοίξεις την Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, του Αειμνήστου Χρήστου Ανδρούτσου, του μεγαλυτέρου Δογματολόγου-Θεολόγου του αιώνος μας, εκεί θα δεις πως ο διάβολος είναι υπόσταση κι έχει πρόσωπο, όπως όλοι οι Άγγελοι Θεού. “Εκ γαστρὸς πρὸ ἑωσφόρου ἐγέννησά σε” (Ψαλμ. 109, 3). Επίσης, “ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνῇ μεγάλῃ πάντες ἄγγελοί μου.” (Ιώβ, λη’ 7). Στην Ορθόδοξη Θεολογία, η Υπόσταση δηλώνει ύπαρξη αληθινή, μία ὀντολογικὴ πραγματικότητα κι’ όπως είπε κι’ο Πλωτίνος, “αυτή η ενυπόστατη ύπαρξη συνδέεται συνεκτικά με μία άλλη”. Βεβαίως, “άλλο Πρόσωπο αλλ’ όχι άλλος Θεός” (Μέγας Αθανάσιος).
Ο φέρων την αυγήν Εως-φόρος, πριν να πέσει από το θρόνο του, ήταν ο πρώτος τη τάξει Άγγελος με ασύγκριτη δόξα, εξουσία, δύναμη, λαμπρότητα, σοφία, ομορφιά και τελειότητα: «Από την ημέρα που πλάστηκες μέχρι την ημέρα που αμάρτησες ήσουν τέλειος στη συμπεριφορά σου» (Ιεζεκιήλ κ’15). Πρόσεξε αυτά τα τρία: “Δόξα, ομορφιά και τελειότητα”. Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ το αποκαλύπτει: «επειδή είχες (υψίστη, ασύγκριτη) ομορφιά, για αυτό και υπερηφανεύτηκες, επειδή είχες μεγάλη δόξα η σοφία σου διαφθάρθηκε».
 
Ο Άγιος Ἀθανάσιος ο Μέγας αποφαίνεται θεωρώντας τους όρους “δόξα, δύναμη, τάξη” ως συνώνυμα της υποαστάσεως, (Ἐπιστολὴ περὶ τῶν γενομένων ἐν τ Ἀριμίνῳ τῆς Ἰταλίας καὶ ἐν Σελευκείᾳ τῆς Ἰσαυρίας συνόδων 23, 6. Πρβλ. Μ. Βασιλείου, Κατὰ Σαβελλιανῶν, ὁμιλ. ΚΔ’, MPG 31, 608).
Ως όντα πνευματικά και ασώματα, οι Άγγελοι διαχωρίζονται σε τάξεις και έχουν δόξα, δύναμη και σχετική τελειότητα. Η τελειότητα εστί ίδιον του μόνου τελείου και Υπερ-τελείου Θεού! (και όχι αποκλειστική ιδιότητα της “Μείζωνος και Υπερτελείας Συνόδου” του αιρεσιάρχου πατριάρχου Βαρθολομαίου). Μαζί με τους Αγγέλους καλούμαστε και εμείς να επιδιώκουμε και να ποθούμε την τελειότητα:”῎Εσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν.” (Ματθ. 3′ 48).
 
Ο Μέγας Βασίλειος υπογραμμίζοντας την υπόσταση των αγγέλων, λέγει: “Έχουσι με εν προαιρέσει το αυτεξόυσιον, ουδέποτε δ’ εκ της του όντως αγαθού προσεδρείας εκπίπτουσι…τελείωσις δε αγγέλων αγιασμός και η εν τούτω διαμονή” (Περί Αγίου Πνεύματος, 16).
Ακόμη και αυτός ο αγιασμός δύναται να καταστεί δυνατός εφ’ όσον υπάρχει υπόσταση και πρόσωπο να την καλλιεργήσει. Οι Άγγελοι Θεού, διά του προσώπου τους βλέπουν το Πρόσωπον του Πατρός! Φοβερόν! “οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς” (Ματθ. 18, 10).
 
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης στο έργο του Περί του Βίου Μωησέως διασαφηνίζει πως μας ακολουθούν ισοβίως δύο ειδών άγγελοι, “ο της δικαιοσύνης και έτερος της πονηρίας”. Η δικαιοσύνη είναι υποστατικό ιδίωμα αποκλειστικό του Όντως Δικαίου και Αγαθού Θεού, ως Πηγή κάθε δικαιοσύνης και αγαθότητος. Η πονηρία είναι ενέργεια προσωπική του Σατανά, ως σκοτεινού, διαβολικού Προσώπου.
Κύριο αίτιο της πτώσεως του διαβόλου είναι η υπερηφάνεια και η αλαζονεία. Και τα δύο τούτα, είναι ιδιώματα προσωπικά και χαρακτηριστικά κακής βουλήσεως. Η βούλησις και αυτή, υποστατικό ιδίωμα και Θεϊκή δόσις αγαθή. Μόνο μία οντότητα με υπόσταση και ελεύθερη βούληση μπορεί να κάνει επιλογή.
Μη σου φανεί παράξενο, ο Μέγας Χρήστος Ανδρούτσος, καταγράφει μια μεγάλη και σπάνια αλήθεια την οποία “αποσιωπούν” οι ηθικιστές και αρνητές του διαβόλου ως Προσώπου (πίστεψέ με, ΔΕΝ υποννοώ εσένα Κυπριανέ). Στο 25ο Κεφάλαιο Σελ. 129 Περί διαβόλου, η κυρίαρχη κατακλείδα περί προσώπου του διαβόλου είναι η εξής:
“Οι δαίμονες είναι αναγκαίον συστατικόν του όλου Χριστιανικού Συστήματος, α τε κατά την Αγίαν Γραφήν του Ιησού ελθόντος, “όπως καταλύση τα έργα του Σατανά”. Άλλως δε, εάν ο άνθρωπος είνε δεκτικός απολυτρώσεως και σωτηρίας εν Χριστώ, τούτο οφείλεται, ως γνωστόν, εις το ότι ο άνθρωπος δεν εγένετο κακός αφ’ εαυτού, αλλά παρωρμήθη έξωθεν υπό του δαίμονος, της κυρίας του κακού πηγής. Η ύπαρξις λοιπόν των δαιμόνων είνε κατά τον λόγον τούτον αναγκαία προυπόθεσις του δυνατού της σωτηρίας των ανθρώπων.”
Εύχομαι αυτά να λύνουν το θέμα που προέκυψε “ως μη ώφειλε”.

9 σχόλια:

  1. αγαπητε Νικο, αν οι δαιμονες εχουν υποσταση οπως κι οι Αγγελοι καθως μας τα λες τοτε θα εχουν κι οι ανθρωποι. Αν εχουν κι οι ανθρωποι, ο καθεις τη δικη του υποσταση τοτε πως ο Κύριος έχει μοναχά μια υπόσταση, αυτή της Θεότητος όντας όμως και τέλειος άνθρωπος;
    Αντώνιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόνον, και αυτό κατά Χάρι, δια της Μετανοίας, της ταπεινώσεως και της αγάπης ή ελέους - φυσικά και άλλων πολλών αρετών αποκτομένων με αδιάλειπτη προσευχή - αξιώνεται ο άνθρωπος και γίνεται πρόσωπο. Είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Και ακόμη τότε, δεν πρέπει ποτέ να φανερώνει, έργω και λόγω, "ότι αχρείος δούλος ειμί".

      Δάκρυα Μετανοίας μας χρειάζονται και θερμά πρέπει να παρακαλούμε την Χάρι του αγίου Θεού να μας τα δώσει. Αυτά ανοίγουν της μετανοίας την πύλη, κατά το Δοξαστικό : "Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ὀρθρίζει γὰρ τὸ πνεῦμά μου, πρὸς ναὸν τὸν ἅγιόν σου, ναὸν φέρον τοῦ σώματος, ὅλον ἐσπιλωμένον, ἀλλ’ ὡς οἰκτίρμων κάθαρον, εὐσπλάγχνῳ σου ἐλέει."

      Και το Θεοτοκίον : "Τῆς σωτηρίας εὔθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε, αἰσχραῖς γὰρ κατεῤῥύπωσα, τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις, ὡς ῥᾳθύμως τὸν βίον μου, ὅλον ἐκδαπανήσας, ταῖς σαῖς πρεσβείαις ῥῦσαί με, πάσης ἀκαθαρσίας."

      Διαγραφή
    2. Διόρθωση προηγουμένου

      Μόνον, και αυτό κατά Χάρι, δια της Μετανοίας, της ταπεινώσεως και της αγάπης ή ελέους - φυσικά και άλλων πολλών αρετών αποκτομένων με αδιάλειπτη προσευχή - αξιώνεται ο άνθρωπος και γίνεται πρόσωπο. Είναι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Και ακόμη τότε, πρέπει πάντα να φανερώνει, έργω και λόγω, "ότι αχρείος δούλος ειμί". Όχι όμως διαφημίζοντας την αμαρτία, τον ἐσπιλωμένον ναὸν τοῦ σώματος, όπως συμβαίνει με τις παρελάσεις υπερηφανείας, το Σύμφωνο Συμβίωσης των ΛΟΑΤ (λεσβίες, ομόφυλοι, αμφισεξουαλικοί, τρανσεξουαλικοί) και πολλά άλλα.

      Δάκρυα Μετανοίας μας χρειάζονται και θερμά πρέπει να παρακαλούμε την Χάρι του αγίου Θεού να μας τα δώσει. Αυτά ανοίγουν της μετανοίας την πύλη, κατά το Δοξαστικό : "Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ὀρθρίζει γὰρ τὸ πνεῦμά μου, πρὸς ναὸν τὸν ἅγιόν σου, ναὸν φέρον τοῦ σώματος, ὅλον ἐσπιλωμένον, ἀλλ’ ὡς οἰκτίρμων κάθαρον, εὐσπλάγχνῳ σου ἐλέει."

      Και το Θεοτοκίον : "Τῆς σωτηρίας εὔθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε, αἰσχραῖς γὰρ κατεῤῥύπωσα, τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις, ὡς ῥᾳθύμως τὸν βίον μου, ὅλον ἐκδαπανήσας, ταῖς σαῖς πρεσβείαις ῥῦσαί με, πάσης ἀκαθαρσίας."

      Διαγραφή
  2. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΥΣΣΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΝ
    (Ἐξηγησις ἀκριβὴς εἰς τὸν Ἐκκλησιαστὴν τοῦ Σολομῶντος, PG 44, 637C)

    "οὕτω γάρ φησιν ὁ ψαλμῳδὸς ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν ἐταπεινώθησαν· τοῦτο ἦλθεν ὁ ἐκκλησιαστὴς ἐπισκέψασθαι, τί γέγονεν ὑπὸ τὸν οὐρανὸν ὃ μὴ πρότερον ἦν, πῶς εἰσῆλθεν ἡ ματαιότης, πῶς ἐπεκράτησε τὸ ἀνύπαρκτον, τίς ἡ δυναστεία τοῦ μὴ ὑπάρχοντος. τὸ γὰρ κακὸν ἀνυπόστατον, ὅτι ἐκ τοῦ μὴ ὄντος τὴν ὑπόστασιν ἔχει, τὸ δὲ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος ὂν οὐδὲ ἔστι πάντως κατὰ τὴν ἰδίαν φύσιν, ἀλλ' ὅμως τῶν τῇ ματαιότητι ὁμοιωθέντων ἐπικρατεῖ ἡ ματαιότης."

    κχ
    Πού είδατε κύρις Πανταζή την τολμηρή, προκλητική και λίαν επικίνδυνη σιγουριά με την οποία εκφράζομαι ; Και πώς μια γνώμη, κάθε άλλο από κριτική ή επικριτική, την εκλαμβάνεται κρίση και επίκριση, από κάποια (του γράφοντος) αυθεντία επί του άρθρου σας ; Τη γνώμη μου έγραψα απλά, αν θέλετε την άποψή μου, χωρίς να θέλω να μειώσω τις επιστημονικές θεολογικές γνώσεις σας. Αν αυτό δεν επιτρέπεται, επειδή τυγχάνει ο γράφων να έχει ένα διαφορετικό γνωστικό επιστημονικό αντικείμενο από το δικό σας, τούτο δεν ευσταθεί. Άλλωστε, το σημειώνετε κι εσείς : "Αυτό βεβαιώς, δεν σημαίνει πως όσοι δεν είναι θεολόγοι δεν δικαιούνται να εκφέρουν γνώμη". Τη γνώμη μου κι εγώ έγραψα χωρίς να θέλω να συγκριθώ μαζί σας επί επιστημονικού επιπέδου και επιπλέον, μου καταλογίζετε "υπεροπτικό ύφος διορθώσεως". Από πού βγάλατε το συμπέρασμα της υπεροψίας του γράφοντος ;

    Αν έκανα λάθος, ότι "24 φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον" (Κεφ α' 24), θα έπρεπε να με διορθώσετε.

    Κατά πόσο συγχέω το πρόσωπο με την υπόσταση, και χωρίς να το γνωρίζω, πίπτω στήν αἵρεση τοῦ Σαβελλιανισμοῦ, αυτό είναι κάτι που οφείλεται να μας το εξηγήσετε. Το πρόσωπο είναι το χαρακτηριστικό μορφολογικό γνώρισμα ( : το σχήμα στην εν συνόλω μορφή) του γένους των ανθρώπων. Αν κάνω πάλι λάθος, σας παρακαλώ να με διορθώσετε.

    Από θεολογικής πλευράς τώρα, αξίζει να ανατρέξετε στον Συναξαριστή της Μελλούσης Κρίσεως και εκεί θα διαβάσετε κάτι ενδιαφέρον. Γράφει ότι όλοι οι άνθρωποι θα παρουσιαστούμε "εν μια τη μορφή". Αν θέλετε, την ανάλυση επ΄ αυτού μπορείτε εσείς να μας την κάνετε. Το ότι, όπως γράφω, ο διάβολος δεν έχει πρόσωπο (το κακόν ανυπόστατο), δεν σημαίνει ότι απορρίπτω την ύπαρξή του. Την δέχομαι, αλλά δεν την πιστεύω. Δεν νομίζω, η πίστη να μας καλεί να πιστεύουμε και στo Θεό και στο διάβολο. Και πάλι, αν κάνω λάθος με διορθώνετε.

    Στην Εικογραφία της καθ΄ ημάς Εκκλησίας δεν συνηθίζεται η απόδοση του διαβόλου με πρόσωπο. Πάντως, σε μερικές περιπτώσεις υπάρχουν κάτι κατάμαυρα ανθρωπάκια με κέρατα, που φανερώνουν ανθρώπινη μορφή και σχήμα, αλλά με ουρίτσα.

    Γράφω : "Το αγαθό, δηλαδή, μόνο ο άγιος Θεός, έχει υπόσταση (Πρόσωπο), αναπόφευκτα δε, η στέρηση του αγαθού συνεπάγεται και στέρηση του Προσώπου" και δεν έχω ουδεμία πρόθεση να αδικήσω μεταφραστικά τον Όσιο Ιωάννη Δαμασκηνό. Θυμόμουν, όταν το έγραψα, το ρηθέν του Κυρίου "16 Καὶ ἰδοὺ εἷς προσελθὼν εἶπεν αὐτῷ· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; 17 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεὸς. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωὴν, τήρησον τὰς ἐντολάς" (Μτ. ιθ΄) και το "18 Καὶ ἐπηρώτησέ τις αὐτὸν ἄρχων λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 19 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός" (Λκ. ιη΄)

    Αυτά, κύριε Πανταζή, και παραλείπω τα υπόλοιπα. Συμφωνώ στο "ως μη ώφειλε" και επαναλαμβάνω, γράφω πάντα τη γνώμη μου ή την άποψή μου, αυτή που διαμόρφωσα θητεύοντας στους κόλπους τη Εκκλησίας. Δεν ζητώ από κανένα να συμφωνήσει με αυτά που γράφω και δέχομαι τις οποιεσδήποτε παρατηρήσεις, διορθώσεις ή ακόμη και τον (καλής πρόθεσης) έλεγχο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αδελφέ Κυπριανέ,

    Ας μιλήσουμε καλύτερα στον Ενικό. Ποτέ μου δεν συμπάθησα τις ευρωπαϊκούρες.

    Ξεκινώ με την νέα σου πατερική παραπομπή, του Αγίου Γρηγορίου Επισκόπου Νύσσης, την οποία τανάπαλι άκριτα παραθέτεις. Δυστυχώς δεν συνηγορεί υπέρ των θέσεών σου αλλά σε ανατρέπει. Βλέπω πάλι παρερμηνεύεις τους Πατέρες και δεν σε παρεξηγώ διότι δεν είναι η ειδικότητά σου. Νομίζω τα καταφέρνεις πολύ καλύτερα στον τομέα των Μεταμοσχεύσεων και καλό είναι (γνώμη μου) να αποφεύγεις να παραπέμπεις σε Αγίους Πατέρες όταν δεν είσαι σίγουρος για το ακριβές νόημα του κειμένου και για την συμφωνία των Πατέρων. Μπορούμε να βρούμε αρκετές αντιπαραθέσεις στους Πατέρες και αντιθετικότητα τοποθετήσεως σε κάποια θέματα, αλλά σημασία έχει τί λέγει το «consensus patrum».

    Κι έρχομαι πάλι στο ατυχές και άσχετο επιχείρημά σου. Ο Άγιος Γρηγόριος αναφέρεται στο Βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, τον "Εκκλησιαστή". Όταν ο Άγιος λέγει: «τὸ γὰρ κακὸν ἀνυπόστατον» δεν εννοεί το Εωσφόρο ως ανυπόστατο, αλλά την κακία εν γένει. Υπήρχαν και τότε πλανεμένοι (και δεν σε παρομοιάζω με αυτούς, εκ παραδρομής το αναφέρω) οι οποίοι πρέσβευαν πως δεν υπάρχει διάβολος αλλ'ο "σατανάς" είναι απλά «η προσωποποίηση του κακού...»

    Ο Άγιος εδώ δηλώνει πως το κακό, δηλαδή η κακία γενικά, ως αφηρημένη έννοια, ως ενέργεια και ιδιότητα, είναι ανυπόστατη. Ο Κακός και ο Πονηρός όμως, ο διάβολος είναι πρόσωπο και έχει υπόσταση, όπως δηλώνει η Ορθόδοξη Δογματική. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, όταν ο Κύριος μας παρέδωσε την Κυριακή Προσευχή, το «Πάτερ ημών», σκοπίμως συμπεριέλαβε και μεγάλες θεολογικές, υποστατικές αλήθειες. Μία από αυτές είναι και η κατακλείδα της προσευχής αυτής: «ρύσαι ημάς από του πονηρού». Γενική, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ.

    Το Ουσιαστικό δηλώνει Πρόσωπο. Δεν μας είπε να λέμε «ρύσαι ημάς από «την πονηρία» ή την κακία, αλλά του πονηρού. Ο Πονηρός του πονηρού, τον πονηρό, Ω ΠΟΝΗΡΕ ΔΙΑΒΟΛΕ (όχι εσύ Κυπριανέ, στο διάβολο μιλώ σε πρώτο Πρόσωπο!) που προσπαθείς να μας πείσεις πως δεν υπάρχεις, πως δεν έχεις τάχα πρόσωπο ή υπόσταση, αλλά φαίνεται «απορροφήθηκε» και αυτή, όπως τάχα απορροφήθηκε και η Ανθώπινη Φύση από την Θεία Φύση, πλάνη κι αυτή των Μονοφυσιτών (άσε που οι Οικουμενιστές επίσκοποι με «μπροστάρη" καμαρωτό, τον παμπόνηρο δεσποτοκράτη της Θεσσαλονίκης), τα βρήκανε κι έχουν ήδη ενωθεί και διατηρούν άμεση κοινωνία...

    Το θέμα όμως δεν είναι εκεί και δεν σε ειρωνεύομαι καθόλου. Έχεις κι εσύ τον τρόπο σου να εκφράζεσαι (ο οποίος δύναται να παρεξηγηθεί), έχω κι εγώ τον δικό μου, ο οποίος επίσης δύναται να παρεξηγηθεί. Σημασία έχουν τα κίνητρά μας, αδελφέ Κυπριανέ, κι ο τρόπος που εκφράστηκες γραπτώς, αυτήν την εικόνα μου έδωσε. Δεν είπες π.χ., «γνώμη μου είναι πως ο διάβολος δεν έχει πρόσωπο και ΝΟΜΙΖΩ πως ο τάδε Άγιος Πατήρ, αυτό θέλει να πει αλλά δεν είμαι σίγουρος και παρακαλώ τους θεολόγους να μας το εξηγήσουν...»

    Εδώ το είπε κι ένας ολόκληρος Άγιος, ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος, πως "τα θεολογικά καλύτερα να τ’ αφήνουμε στους θεολόγους να τα λύσουν" και η Γραφή μας προτρέπει "Μὴ πολλοὶ διδάσκαλοι γίνεσθε, ἀδελφοί μου, εἰδότες ὅτι μεῖζον κρίμα λημψόμεθα...» (Ιακ. Γ΄1).

    (συνεχίζεται...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συνεπώς, γιατί να μην το πεις κι εσύ με κάποια επιφυλακτικότητα και υποσημείωση παρενθετική ότι εκφράζεις απλά τη γνώμη σου; Βεβαίως και επιτρέπεται να λες τη γνώμη σου και το δήλωσα πρωτίστως ο ίδιος. Το ύφος όμως και ο τρόπος της εκφράσεως, η απολυτότητα και κατηγορηματικότητα των δηλώσεων σε συνδυασμό με τα αυθύπαρκτα συμπεράσματα, αυτήν την εντύπωση γενικώς δημιουργούν. Εάν σε αδίκησα κάπου, ζητώ συγγνώμη.

    Όσο για το "παρακαλώ να με διορθώσετε" το οποίο επαναλαμβάνεις δυο-τρεις φορές, ειλικρινά, δεν μου αρέσει να διορθώνω τους άλλους, αισθάνομαι άβολα κι ας είμαι απότομος κι αυθόρμητος στις εκφράσεις μου. Την ψυχή μου την ξέρει μόνο ο Θεός και το λέγω εν πλήρη συνειδήσει πως μου αρέσει ειλικρινά να με διορθώνουν, κι ας μ' έχουν παρεξηγήσει στο παρελθόν κάποιοι αδελφοί. Θα έπρεπε και αυτοί να αποδεσμευτούν επί τέλους από αυτή την προκατάληψη.

    Όσο για το θέμα της αιρέσεως του Σαβελλιανισμού, με παρεξήγησες. Δεν σε ενέταξα στην αίρεση ούτε σε είπα αιρετικό. Σου υπενθύμισα απλά τί λέγει ο Άγιος Αμφιλόχιος και διαχώρησα τη θέση σου και σε δικαιολόγησα λέγοντας "χωρίς να το θέλεις" (ακούσια-ασυνείδητα). Είπα επίσης "προφανώς συγχέεις το πρόσωπο με την υπόσταση." Το "προφανώς" είναι επιφανειακό, "απ' ότι φαίνεται" χωρίς όμως να αποδεικνύεται με βεβαιότητα, "μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου", μέχρι δηλαδή να αποδεχτείς ο ίδιος το ερμηνευτικό σφάλμα, ή να συνεχίσεις συνειδητά να εμμένεις στις δικές σου ιδέες, στα δικά σου συμπεράσματα, χωρίς να έχεις προσκομίσει ουσιαστικά κάποια ικανά ενδεικτικά επιχειρήματα.

    Πίστευα (και συνεχίζω να πιστεύω) πως τα ελληνικά σου είναι άριστα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί παρεξηγούμαι. Ίσως η επιλογή των όρων που κάνω να είναι αταίριαστη και σφαλερή...

    Μου ζητάς ταπεινά να επιχειρήσω μία ανάλυση της φράσεως πως "όλοι οι άνθρωποι θα παρουσιαστούμε "εν μια τη μορφή". Θα βοηθήσουν σ' αυτό δύο πράγματα: Η Αγία Γραφή και η Αγία Ορθόδοξη Υμνολογία.

    Το ΙΕ' Κεφάλαιο της Α' Προς Κορινθίους Επιστολής, είναι αποκλειστικώς αφιερωμένο στην Ανάσταση του Χριστού και την Ανάσταση των νεκρών. Παραθέτω τους στίχους 35 -44:

    "35 ᾿Αλλ᾿ ἐρεῖ τις· πῶς ἐγείρονται οἱ νεκροί; ποίῳ δὲ σώματι ἔρχονται; 36 ἄφρον, σὺ ὃ σπείρεις, οὐ ζωοποιεῖται ἐὰν μὴ ἀποθάνῃ· 37 καὶ ὃ σπείρεις, οὐ τὸ σῶμα τὸ γενησόμενον σπείρεις, ἀλλὰ γυμνὸν κόκκον, εἰ τύχοι σίτου ἤ τινος τῶν λοιπῶν· 38 ὁ δὲ Θεὸς αὐτῷ δίδωσι σῶμα καθὼς ἠθέλησε, καὶ ἑκάστῳ τῶν σπερμάτων τὸ ἴδιον σῶμα. 39 οὐ πᾶσα σὰρξ ἡ αὐτὴ σάρξ, ἀλλὰ ἄλλη μὲν ἀνθρώπων, ἄλλη δὲ σὰρξ κτηνῶν, ἄλλη δὲ ἰχθύων, ἄλλη δὲ πετεινῶν. 40 καὶ σώματα ἐπουράνια, καὶ σώματα ἐπίγεια· ἀλλ᾿ ἑτέρα μὲν ἡ τῶν ἐπουρανίων δόξα, ἑτέρα δὲ ἡ τῶν ἐπιγείων. 41 ἄλλη δόξα ἡλίου, καὶ ἄλλη δόξα σελήνης, καὶ ἄλλη δόξα ἀστέρων· ἀστὴρ γὰρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ. 42 οὕτω καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· 43 σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει· 44 σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν. ἔστι σῶμα ψυχικόν, καὶ ἔστι σῶμα πνευματικόν."

    "Ποίω δε σώματι", με ποιό σώμα, τί είδους σώμα και ποιά μορφή (όψη) θα έχει... Κατ' αρχήν, δεν πρέπει να συγχέουμε το υλικό σώμα με το Πρόσωπο και την Υπόσταση (την οντολογική ύπαρξη, είτε είναι αυτή πνευματική, είτε είναι αυτή υλική, σαρκική). Στο στίχο 39 το υπογραμμίζει: "Όλες οι σάρκες δεν είναι ίδιες. Άλλη μεν είναι η σάρκα των ανθρώπων, άλλη δε η σάρκα των κτηνών, άλλη η σάρκα των ιχθύων και άλλη των πτηνών. Όπως επίσης υπάρχουν και σώματα επουράνια και σώματα επίγεια, αλλά άλλη μεν είναι η λαμπρότης των επουρανίων και άλλη η των επιγείων."

    (συνεχίζεται...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Στίχος 44 αναφαίρεται ειδικά στο θέμα: "Σπέρνεται σώμα το οποίο ζούσε σύμφωνα με τις κατώτερες βιολογικές λειτουργίες και έπειτα (στην Ανάσταση των Νεκρών) ανασταίνεται σώμα πνευματικόν. Υπάρχει σώμα ψυχικόν, (το ψυχικόν εδώ σημαίνει γήϊνον, υποταγμένο στα αδιάβλητα πάθη αλλά και στα αμαρτωλά πάθη), υπάρχει και ζωϊκόν, και υπάρχει σώμα πνευματικόν."

    Ασχέτως με ποιό τρόπο θα πεθάνει κάποιος, είτε καεί, είτε λιώσει, είτε εξαφανιστεί, όλοι θα λάβουν νέα σώματα πνευματικά, σαν το σώμα του Χριστού μετά την Ανάστασή του, τα οποία δεν θα υπόκεινται στη υλική φθορά, δεν θα γερνούν.

    Το Πρώτο Στιχηρό των Αίνων της Κυριακής της Απόκρεω, (το Ορθότερο και Ορθοδοξότερο είναι Κυριακή της Δευτέρας Παρουσίας, διότι το "Απόκρεω" αναφαίρεται απλά στα υλικά, τα γαστρικά και τα υπογάστρια ενώ το "Κυραική της Δευτέρας Παρουσίας" χτυπά συναγερμό, εγείρει συνειδήσεις και σπέρνει τον τρόμο της μη ετοιμότητος και αδυναμία απολογίας...), αναφαίρει τα εξής πάρα πολύ ενδιαφέροντα:

    Ἐννοῶ τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ τὴν ὥραν, ὅταν μέλλωμεν πάντες, γυμνοὶ καὶ ὡς κατάκριτοι, τῷ ἀδεκάστῳ Κριτῇ παρίστασθαι· τότε σάλπιγξ ἠχήσει μέγα, καὶ τὰ θεμέλια τῆς γῆς σεισθήσονται, καὶ οἱ νεκροὶ ἐκ τῶν μνημάτων ἐξαναστήσονται, καὶ ἡλικία μία πάντες γενήσονται.

    Το "μία μορφή λοιπόν" σημαίνει θα έχουν όλοι την ίδια ανθρώπινη μορφή, την ίδια σάρκα πνευματική (όχι πλέον υλική) και... την ίδια ηλικία!! Την ηλικία που είχε ο Χριστός όταν βγήκε δημοσίως να εφαρμόσει το Σχέδιο της Θείας Οικονομίας: 30 ετών! Αυτά υποστηρίζει και ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος!

    Σου συνιστώ ταπεινά να προμηθευτείς και να διαβάσεις μετά πολλής προσοχής, δίψας και τρυφής, το εξοχώτατο Βιβλίο του Νικολάου Βασιλειάδη "Το Μυστήριον του Θανάτου".

    Τέλος, (και συγχώρεσέ με για τον άδολο έλεγχο που σου κάνω με αγάπη Χριστού, αλλά "καλύτερα τα χτυπήματα του φίλου παρά τα φιλήματα του εχθρού" λέγει ο ΜΕΓΑΣ Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος!) η παρακάτω φράση σου είναι φοβερά αντιφατική και προβληματική:

    "....δεν σημαίνει ότι απορρίπτω την ύπαρξή του διαβόλου. Την δέχομαι, αλλά δεν την πιστεύω. Δεν νομίζω, η πίστη να μας καλεί να πιστεύουμε και στo Θεό και στο διάβολο. Και πάλι, αν κάνω λάθος με διορθώνετε."

    "Την δέχομαι, αλλά δεν την πιστεύω." Συγγνώμη... ή την δέχεσαι, ή όχι. Ή την πιστεύεις ή όχι. Εάν την "δέχεσαι", τότε υποχρεούσαι να την πιστεύεις διότι την διδάσκει την ύπαρξη του διαβόλου ως πρόσωπο, ο Ίδιος ο Χριστός.

    (συνεχίζεται...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Καὶ ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαὴλ καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ τοῦ πολεμῆσαι μετὰ τοῦ δράκοντος· καὶ ὁ δράκων ἐπολέμησε καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, 8 καὶ οὐκ ἴσχυσεν, οὐδὲ τόπος εὑρέθη αὐτῷ ἔτι ἐν τῷ οὐρανῷ. 9 καὶ ἐβλήθη ὁ δράκων, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν, καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ ἐβλήθησαν. 10 καὶ ἤκουσα φωνὴν μεγάλην ἐν τῷ οὐρανῷ λέγουσαν· ἄρτι ἐγένετο ἡ σωτηρία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ, ὅτι ἐβλήθη ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, ὁ κατηγορῶν αὐτῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἡμέρας καὶ νυκτός. (Αποκ. ιβ' 7-9)

    Ρίξε και μία ματιά στο εξαίρετο και συνοπτικό άρθρο του πατρός Αγαθαγγέλου Κ. Χαραμαντίδη: "Η διδασκαλία της Εκκλησίας περί του Διαβόλου", εδώ: http://oodegr.co/oode/thriskies/satanismos/didaskalia_diabolos_1.htm "Ο διάβολος είναι μια συγκεκριμένη οντότητα, μια συγκεκριμένη ύπαρξη." Αυτή η ύπαρξη σημαίνει "συνείδηση του ότι υπάρχω και ζω και σκέπτομαι και δημιουργώ!" Αυτά είναι ενδεικτικά και αποδεικτικά της υποστάσεως.

    Αυτό όμως δεν σημαίνει "σωματική μορφή" ούτε πρέπει να τα συγχέουμε με τα "κατάμαυρα ανθρωπάκια με κέρατα, που φανερώνουν ανθρώπινη μορφή και σχήμα, με ουρίτσα" όπως λιγάκι κωμικοτραγικά, μάλλον χαριτωμένα γράφεις. Οι διάφορες μορφές που δανείζεται ο διάβολος για να μας τρομάζει, δεν έχουν καμία σχέση με την αγγελική του οντότητα ως πρώην πνεύμα λειτουργικό, δηλαδή την υπόσταση, νυν δε πνεύμα διαβολικό και σατανικό, με την ίδια όμως πνευματική υπόσταση. Το διάβολο δεν πρέπει να τον φοβώμαστε, ούτε να αναφερόμαστε δειλά σ'αυτόν ως "ο έξω απ' εδώ". Ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να τον επιτρέψει να μας πειράξει "υπέρ ο δυνάμεθα πειρασθήναι".

    Και να η απόδειξη: "και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν".... Αυτό ΔΕΝ σημαίνει "μην επιτρέψεις να μας πειράξει ο διάβολος" όπως πολύ πλανεμένα λένε οι σύγχρονοι θεολόγοι και δεσπότες, διότι αυτό θα ήταν υπερηφάνεια. Εδώ προσπάθησε να πειράξει τον ΙΔΙΟ το Χριστό, και δεν θα πειράξει εμάς; Ποιοί είμαστε εμείς να έχουμε τέτοια αξίωση και να νομίζουμε πως είμαστε αμέτοχοι παντοίων πειρασμών. Η πραγματική έννοια είναι "μην επιτρέψεις να πειρασθούμε παραπάνω από όσο αντέχουμε", μη μας "μπάσεις" σε υπερβολικό πειρασμό ο οποίος θα ριψοκινδυνέψει τη ψυχή μας ένεκα της φοβίας, δειλίας και αρνησιθεϊας, διότι η κρυφή μας υπερηφάνεια συχνά μας κάνει να νομίζουμε πως αντέχουμε τα πάντα για την αγάπη του Χριστού. "Ένας τόσο δα όμως πυρετούλης κάπου 37 και κάτι" ειν' ικανός να μας ταράξει τη γαλήνη και τον πλάνο εφυσηχασμό.

    Υπάρχουν περιπτώσεις στους Βίους των Αγίων, όπου επίδοξοι υποψήφιοι μάρτυρες, διακατεχόμενοι από πνεύμα αλαζονείας, ψευδοηρωϊσμού, έσπρωξαν τον επιπόλαιο εαυτό τους στο μαρτύριο, μα όταν έφτασε η κρίσιμη στιγμή, δειλίασαν, τα έχασαν, αρνήθηκαν το Χριστό και προσκύνησαν τα είδωλα!!! Αυτό είχε ως αφετηρία την ΜΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ.

    Πάντως, στην παραπάνω τελευταία σου απάντηση, φαίνεσαι πολύ πιο προσγειωμένος και ταπεινός, σεμνός και επιφυλακτικός, όθεν και ο διάλογός μας θα καταστεί εποικοδομητικός και ωφέλιμος. Χαίρομαι πολύ που δεν έχεις σκοπό να επιβάλλεις τη γνώμη σου και σε παρακαλώ να συνεχίσεις να την εκφράζεις σεμνά, συνεσταλμένα και ευγενικά. Χαίρομαι επίσης που "δέχεσαι τις οποιεσδήποτε παρατηρήσεις, διορθώσεις ή ακόμη και τον (καλής πρόθεσης) έλεγχο." Αυτά τα δέχομαι και εγώ και χαίρομαι που καταλήγουμε σε συμφωνία και όχι διαφωνία, διαμάχη, έριδα και διχόνοια, διά της οποίας δοξάζεται ο διάβολος και τέρπεται επί τη απωλεία ειρήνης και ομοψυχίας.

    Σε ευχαριστώ που στάθηκες αφορμή να ακουστούν κάποια πράγματα και εύχομαι εις το περαιτέρω να αναπτυχθεί ένας όμορφος δημιουργικός διάλογος προς δόξαν Χριστού.

    Με αγάπη Χριστού

    Νικόλαος Πανταζής
    και παρακαλώ, Οδυσσέα, το "θεολόγος" πάντοτε με ΜΙΚΡΟ "θ"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητέ Νικόλαε,

    Συμφωνώ με το "μπορούμε να βρούμε αρκετές αντιπαραθέσεις στους Πατέρες και αντιθετικότητα τοποθετήσεως σε κάποια θέματα, αλλά σημασία έχει τί λέγει το «consensus patrum»".

    Τη γνώμη μου θα γράψω, όπως πάντα. Αν το παραλείπω σε κάποια σχόλια, δεν σημαίνει ότι αποφαίνομαι ως αυθεντία. Το «consensus patrum» σημαίνει μεν συμφωνία πατέρων, αλλά η συμφωνία αυτή ερείδεται, έχει βάση, την Αγία Γραφή. Εκεί, νομίζω, βρίσκεται η "συμφωνία πατέρων". Δεν γνωρίζω αν έχουν γίνει επ΄ αυτού μελέτες (εννοώ πανεπιστημιακές) των θεολόγων.

    Και τελευταίο : "Η παρακάτω φράση σου είναι φοβερά αντιφατική και προβληματική, και συγχώρεσέ με για τον άδολο έλεγχο που σου κάνω με αγάπη Χριστού. Γράφεις : 'Δεν σημαίνει ότι απορρίπτω την ύπαρξή του διαβόλου. Την δέχομαι, αλλά δεν την πιστεύω. Δεν νομίζω, η πίστη να μας καλεί να πιστεύουμε και στo Θεό και στο διάβολο. Και πάλι, αν κάνω λάθος με διορθώνετε' και συμπληρώνεις : "Συγγνώμη... ή την δέχεσαι, ή όχι. Ή την πιστεύεις ή όχι. Εάν την "δέχεσαι", τότε υποχρεούσαι να την πιστεύεις διότι την διδάσκει την ύπαρξη του διαβόλου ως πρόσωπο, ο Ίδιος ο Χριστός".

    Και πάλι η γνώμη μου, το δέχομαι δεν είναι ίδιο με το πιστεύω, δεν σε υποχρεώνει το πρώτο να πιστεύεις αυτό ή αυτά που δέχεσαι ή συμφωνείς. Μπορεί να τα εφαρμόζεις, όχι όμως επειδή τα πιστεύεις. Δεν έχει την ίδια βαρύτητα το δέχομαι με το πιστεύω. Πιστεύω σημαίνει πίστη και πίστη σημαίνει "ελπιζομένων υπόσταση" και τα εξής, στην Προς Εβραίους Επιστολή του απ. Παύλου. Πολλοί δέχονται το Σύμβολο Πίστεως - στα δικά μας αναφέρομαι - πόσοι όμως κάνουν πράξη ζωής, αν όχι όλα τα άρθρα, έστω και μέρος από αυτά ;

    Θα μου πεις, βάζω δύσκολα πράγματα στον εαυτό μου, ίσως και σε μερικούς αναγνώστες, αλλά πώς να το κάνουμε; Η πίστη είναι πίστη. Πάντως μη δώσεις σημασία σε αυτά, για να μη ξεφύγουμε από το θέμα : Την υπόσταση ή το ανυπόστατο του κακού. Μπορεί να θέλει να ακουστεί κάποιος άλλος και δεν θέλω να δώσω αφορμή αποπροσανατολισμού της συζήτησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου