Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Αποτειχισι: Απαντησεις στον ...λετσιο της Σερβιας ΣΑΤΑΝΑΣΙΟ ΓΙΕΦΤΙΤΣ και τα σκουπιδοϊστολογια που τον αποδεχονται και τον ακολουθουν και δημοσιευουν τα αισχρα, συκοφαντικα και ψευδεστατα κειμενα του . Και ΕΠΕΤΑΙ συνεχεια....



Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης





ΣΥΜΠΑΡAΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΡΤΕΜΙΟ ΚΑΙ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΣΥΜΕΩΝ



1. O νέος  Άγιος Ίονστϊνος Πόποβιτς στύλος Ορθοδοξίας



Συμμεριζόμαστε την χαρά της Σέρβικης Ορθοδόξου Εκκλησίας για την επίσημη συναρίθμηση του οσίου Γέροντος Ιουστίνου Πόποβιτς μεταξύ των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας. O Άγιος Ιουστίνος αναδείχθηκε μεγάλη θεολογική και εκκλησιαστική μορφή του 20ου αιώνος, με κύρια χαρακτηριστικά βίου τούς διωγμούς που υπέστη από το άθεο καθεστώς της χώρας του, την ασκητική μετά ταύτα πολιτεία του στην Ιερά Μονή του Τσέλιε, και την διά συγγραφών απογύμνωση του καταστροφικού ανθρωποκεντρισμού της Ευρώπης, ιδιαίτερα δε των επί εκκλησιαστικού πεδίου παραγώγων αλλά και αιτίων του, του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Στον φωτισμένο νου του οσίου Ιουστίνου, ο οποίος ως νέος απολογητής, φιλόσοφος και ομολογητής τιμά το όνομα του παλαιού αγίου Ιουστίνου, φιλοσόφου και μάρτυρος, οφείλουμε την διαυγέστατη εκτίμηση ότι ο υπό πολλών επαινούμενος και ακολουθούμενος σήμερα Οικουμενισμός είναι η μεγάλη «παναίρεση» του 20ου αιώνος, συμπερίληψη όλων των αιρέσεων, και ότι στην ιστορία της Θείας Οικονομίας υπάρχουν τρεις πτώσεις του Αδάμ, του Ιούδα και του πάπα.



Η θεολογική του σκέψη και τα σοφά θεολογικά του συγγράμματα, που αγκαλιάζουν τούς περισσοτέρους τομείς του εκκλησιαστικού βίου, σε συνδυασμό με την οσία ζωή και πολιτεία του, εσφράγισαν με πατερικά αποτυπώματα όχι μόνον την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά την καθόλου Εκκλησία. O άγιος Ιουστίνος είναι οικουμενικός πατήρ και διδάσκαλος της Εκκλησίας, στύλος και στήριγμα της απέναντι στις αιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού.



2. Εκ των τεσσάρων επιφανών μαθητών του οι τρεις παρεξέκλιναν



Όλοι οι Ορθόδοξοι με ικανοποίηση προσβλέπαμε στους τέσσερις επιφανείς μαθητές του, τον μητροπολίτη Μαυροβουνίου Αμφιλόχιο (Ράντοβιτς), τον επίσκοπον Μπάτσκας Ειρηναίο (Μπουλοβιτς), τον πρώην επίσκοπο Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης Αθανάσιο (Γιέβτιτς) και τον επίσκοπο Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο (Ραντοσάβλιεβιτς). Άπαντες, ελληνομαθέστατοι και πατερικώτατοι, ήσαν το καύχημα της Σερβικής Εκκλησίας· οι τρείς πρώτοι μάλιστα και ως καθηγηταί της Θεολογικής Σχολής του Βελιγραδίου διεμόρφωσαν και διαμορφώνουν την κατεύθυνση των θεολογικών σπουδών, ενώ ο τέταρτος, ο επίσκοπος Αρτέμιος, διδάκτωρ και αυτός της Θεολογίας, δεν υστερεί σε θεολογική παιδεία και συγγραφική παραγωγή. Έχει μάλιστα το ιδιάζον πλεονέκτημα ότι δεν είναι μόνον επίσκοπος -ποιμήν, αλλά και πνευματικός πατήρ, Γέροντας, πολλών μοναχών και μοναζουσών, αληθινό πρότυπο μοναχού ο ίδιος. Η επαρχία του, το μαρτυρικό Κοσσυφοπέδιο, είναι γεμάτη από μοναστήρια, στα οποία η πλειονότης των μοναχών είναι πνευματικά παιδιά του.



O επίσκοπος Αρτέμιος ακολουθεί τον όσιο Ιουστίνο, εκτός της ασκητικής βιοτής και της μοναστικής παραδόσεως, και εις τον μετά παρρησίας έλεγχο του Παπισμού και του Οικουμενισμού. Με υπόμνημα που υπέβαλε το 1998 στην Ιεραρχία της Σερβικής Εκκλησίας αποφασί­σθηκε τότε η αποχώρηση της εν λόγω Εκκλησίας από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, η οποία δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε με­τά από επέμβαση άλλων δυνάμεων και υποχώρηση των αναφερθέντων τριών ισχυρών ιεραρχών. Μετέσχε στο μεγάλο συνέδριο που πραγματοποιή­σαμε στην Θεσσαλονίκη, για τον Οικουμενισμό με θέμα: «Οικουμενισμός. Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις» (20-24 Σεπτεμβρίου 2004). Η ορθοδοξότατη και γενναία εισήγησή του δημοσιεύθηκε στα Πρακτικά του εν λόγω ιστορικού συνεδρίου. Στα εκδιδόμενα από τον ίδιο έντυπα στην επισκοπή του σταθερά διαφωτίζει το ποίμνιο του ελέγχοντας τον Παπι­σμό και τον Οικουμενισμό, το ίδιο δε πράττει και ο συνεργάτης του πρωτοσύγκελλος Συμεών, συγκρουσθείς πολλάκις επί θεολογικών θε­μάτων με τον επίσκοπο πρώην Ερζεγοβίνης Αθανάσιο Γιέβτιτς. Υπέ­γραψε μετά ευάριθμων άλλων Ελλήνων επισκόπων και πολυαρίθμων κληρικών, μοναχών και λαϊκών την γνωστή «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», που ετοίμασε και διέδωσε με μεγάλη επιτυχία η «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών», η οποία ετάραξε και ενόχλησε πο­λύ τους εκ των Ορθοδόξων Οικουμενιστάς. To κείμενο της «Ομολογίας» με δική του φροντίδα μεταφράσθηκε στα σερβικά, κυκλοφορήθηκε σε μικρό τευχίδιο και υπογράφτηκε από πολλούς Σέρβους, κληρικούς και μοναχους.



O ομολογητής επίσκοπος αναφέρθηκε πολλές φορές με υπομνήματα προς την Ιερά Σύνοδο της Σερβικής Εκκλησίας, στην διαβρωτική οικουμενιστική διδασκαλία επισκόπου-καθηγητού της Θεολογικής Σχο­λής του Βελιγραδίου, χωρίς να κατορθώσει την λήψη οποιωνδήποτε μέτρων, διότι ο εν λόγω καθηγητής προστατεύεται από την ισχυρή τρι­άδα των μνημονευθέντων ιεραρχών-καθηγητών, κινουμένων δυστυχώς τώρα όχι επί της γραμμής των Αγίων Πατέρων και του Γέροντος των Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, αλλ' επί τα ίχνη των ισχυρών συγχρόνων Οικουμενιστών, συγχρωτιζόμενοι και φωτογραφούμενοι μετά του πάπα και των καρδιναλίων του και προωθούντες πλέον ανοικτά στην πολύπαθη, μαρτυρική και αγιοτόκο Σερβία τον φιλοπαπισμό και τον Οικουμενισμό. O ένας μάλιστα εκ των τριών, ο επίσκοπος Αθανάσιος Γιέβτιτς, δύο φορές επετέθη υβριστικά και απαξιωτικά κατά το παρελθόν έτος ενα­ντίον των συνταξάντων και υπογραψάντων την «Όμολογία Πίστεως»· την πρώτη φορά στο συνέδριο που διοργάνωσε τον Ιούλιο του 2009 η ανδρική Ιερά Μονή του Οσίου Νικοδήμου (Γουμένισσα) για τον Άγιο Νικόδημο, προκαλέσας μεγάλη λύπη και οργή στους πατέρες της Μονης που είχαν υπογράψει την «Ομολογία» και που τον άκουγαν επίσης να αμφισβητεί ανοικτά διδασκαλίες και γνώμες του Αγίου Νικοδήμου· την δεύτερη φορά, έπραξε το ίδιο στο συνέδριο που οργάνωσε η Ιε­ρά Μητρόπολη Βεροίας τον Νοέμβριο του 2009, με αφορμή την αγιοκατάταξη των μελών της οικογενείας του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά.


 

3. Απροκάλυπτος διωγμός εναντίον τον Αρτεμίου και συνεργατών του

Δυστυχώς οι τελευταίες εξελίξεις στην Σερβική Εκκλησία μας εγέμισαν πικρία και λύπη εξ αιτίας του σκληρού διωγμού που εξαπολύθηκε τους τελευταίους μήνες μετά την εκλογή του νέου πατριάρχου Σερβίας Ειρηναίου εναντίον του επισκόπου Αρτεμίου, πρωτοστατούντων των τριών πνευματικών «αδελφών» του, ιδιαίτερα μάλιστα του εξ αυτών Αθανασίου Γιέβτιτς. Και οι τρεις ετύγχαναν ιδιαίτερης μέχρι τώρα τιμής και σεβασμού εκ μέρους των Ελλήνων πιστών, για την πατερική και ησυχαστική τους συγκρότηση· διερωτώνται τώρα πολλοί και δεν μπορούν να ερμηνεύσουν πώς είναι δυνατόν οι μαθηταί του οσίου Ιουστίνου, του διωχθέντος και συκοφαντηθέντος, να μεταβάλλονται σε διώκτες και συκοφάντες του πνευματικού τους αδελφού. Φαίνεται πώς έπρεπε και εις αυτό ο επίσκοπος Αρτέμιος να ακολουθήσει τον δρό­μο του οσίου Ιουστίνου, τον δρόμο των διωγμών και της εξορίας, και μάλιστα όχι από αθέους και απίστους, αλλά από αδελφούς και οικείους στην πίστη. Τον δρόμο της αγιότητος έχουν ανοίξει για τον επίσκοπο Αρτέμιο οι πνευματικοί «αδελφοί» του, ενώ οι ίδιοι φαίνεται ότι εζήλωσαν την δόξα των διωκτών των αγίων.



Τα γεγονότα είναι ολοφάνερα και καμμία παραπληροφόρηση δεν μπορεί να τα αλλάξει. O Αρτέμιος είναι ανεπιθύμητος για δύο λόγους, όπως σύντομα εκθέτει ο ίδιος σε σημείωμά του με τίτλο «Γιατί με διώ­κουν». Εν πρώτοις, διότι ως ποιμήν του μαρτυρικού Κοσσυφοπεδίου, και ουσιαστικά ως εθνάρχης των εκεί Ορθοδόξων Σέρβων, ανθίσταται στην ολοκλήρωση των σχεδίων της δημιουργίας ανεξαρτήτου Κοσσυφοπε­δίου ως δευτέρου αλβανικού κράτους στα Βαλκάνια, κατά τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που αποβλέπουν στην εξασθένηση της Ορθόδοξης Σερβίας με τις ευλογίες του Βατικανού, για να ακολουθήσει στη συνέχεια και η εξασθένηση της Ορθόδοξης Ελλάδος κατά το πρό­τυπο του Κοσσυφοπεδίου. Και δεύτερον για την αποφασιστική του στάση εναντίον του Οικουμενισμού, του Παπισμού και της Παγκοσμιοποιήσεως, εναντίον των νεωτερισμών στην ζωή και στην Θεολογία. Είναι συγκλονιστικά αλλά και ενδεικτικά του πατερικού και μαρτυρικού του ήθους όσα γράφει στη συνέχεια: «Έτσι, ενωμένοι όλοι αυτοί τους οποίους εμποδίζω στην εκπλήρωση των ατίμων σκοπών τους επιτίθενται από κοινού εναντίον μου έτοιμοι να με απομακρύνουν από την θέση μου, είτε να με εξοντώσουν. Ξέρω ότι όλοι οι προκάτοχοίμου στο θρόνο της Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης, όπως και όλος ο σερβικός λαός στο Κόσοβο και τα Μετόχια, αιώνες τώρα μαρτυρούσαν και μαρτυρούν με την παραχώρηση του Θεού. Δεν είναι παράξενο που και εγώ έχω την ίδια τύχη. Οι διώκτες μου μπορούν να μου στερήσουν τον επισκοπικό θρόνο, ακόμα και το επισκοπικό αξίωμα, μπορούν να με ανακηρύξουν άρρωστο, με γεροντική άνοια, ακόμα και παράφρονα, μπορούν να κά­νουν και πολλές ανομίες τις οποίες ούτε μπορώ να φανταστώ. Όλα θα τα άντέξω με την βοήθεια του Θεού».


Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Ο Σατανας καταφερε να υπνωτιση τους σημερινους ολιγιστους χριστιανους και με οργανα του τους πνευματικους και τους γερονταδες τους, τους χορευει ολους στο ταψι, αφου τους επεισε οτι δεν υπαρχει η Αιρεσι του Οικουμενισμου Πανθρησκειασμου και δεν χρειαζεται καμμια αντιδρασι κατα του Αρχιαιρεσιαρχου Βαρθολομαιου και των συνενοχων επισκοπων και αρχιεπισκοπων που κοινωνουν μαζι του και με τους αλλους πολλαπλους Αιρετικους επισκοπους και πατριαρχες. Τους εκαναν να πιστευουν οτι δεν υπαρχει κανενα προβλημα και ας μας βεβαιωνουν ΟΛΟΙ σχεδον οι ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ οτι μαγαριζομαστε και μολυνομαστε και πανουκλιαζουμε απο τους Αιρετικους και απο την Αιρεσι γι αυτο απαιτειται η ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙ , ΩΣ ΑΠΟ ΟΦΕΩΣ, οπως ολοι εν ενι στοματι και μια καρδια αποφαινονται και μας επιτασσουν. Ελαχιστοι ξυπνουν και βρισκονται εν εγρηγορσει, οι λοιποι κοιμωνται τον υπνο του δικαιου κατω απο την σκεπη της Σατανικης Παναιρεσεως. Ο σωζων εαυτον σωθειτω. .

ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ,  
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΤΕ 
ΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΝ.



          Η κατοικια του πατρος Ευθυμιου 
              στα Τεμπη της Λαρισας.
               Πως την βλεπετε; 
               Μοιαζει με τις κατοικιες αυτων 
               που τον"καθηρεσαν";





Ο πατηρ Ευθυμιος Τρικαμηνας ΣΗΜΕΡΑ Σαββατο 9 Μαϊου του Αγιου προφητου Ησαϊα θα τελεση την Θεια Λειτουργια στον ιερο ναο του Αγιου Μαρκου του Ευγενικου στην Σουρωτη Θεσσαλονικης.
Ηδη βρισκομαστε σε περιοδο Ανοιξεως και δεν εχουμε πλεον προβλημα χωρου αλλα εχουμε χωρητικοτητα ακομα και Χιλιων ατομων.
Ευπρόσδεκτοι απαντες Βορειοελλαδιτες και Νοτιοελλαδιτες.



ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ. 


Ο π. Ευθύμιος δεν κοινωνεί όσους κοινωνούν εκεί που μνημονεύονται οι αιρετικοί Οικουμενιστές Επίσκοποι, και κυριως εκει που μνημονευεται ο Αρχιοικουμενιστης πατριαρχης Βαρθολομαιος, ο χειροτερος και Λυσσωδεστερος ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣΤΗΣ της Ιστοριας του Πλανητη.

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρέπει να ἀπαιτήσῃ τὴν πλήρη Αὐτοκεφαλία τῆς ἀπὸ τὴν Πανορθόδοξον Σύνοδον



Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πρέπει να ἀπαιτήσῃ τὴν πλήρη Αὐτοκεφαλία τῆς ἀπὸ τὴν Πανορθόδοξον Σύνοδον



Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ

Δεν εἶναι θεοπρεπὲς νά λειτουργῇ τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως ὡς Πολιτικὸς Μοχλὸς γεωπολιτικῶν ἀνακατατάξεων εἰς βάρος   τῆς Ἑλλάδος, ὅταν  –μάλιστα–  ἡ Ἑλλάδα ἀποτελεῖ καὶ τὴν μοναδικὴ οἰκονομικὴ πηγὴ τοῦ Πατριαρχείου!



 του Αιδεσιμ. Πρωτοπρεσβυτερου 

Βασιλειου Βολουδακη





Πολλὲς φορὲς καὶ σὲ πάμπολλα δημοσιευμένα ἄρθρα ἔχει γίνει ἀναφορὰ στο Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως για να κατηγορηθῇ ὡς ἐκκοσμικευμένος Ἐκκλησιαστικὸς Ὀργανισμός που προωθεῖ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν ἔνωση τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τις αἱρέσεις, σχεδὸν πάντοτε, ὅμως, γίνεται τούτη ἡ ἀναφορὰ χωρὶς να ἀναζητοῦνται οἱ βαθύτεροι λόγοι αὐτῆς τῆς δραστηριότητός του, ἰδίως κατὰ τὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τῆς Πατριαρχείας τοῦ Ἀθηναγόρου μέχρι σήμερα, ὅπου ὁ ῥόλος τῶν Η.Π.Α. στην ἐκλογὴ καὶ στην καθοδήγηση τῶν Πατριαρχῶν εἶναι ἀπολύτως ἀπόλυτος!

Οἱ Η.Π.Α., ἀπὸ τῆς Προεδρίας τοῦ Τρούμαν καὶ ἐντεῦθεν, ἔχουν δώσει –διὰ τῆς διπλωματικῆς ὁδοῦ– ὑπερεξουσίες στο Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ὄχι, βεβαίως, γιά νά προαχθῇ τὸ ἔργο τῆς Ὀρθοδοξίας –κάθε ἄλλο– ἀλλὰ για να ἐλέγχῃ μέ ἕνα καὶ μοναδικὸ ἀνθρωπο τὴν Οἰκουμενικὴ Ὀρθοδοξία. Αὐτὸς εἶναι, ἄλλωστε, καὶ ὁ λόγος πού δεν ἔχει ἐπιτραπεῖ στήν  Ἀρχιεπισκοπὴ τῆς Ἀμερικὴς νά ἀποκτήσῃ αὐτοκεφαλία. Κρύπτεται ἡ Ἀμερικανικὴ πολιτικὴ πίσω ἀπὸ τὴν Τουρκία καὶ ἀσκεῖ τίς πιέσεις της σὲ ὁλοκλήρη τὴν Ὀρθοδοξία διὰ τοῦ Πατριάρχου, μέσῳ τῆς Τουρκίας, χωρὶς να ἀποκαλύπτεται τὸ πρόσωπό της καὶ οἱ δόλιοι σκοποὶ της, παριστάνοντας  ὑποκριτικὰ καί…τὸν διαμεσολαβητῆ (!), ὁ ὁποῖος, βεβαίως, δεν προσφέρει ἀπολύτως τίποτα γιά τὴν ἐπικράτηση «τοῦ Λόγου τῆς Ἀληθείας». Μιά ὑποκρισία, δηλαδή, ποὺ θὰ ἀπεκαλύπτετο, ἂν ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς εἶχε πραγματικὴ καὶ ἀνεπηρέαστη ἐξουσία.

Για τοὺς λόγους αὐτοὺς ἡ τακτικὴ τοῦ Πατριαρχείου δέν ἀντέχει σὲ Θεολογικὴ κριτική, μᾶλλον δὲ καὶ ἀντιμετωπίζεται ἀπὸ τοὺς Πατριαρχικούς μέ σαρκασμὸ καὶ εἰρωνία μιά τέτοιου εἴδους κριτική, ἀφοῦ μέ αὐτὴ μας τὴν ἀντιμετώπιση τοὺς δίδουμε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἴμαστε ἀφελεῖς καὶ δέν καταλαβαίνουμε τί εἶναι αὐτό πού ἐπιδιώκεται καὶ ἐξυφαίνεται ‘’πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μας’’.

Ποία θεολογικὴ κριτικὴ να ἀσκηθῇ, ἄλλωστε, σὲ Ἐπισκόπους,  οἱ ὁποῖοι, ἀπειλούμενοι ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο ἐπὶ ποινὴ ἐκπτώσεως ἀπὸ τοῦ Θρόνου τους , ἀπαγορεύουν τὴν προσέλευση στην Ὀρθοδοξία σὲ ἑτεροδόξους, λέγοντάς τους ὅτι οἱ αἱρέσεις καὶ ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τὸ ἴδιο καὶ γι’ αὐτὸ δέν χρειάζεται νά βαπτισθοῦν Ὀρθόδοξοι; Σὲ ποιούς  ἄλλους, ἄραγε, θὰ ταίριαζε περισσότερο ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς Ἁγίας Γραφῆς «λύκοι βαρεῖς, μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου», ἂν ὄχι σὲ Ἐπισκόπους μέ αὐτὴν τὴν ‘’ποιμαντική; Ποία θεολογικὴ κριτικὴ να ἀσκηθῇ σὲ Ἐπισκόπους που ἀνατρέπουν –μόνο μὲ αὐτὴν τους τὴν τακτικὴ– «ὅλον τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας» καὶ παρουσιάζουν ὡς Ἐκκλησία τὸν «πυθμένα τοῦ Ἅδου»;



Ὅλα αὐτὰ τὰ προτάξαμε μέ βαθὺ προβληματισμό, ἀπευθυνόμενοι μέ βαθύτατον σεβασμὸν πρὸς τὴν Ἱεραρχία μας τῆς Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος , ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ ποίμνιο πού μᾶς ἀναλογεῖ, ἐπιτελοῦντες τὸ χρέος μας ὡς ἄσημος καὶ ἔσχατος πρεσβύτερος, ὁ ὁποῖος, ὅμως, ἔχει τὴν ὑποχρέωση –ὄχι ἀπὸ τὴν ἀξία του ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἀξίωμά του– να διατυπώση τίς σκέψεις καὶ τοὺς φόβους του ἐν ὄψει τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία, ἂν δέν ἀντιμετωπισθῆ σωστά, θὰ ἐπιφέρῃ μεγάλες πληγὲς στό πάντιμο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἀπὸ Πανορθόδοξος θὰ ἀποβῆ Πανώλεθρος!



Ταπεινὴ μας γνώμη εἶναι ὅτι πρωτεύει νά εδραιώσουμε τὴν αὐτοσυνειδησία μας ὡς Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἰσότιμη, ἀπαιτοῦντες 78 Ἀρχιερατικὲς ψήφους στήν σχεδιαζομένη Πανορθόδοξον Σύνοδον. Χωρὶς αὐτὴ τὴν αὐτοσυνειδησία, ἐκτὸς τῶν ἐκκλησιαστικῶν τραυματικῶν ἐμπειριῶν που θὰ ἀποκτή-σουμε ἀπὸ αὐτὴν τὴν Σύνοδον, κινδυνεύουμε να ὑπογρά-ψουμε μόνοι μας καὶ τὴν κατάτμηση τῆς Πατρίδος μας, ὅπως ἐπιδιώκουν οἱ Η.Π.Α. μέσῳ τῆς Τουρκίας καὶ τῆς Εὐρωπαϊκὴς Ἑνώσεως. Ἐξ ἅλλου, συχνὰ-πυκνὰ ἀκούγονται ἀπὸ τὰ Πατριαρχικὰ χείλη ἀπειλές περὶ ἐπανυπαγωγῆς στήν Κωνσταντινούπολη τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν», τῶν περιοχῶν δηλαδὴ τῆς Βορείου Ἑλλάδος, Μακεδονίας καὶ Θρᾴκης, ὡς προανάκρουσμα τῶν μελλοντικῶν γεωπολιτικῶν ἐξελίξεων, ἡμῶν κοιμωμένων. Καὶ να σημειωθῆ ὅτι  ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα –ἐκτὸς τῶν ἄλλων– ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ οἰκονομικὴ πηγὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως!

Σ’ αὐτὴν μας τὴν αὐτοσυνειδησία θὰ βοηθηθοῦμε ἀπὸ τὴν μελέτη τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν δεδομένων, τὰ ὁποῖα σκόπιμα μᾶς τὰ ἀποκρύπτουν. Αὐτὸ θὰ ἐπιχειρήσουμε μέ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερη συντομία: 





Οἱ Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος ἦσαν ἀνέκαθεν Αὐτοκέφαλες



Ἄραγε «ἁμαρτάνομεν ἂν ζητήσωμεν ταπεινῶς (παρὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως) τοὺς τίτλους, καθ’ οὓς κέκτηται κανονικῶς ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τὸ δικαίωμα τοῦ πρυτανεύειν ἔνθα, καὶ ὅτε, καὶ κατὰ δεῖ; ...», ἐρωτᾶ ἀπὸ τὸ 1852 ὁ Ἀρχιμ. Θεόκλητος Φαρμακίδης χωρὶς νὰ ἔχη λάβει ἀκόμη ἀπάντηση, ἐπειδὴ ἔχει τὸ ἱστορικὸ στίγμα ὅτι αὐτὸς ὑπηρετοῦσε τὰ συμφέροντα τῆς τότε Πολιτείας καὶ ὄχι τῆς Ἐκκλησίας. Ὅμως, ἡ ἱστορία δὲν εἶναι μόνο ἄσπρο-μαῦρο. Ἔχει καὶ ἀποχρώσεις τοῦ γκρὶ, καὶ ὅποιος μελετάει προσεκτικὰ καὶ ἀπροκατάληπτα, βρίσκει ἀλήθειες καὶ στὸν μεγαλύτερο “ψεύτη”.

Τὸ ἐρώτημα, συνεπῶς, ἔχει μείνει ἀναπάντητο σχετικὰ μὲ τὸ πῶς ἡ Κωνσταντινούπολη θεωρεῖ ἐξαρτώμενη ἀπὸ ἐκείνην τὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ἐνῶ ποτὲ οἱ πόλεις τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶχαν ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μὲ τὴν σημερινὴ ἔννοια καὶ πρακτικὴ τῆς ἐξαρτήσεως, ἀλλὰ μόνο πνευματικὴ σχέση καὶ σύνδεσμο;

Ὁ Φαρμακίδης μὲ βαθὺ σεβασμὸ πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες πα­ρα­πέμπει τοὺς Πατριαρχικοὺς νὰ τοὺς διαβάσουν: «Ἂς ἀνα­γνωσθῶσιν (οἱ Ἱ. Κανόνες) ὀρθότερον –ἄν ποτε ἀνέγνωσαν– οἱ τὴν ἁγίαν καὶ μεγάλην σύνοδον συγκροτήσαντες, τὸν κη΄  Κανόνα τῆς Δ΄  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τὸν β΄  τῆς Β΄  καὶ τὸν η΄  τῆς Γ΄», διότι «ἡμεῖς διϊσχυριζόμεθα, ὅτι αἱ ἀπαρτίζουσαι, τὸ γε νῦν ἔχον, τὸ Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος Κράτος, μητροπόλεις, ἀρχιεπισκοπαὶ καὶ ἐπισκοπαὶ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐξήρτηντο κανονικῶς τοῦ ἁγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, καὶ κανονικῶς ἔπραξαν αὗται, ἀπολυθεῖσαι ἐξ ἑαυτῶν τῆς ἐξ αὐτοῦ ἐξαρτήσεως».

Αὐτὰ ποὺ ἰσχυρίζεται ὁ Φαρμακίδης τὰ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὄχι μόνο ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἦταν ἀνέκαθεν αὐτοκέφαλη ἀλλὰ καὶ κάθε, σχεδόν, πόλη τοῦ Ἑλλαδικοῦ χώρου!

Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, μάλιστα, γράφει ὅτι ὄχι μόνον ἦσαν αὐτοκέφαλες ἕως πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως οἱ σημερινὲς Ἑλληνικὲς πόλεις - Μητροπόλεις, ἀλλὰ ὅτι ἦταν Ἑλληνικὴ καὶ Αὐτοκέφαλη καὶ ἡ ἀρχιεπισκοπὴ Ἀχριδῶν, στὴν ὁποία ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ ια΄ αἰῶνος(!) «ὑπήχθησαν αἱ ἐπισκοπαὶ Χιμάρας (ἡ Χιμά­ρα καὶ τὸ Βουθρωτὸ ἀνήκουν σήμερα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας), Ἀδριανουπόλεως (ἢ Δρυϊνουπόλεως) Βουθρωτοῦ καὶ Ἰωαννίνων, ἴσως δὲ καὶ Φωτικῆς, ἐνῶ μεταγενεστέρως ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ Βασιλείου Βουλγαροκτόνου, ὑπήχθησαν αἱ ἐπισκοπαὶ Βερροίας καὶ Σταγῶν»! (Γ. Κονιδάρη, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, Τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1970).

Παραθέτουμε ἐνδεικτικά, ὡς ἐνίσχυση τῶν θέσεών μας, ἕνα ἐπιλεγμένο ἀπὸ μᾶς ἱστορικὸ μνημόνιο ἀπὸ τὸ μνημονευθὲν βιβλίο τοῦ ἀειμνήστου καθηγητοῦ Γερ. Κονιδάρη:

«Ἐν ἀρχῇ τοῦ Ι΄ αἰῶνος ὑπῆρχον ἐν Ἑλλάδι ἐπίσης αἱ αὐτο­κέ­φαλοι ἀρχιεπισκοπαὶ Αἰγίνης καὶ Θηβῶν, ὡς καὶ ἡ Σερρῶν, Λήμνου, Λευκάδος, Κερκύρας»...... Ὁ Θηβῶν πρὸ τῶν μέσων τοῦ ιβ΄ αἰῶνος εἶχε ἐπὶ Μανουὴλ τοῦ Κομνηνοῦ τὰς ἐπισκοπὰς Κανάλων, Ζαρα­τό­βων, Καϊστορίου, Τριχίων καὶ Πλατάνων.» (ὅ.ἀν., σελ. 38).

Ἀναφέρει στὴ συνέχεια καὶ πολλὲς ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἑλλαδικὲς Μητροπόλεις καὶ καταλήγει:

«Περὶ τοῦ ἀκριβοῦς ἀριθμοῦ τῶν αὐτοκεφάλων ἀρχιεπισκοπῶν τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχομεν ἀκριβεῖς εἰδήσεις.» (ὅ.ἀν., σελ. 177).

Περιγράφοντας, ἐπίσης, τὴν ὀργάνωση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὶς παραμονὲς τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ἀείμνηστος ἐρευνητὴς-καθηγητής, ὁμολογεῖ τὴν ἀνεπάρκεια ἱστορικῶν στοιχείων λόγῳ τῶν πολλῶν γεγονότων καὶ ἀνακα­τα­τάξεων καὶ παραδέχεται ὅτι «ἡ λεπτομερὴς τῆς πραγμα­τικό­τητος ἔκθεσις εἶναι δυσχερὴς διότι ἡ χώρα ἦτο διηρημένη εἰς κρατίδια ἀνήκοντα εἴτε εἰς τοὺς Βυζαντινοὺς εἴτε εἰς τοὺς ξένους.» (ὅ.ἀν., σελ. 154).

Εὔλογα, λοιπόν, γεννᾶται τὸ ἐρώτημα; Ποῦ, ἄραγε, βρῆκε τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως τὶς ἱστορικὲς πληροφορίες περὶ τῶν δικαίων του, ἀφοῦ αὐτὲς οἱ πληροφορίες δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐντοπισθοῦν ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἔρευνα;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολὺ ἁπλῆ. Τὶς βρῆκε σὲ ἀσχέτους Ἱ. Κανόνες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, παρακάμπτοντας καὶ ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς ἱστορικὲς ἐξελίξεις, γιὰ τὶς ἐδαφικὲς ἀνακατατάξεις, γιὰ τὶς ἀνατροπὲς καθεστώτων καὶ τὶς ἀλλαγὲς τῶν ἰσορροπιῶν τῆς οἰκου­μένης γῆς, ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ λαμβάνη ὑπ’ ὄψη του τὶς θέσεις - δόγματα ἀληθείας ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, ὅπως τοῦ ἁγίου καὶ Μεγάλου Φωτίου, ὁ ὁποῖος ὑπενθύμισε στὸν πάπα Νικόλαο, ποὺ εἶχε καὶ αὐτὸς ρομαντικὲς διεκδικήσεις, ὅτι εἶναι πιὰ συνήθεια στὴν ἐκκλησία (ἤδη ἀπὸ τόν θ΄  αἰῶνα!) νά συμμεταβάλλονται τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα μὲ τὶς πολιτειακὲς ἐξελίξεις!



Ἀκολουθοῦν τὰ χρόνια μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης, ὅταν ὁ κατακτητὴς εἶχε νεκρώσει κάθε αὐτοκέφαλη ἐκκλησιαστικὴ λειτουργία στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο δίνοντας ὅλα τὰ προνόμια στὸν Πατριάρχη.

Ἦταν τυχαῖο αὐτό; Πιστεύουμε πὼς ὄχι καὶ ἡ ἱστορία συνηγορεῖ σ’ αὐτό.

Ὁ Σουλτᾶνος ἤξερε καλὰ πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ὑποτάξη πολλὰ ἀρχιερατικὰ κεφάλια καὶ προέκρινε νὰ ἐλέγχη ἕνα. Γι’ αὐτὸ ἔδωσε στὸν Πατριάρχη ὅλα τὰ προνόμια. Γιὰ νὰ τὸν προσεταιρισθῆ, νὰ τὸν ἐλέγχη καὶ νὰ τὸν χρησιμοποιῆ γιὰ νὰ ἐνορχηστρώνη τοὺς ὑπολοίπους.

Αὐτό κράτησε ὅλα τὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Καὶ ἴσως βοήθησε κάποιες φορές, ἂν καὶ πολλοὶ ἅγιοι ταλαιπωρήθηκαν ἀπὸ τὶς Φαναριώτικες ἀγκυλώσεις, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μὲ τὶς ἐκδόσεις τῶν βιβλίων του.

Ὁ καθηγητὴς Κονιδάρης, ἐρευνῶντας τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας ἐκφράζει κάποιον ἀγνωστικισμό, καθ’ ὅτι ἡ περίοδος αὐτὴ «συμπίπτει πρὸς τοὺς λεγομένους σκοτεινοὺς αἰῶνας τῆς ἱστορίας τῆς Ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου, περὶ τῶν ὁποίων στερούμεθα πολλάκις ἀκριβῶν εἰδήσεων.» (ὅ.ἀν., σελ. 31).

Δὲν πρέπει, λοιπόν, τὶς μεταβολὲς τῆς παρακμῆς νὰ τὶς θεωροῦμε «αἰωνόβιες ἐκκλησιαστικὲς παραδόσεις» καὶ ἱστορικὰ ντοκουμέντα, ποὺ πρέπει νὰ καθορίζουν τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ πραγματικὸ συμφέρον τῶν πιστῶν καὶ ἀψηφῶντας τοὺς κινδύνους ποὺ αὐτὲς συνεπάγονται.

Εἶναι ἀξιομνημόνευτη ἡ Συνοδικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως πρὸς τὸν Πάπα Λέοντα τὸν ΙΓ΄ , μὲ τὴν ὁποία διατρανώνεται ἡ διαχρονικὴ ἀνεξαρτησία καὶ τὸ αὐτοδιοίκητο τῶν  αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Οἰκουμένης: «Ἑκάστη κατὰ μέρος Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία ἐν τε τῇ Ἀνατολῇ καὶ τῇ Δύσει ἦν ὅλως ἀνεξάρτητος καὶ αὐτοδιοίκητος κατὰ τοὺς χρόνους τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων· ὅπως δὲ οἱ Ἐπίσκοποι τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀνατολῆς, οὕτω καὶ οἱ τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ἱσπανίας, τῶν Γαλλιῶν, τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Βρεττανίας ἐκυβέρνων τὰ τῶν Ἐκκλησιῶν αὐτῶν ἕκαστος διὰ τῶν ἰδίων Τοπικῶν Συνόδων, οὐδὲν ἀναμείξεως δικαίωμα ἔχοντος τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης, ὅστις καὶ αὐτὸς ἐπίσης ὑπήγετο καὶ ὑπεῖκεν εἰς τὰς συνοδικὰς ἀποφάσεις. Ἐν σπουδαίοις δὲ ζητήμασι δεομένοις τοῦ κύρους τῆς καθόλου Ἐκκλησίας ἐγίνετο ἔκκλησις εἰς Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἥτις μόνη ἦν καὶ ἔστι τὸ ἀνώτατον ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία κριτήριον».

Ἡ ἱστορικὴ αὐτὴ ἐπιστολὴ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντι­νου­πόλεως μπορεῖ νὰ ἀποτελέση καὶ τὸν ὁδοδείκτη γιὰ τὴν ἐπίλυση τῆς διενέξεως τῶν δύο αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν (Κωνσταντινουπόλεως καὶ Ἑλλάδος) καθ’ ὅσον ἐκφράζει τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα ὅτι «ἀνώ­τατον ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία κριτήριον» εἶναι ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ ὄχι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.




Παρά ταῦτα, ἀκόμη καὶ ὁ ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ ΤΟΜΟΣ τοῦ 1850 ἀχρηστεύει τὴν  ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΡΑΞΗ τοῦ 1928


Οἱ συζητηταὶ τοῦ θέματος τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως παρασύρονται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον σὲ μιὰ μονοδιάστατη ἀξιολόγηση τῆς ἀκανθώδους γιὰ τὶς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Πατριαρχικῆς Πράξεως τοῦ 1928.

Βεβαίως καὶ μὲ τὴ μονοδιάστατη ἀξιολόγηση τῆς περὶ οὗ ὁ λόγος Πράξεως ἔχουν διατυπωθεῖ πολλὰ καὶ ἀξιόλογα ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα ἀποδυναμώνουν τὶς ἀξιώσεις τοῦ Πατριαρχείου.

Ὅμως, ἕνας συσχετισμὸς τῆς Πράξεως αὐτῆς μὲ αὐτὸν καθ’ ἑαυτὸν τὸν Συνοδικὸ Τόμο τοῦ 1850, ὁ ὁποῖος προηγήθηκε καὶ ὁ ὁποῖος ἐκφράζει μὲ κάθε λεπτομέρεια τὶς διαθέσεις καὶ τὸ φρόνημα τῆς Κωνσταντινουπόλεως, κυριολεκτικὰ ἀχρηστεύει τὴν Πατριαρ­χικὴ Πράξη τοῦ 1928 καὶ ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι αὐτὴ ἡ Πράξη δὲν θὰ εἶχε ποτὲ ἐκδοθεῖ ἂν ἐπρυτάνευε ἡ λογικὴ καὶ ἡ θεολογικὴ ὀξυδέρκεια στοὺς τότε ἐκκλησιαστικῶς ὑπευθύνους.

Ἀρκεῖ ἡ παράθεση μιᾶς καὶ μόνης παραγράφου τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου γιὰ νὰ καταπέση ἡ ἰσχὺς τῆς Πατριαρχικῆς Πράξεως. Τὴν ἀντιγράφουμε:

«... ὡρίσαμεν τῇ δυνάμει τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος διὰ τοῦ παρόντος Συνοδικοῦ Τόμου, ἵνα ἡ ἐν τῷ Βασιλείῳ τῆς Ἐλλάδος Ὁρθόδοξος Ἑκκλησία ἀρχηγὸν ἔχουσα καὶ κεφαλήν, ὡς καὶ πᾶσα ἡ Καθολικὴ καὶ Ὁρθόδοξος Ἑκκλησία, τὸν Κύριον καὶ Θεὸν καὶ Σωτῆρα ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὑπάρχη τοῦ λοιποῦ κανονικῶς αὐτοκέφαλος ...ἐπιγινώσκομεν αὐτὴν καὶ ἀνακηρύσσομεν πνευματικὴν ἡμῶν ἀδελφὴν ...καὶ ὡς τοιαύτην τοῦ λοιποῦ ἀναγνωρίζεσθαι καὶ μνημονεύεσθαι τῷ ὀνόματι «Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» δαψιλεύομεν δὲ αὐτῇ καὶ πάσας τὰς προνομίας καὶ πάντα τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα, τὰ τῇ ἀνωτάτῃ Ἑκκλησιαστικῇ ἀρχῇ παρομαρτοῦντα...»!

Ποιός, ἄραγε, μετὰ τὴν παράγραφο αὐτή, καὶ ἰδιαιτέρως μετὰ τὶς τελευταῖες φράσεις της, «δαψιλεύομεν δὲ αὐτῇ καὶ πάσας τὰς προνομίας καὶ πάντα τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα, τὰ τῇ ἀνωτάτῃ Ἐκκλησιαστικῇ ἀρχῇ παρομαρτοῦντα», μπορεῖ νὰ στηρίξη κυριαρ­χικὰ δικαιώματα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπὶ τῶν μητροπόλεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔστω καὶ ἂν οἱ λεγόμενες «Νέες Χῶρες», οἱ μητροπόλεις τῆς Ἠπείρου, τῆς Θράκης κλπ., δόθηκαν πολιτειακὰ ἐκ τῶν ὑστέρων στὸ «Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος»;

Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξη ἀμφισβήτηση ὡς πρὸς αὐτὸ ποὺ ἐννοεῖ ὁ Πατριαρχικὸς Τόμος γιὰ τὰ δαψιλευθέντα κυριαρχικὰ δικαιώματα πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐφρόντισε ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος (Ὁ Πατριάρχης τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου) νὰ διευκρινήση σὲ συνοδευτικὴ τοῦ Τόμου Συνοδικὴ Ἐπιστολή, ὅτι «τοῦ λοιποῦ τὴν κατὰ τὸν ἡμέτερον Συνοδικὸν Τόμον καθεστηκυῖαν ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπαξά­παν­τες ἀναγνωρίσητε ἀνωτάτην Ἐκκλησιαστικὴν ἀρχήν, περιβεβλημέ­νην ἅπαντα τὰ δικαιώματα ἐπὶ τῶν ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησιῶν, ὅσα περ ἐκέκτητο πρότερον ὁ καθ’ ἡμᾶς Ἀποστολικὸς Πατριαρχικὸς Οἰκουμενικὸς Θρόνος».

Τὰ «κυριαρχικὰ δικαιώματα» τῆς Κωνσταντινουπόλεως δόθη­καν, λοιπόν, στὴν «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» καί ὄχι μόνο σὲ συγκεκρι­μένες Μητροπόλεις. Καὶ ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζουμε, κανεὶς μέχρι σήμερα, οὔτε Ἕλληνας ἄλλ’ οὔτε Κωνσταντινουπολίτης Ἱεράρχης δὲν ἔχει ἀρνηθεῖ ὅτι καὶ οἱ «Νέες Χῶρες» ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.

Αὐτὸ ἀποδεικνύεται στὴν Πράξη, δεδομένου ὅτι οἱ «Νεο­χωρῖτες» Μητροπολῖτες μετέχουν στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἐφικτὸ στοὺς Ἕλληνες Μητροπολῖτες, ποὺ ὑπάγονται ἀπ’ εὐθείας στὸ Πατριαρχεῖο, δηλαδὴ οἱ Ἱεράρχες τῆς Κρήτης καὶ τῆς Δωδεκανήσου.

Τὸ αὐτονόητο συμπέρασμα, ὅτι μὲ τὸ Συνοδικὸ Τόμο παρέχεται ἅπαξ διὰ παντὸς τὸ κυριαρχικὸ δικαίωμα στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλ­λά­δος νὰ ἐντάσση στὴν Ἱεραρχία της ὅσες Μητροπόλεις προσαρ­τῶνται κατὰ καιροὺς στὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια, εἶχε ἐξάγει καὶ ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης, πολέμιος μὲν τοῦ Συνοδικοῦ Τόμου ἀλλὰ καὶ ὁ πλέον λεπτολόγος ἑρμηνευτής του. Γράφει: «Μένουσι δὲ ἔτι ὑπὸ τὴν Ἑκκλησιαστικὴν κυριαρχίαν τοῦ Ἁρχιεπισκόπου Κωνσταντι­νουπόλεως ἐκ τῶν ἀποτελουσῶν ἄλλοτε τὴν ἐπαρχίαν τῆς Ἁνατολικῆς Ἰλλυρίας ἐπαρχιῶν ἡ Θεσσαλία, ἡ Μακεδονία, αἱ δύο Ἤπειροι κλπ. διότι μένουσιν ἔτι ὑπὸ τὴν δεσποτείαν τῶν ἀλλοφύλων. Ἂν αὔριον ἀπελευθερωθῶσιν ἐξ αὐτῆς καὶ αὐτοὶ οἱ τόποι, ἀπελευθεροῦνται εὐθὺς καὶ αἱ Ἑκκλησίαι αὐτῶν ἐξ ἐκείνης, ὅ ἐστιν ἀπολαμβάνουσι πάλιν, ἃ ἐστερήθησαν καὶ κατὰ τοῦτο δίκαια. Διότι οὔτε νόμος, οὔτε κανών, οὔτε ἔθιμον ἀρχαῖον, οὔτε χρόνος ἐμποδίζουσιν αὑτὰς ἀπὸ τοῦ νὰ ἀπολαύσωσι τὰ οἰκεῖα δίκαια». Αὐτὰ τὰ γράφει ὁ Φαρμακίδης τὸ 1852 καὶ βεβαίως δὲν διανοεῖται, ὅπως καὶ κάθε λογικὸς ἄνθρωπος, ὅτι μποροῦσε νὰ ὑπάρξη ἐκ τῶν ὑστέρων ἡ τραγελαφικὴ καὶ ἀντικανονικὴ Πράξη τοῦ 1928.

Δυστυχῶς ὁ ἐπινοητής της, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσό­στο­μος Παπαδόπουλος, στὴν προσπάθειά του νὰ ἀνταποκριθῆ στὴν τεχνητὴ κρίση, ποὺ παρουσιάσθηκε ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς ποιμαν­τορίας του, θεώρησε πὼς αὐτὴ ἡ Πράξη θὰ ἦταν συμβιβαστικὴ λύση (παρ’ ὅτι καὶ ὁ ἴδιος τὴν θεώρησε «παρὰ τοὺς Ἰεροὺς Κανόνας» καὶ ὡς λύση “οἰκονομίας”), ἔκαμε τὰ εὔκολα, δύσκολα, δὲν ἀξιοποίησε τὰ «κυριαρχικὰ δικαιώματα» ποὺ τοῦ παρέχει ὁ Συνοδικὸς Τόμος καὶ ἐνέπλεξε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σὲ δεινὴ περιπέτεια.

Τὴν περιπέτεια αὐτὴ ἀναβιώνουμε σήμερα μὲ τὴν ἔνταση στὶς σχέσεις μας μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ διαπι­στώνουμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι ὁ Πανεπιστημιακὸς Καθηγητὴς Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος μπορεῖ μὲν νὰ ἦταν ἀξιόλογος συγγραφεύς ἀλλά, μὲ τοὺς ἄστοχους χειρισμούς του, “χρέωσε” στὴν Ἐκκλησία μας, καὶ τὸ Παλαιοημερολογητικὸ Σχῖσμα καὶ τὴν Κρίση μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη!


Ο  ΣΥΝΟΔΙΚΟΣ  ΤΟΜΟΣ  καί  τό

ΣΥΝΤΑΓΜΑ  τῆς Ἑλλάδος


Μερικοὶ προσπάθησαν νὰ χρησιμοποιήσουν ὡς ἐπιχείρημα ὑπὲρ    τοῦ Πατριαρχείου τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Συνοδικὸς Τόμος καὶ ἡ Πατρι­αρχικὴ Πράξη τοῦ 1928 κατοχυρώνονται στὸ ἰσχῦον Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος. Δὲν ἔκαμαν, ὅμως, τὸν κόπο νὰ σκεφθοῦν λίγο περισ­σό­τερο πάνω στὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ καὶ γι’ αὐτὸ λησμόνησαν τὸ σπου­δαιότερο. Λησμόνησαν πὼς ὁ Συνοδικὸς Τόμος ρητῶς ὁρίζει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνο ἀναγνωρίζεται αὐτοκέ­φαλος ἀλλὰ καὶ διοικεῖ «τὰ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τοὺς Θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας ἐλευθέρως καὶ ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως»!



Αὐτὸ σημαίνει πολὺ ἁπλᾶ ὅτι, ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἡ Πολιτεία δὲν ἔχει κανένα ἀπολύτως δικαίωμα νὰ ἐλέγξη τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὸ ἐὰν  καὶ κατὰ πόσον τηρεῖ τὸν Πατριαρχικὸ Τόμο καὶ τὴν Πατριαρχικὴ Πράξη (ἐφ’ ὅσον αὐτὸ τὸ ἀπαγορεύει ὁ προστατευόμενος ἀπὸ τὸ Σύνταγμα Συνοδικὸς Τόμος), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ὅτι ἡ Ἐκκλησία διὰ τῆς Συνταγματικῆς κατοχυρώσεως τῶν ἀνωτέρω ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ὑποχρεώνη τὴν Πολιτεία νὰ ἐπικυρώνη τὶς Ἐκκλησιαστικὲς ἀποφά­σεις της ὥστε νὰ ἔχουν αὐτὲς καὶ νομικὴ ἰσχύ.

Αὐτὰ τὰ ἔχει ξεκαθαρίσει ὁ πολιτειοκράτης ἀλλὰ καὶ ἀπίστευτα λογικὸς ἄνθρωπος, ὁ Θεόκλητος Φαρμακίδης. Γράφοντας τότε:

« Ἂν ὁ Συνοδικὸς Τόμος γενῆ δεκτός, καὶ κατασταθῆ νόμος τῆς ἐπικρατείας, τίνος ἄλλου καταστατικοῦ νόμου ὑπάρχει χρεία; Ἀρχὴ αὐτοσύστατος, αὐθύπαρκτος, αὐθυπόστατος, ὅλως ἀνεξάρτητος ἀπὸ τῆς πολιτείας. Ἄλλο Κράτος ἐν Κράτει, ἐλευθέρως καὶ ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης Κοσμικῆς Ἐπεμβάσεως διοικοῦσα τὰ τῆς Ἐκκλησίας καθόλου... Πᾶς λοιπὸν ἄλλος νόμος εἶναι ὄχι μόνον περιττός, ἀλλὰ καὶ γελοῖος



Πρέπει νὰ καταλάβουν οἱ πολέμιοι τοῦ Ἑλλαδικοῦ αὐτοκεφάλου ὅτι τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κατοχυρώνει Πολιτειακὰ μόνο τὴν
Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ μόνον αὐτήν.

Τὴν προστατεύει, φερ’ εἰπεῖν, ἀπὸ ληστρικὲς ἐπεμβάσεις τῆς Πολιτείας, ὅπως κατὰ τὸ παρελθὸν ὁ νόμος Τρίτση ἔπεσε στὸ κενὸ γιατὶ προσέκρουσε στὸ «ἀκωλύτως ἀπὸ πάσης κοσμικῆς ἐπεμβάσεως».

Ἐξ ἄλλου, τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καὶ κάθε Σύνταγμα, ψηφίζεται γιὰ νὰ κατοχυρώνη τὰ δικαιώματα τῶν πολιτῶν τῆς χώρας καὶ ὄχι τὰ συμφέροντα τῶν ἀλλοδαπῶν. Πόσο μᾶλλον ὅταν οἱ ἀλλότριες διεκδικήσεις διασποῦν τὴν ἁρμονία τῶν Ἑλληνικῶν πόλεων καὶ ταράσσουν τὴν εἰρήνη τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.

Τὸ θέμα, λοιπόν, δὲν θὰ τό λύση ἡ Πολιτεία. Δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα ἀναμίξεως, παρ’ ἐκτὸς τοῦ νὰ ὑπενθυμίση στὸ Φανάρι ὅτι τὸ Σύνταγμα τῆς χώρας ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ διατηρῆ τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα τῆς χώρας καὶ νὰ προστατεύη τὰ νομικὰ συμφέροντα καὶ δικαιώματα τῶν πολιτῶν καὶ ὑπηκόων της. Τὸ θέμα πρέπει να τὸ λύσῃ ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα ἡ μέλλουσα Πανορθόδοξος Σύνοδος. Στό θέμα αὐτὸ θὰ φανοῦν οἱ πραγματικοὶ σκοποὶ κάθε Ἱεράρχου καί, τότε, ἂν ἀποδειχθῇ ὅτι μέ τὰ γραφόμενά μου ἀδίκησα κάποιον ἢ καποίους, τότε θὰ ζητήσω δημοσίως συγγνώμη!



Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

Πρωτοπρεσβύτερος



Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

 Αφιερωμενο στην πρωην νυχτερινη συμπνευματιστρια μου Χρυσοϋφαντο....




Η νέα Εκκλησία του Οικουμενισμού: Ο «Αναστάσιος» μας παρουσιάζει τον μεγάλο αγωνιστή της Ορθοδοξίας Πατριάρχη Βαρθολομαίο!!

Η νέα Εκκλησία του Οικουμενισμού: Ο «Αναστάσιος» μας παρουσιάζει τον μεγάλο αγωνιστή της Ορθοδοξίας Πατριάρχη Βαρθολομαίο!!





πάρχει ἕνα ἱστολόγιο στὴν Πάτρα, μὲ τὴν ὀνομασία «Ἀναστάσιος». Ὁ ἰδιοκτήτης του δὲν κρύβει τὴν συμπάθειά του πρὸς τὸ Φανάρι.



Παρὰ ταῦτα πολλοὶ ὀργανωσιακοὶ συνταυτίζονται μαζί του, γιατὶ καταφρονοῦντες τὶς διδασκαλίες τῶν Πατέρων γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (καὶ παρ’ ὅτι «ἀγωνίζονται» θεωρητικὰ κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), τὰ μέλη τους δὲν αἰσθάνονται καμία δυσκολία νὰ κοινωνοῦν μὲ Οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες, νὰ συμμετέχουν ἐνεργὰ στὶς κατὰ πόλεις ὑποδοχὲς τοῦ ἀρχηγέτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου· καὶ ὅπως πρόσφατα μάθαμε (κατὰ τὴν ἐπίσκεψη του Πατριάρχη στὶς Σέρρες), δίδαξαν μικροὺς μαθητές, πὼς εἶναι μεγάλο πρᾶγμα νὰ παίρνεις τὴν εὐλογία τοῦ αἱρεσιάρχη Πατριάρχη!



Ἂς διαβάσουν, λοιπόν, τί ἔγραψε ὁ «μεγάλος» Ἀναστάσιος Κωστόπουλος στὸ ἱστολόγιό τους κι ἂς ἀποφασίσουν: Εἶναι αἱρετικὸς ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἢ εἶναι ἀγωνιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ φύλακάς της, κι ἄρα μποροῦμε νὰ παίρνουμε εὐλογίες ἀπ’ αὐτόν, ὡς ἀπὸ ἔχοντα καθοδηγητικὸ «ὀρθόδοξο φρόνημα»; (ὅπως ἀποφαίνεται ὁ «Ἀναστάσιος»!).



Καὶ περιμένουμε νὰ δοῦμε: Κάποιοι σωτηρικοὶ ἀρχιμανδρίτες, θὰ ἀπαγορεύσουν (ὅπως ἔκαναν σὲ ἄλλη περίπτωση) στὸν «Ἀναστάσιο» −ἕνα ἱστολόγιο ποὺ ὑμνεῖ τὸν αἱρεσιάρχη Πατριάρχη− νὰ δημοσιεύει τὰ κηρύγματά τους;




Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ τοῦ κ. Ἀναστάσιου Κωστόπουλου μὲ τοὺς σχολιογράφους, ἡ λατρεία του πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Πατριάρχη καὶ ἡ τραγικὴ ἐπιμονή του νὰ προσπαθεῖ ἀνοήτως νὰ ὑποστηρίζει ὅτι ὁ Πατριάρχης εἶναι ὀρθόδοξος!


Σχόλια (ἀπὸ ἱστολόγιο "Ἀναστάσιος"):


«Αναστάσιος είπε...

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, μας διδάσκει την πατερική σκέψη και το πατερικό φρόνημα σε κάθε κήρυγμα και ομιλία του.

Αυτός, επί τα 24 έτη της Πατριαρχίας του, μας εμπνέει την βαθιά αγάπη στη Ορθοδοξία. Με τα κείμενά του, μας βοηθά να κατανοήσομε το βαθύτερο νόημα της πίστεως μας, και να αντιληφθούμε τι σημαίνει ορθόδοξο φρόνημα.

Αυτός, οδηγεί τα βήματά μας, με την ζωή και την διδασκαλία του, αργά και σταθερά, στο «μέγα της ευσεβείας μυστήριο».

Στην προσωπικότητα του Πατριάρχη μας Βαρθολομαίου βλέπει κάθε καλόπιστος χριστιανός τι σημαίνει: πίστη και βίωμα, αγάπη, ταπείνωση, σιωπή, διορατικότητα, σύνεση, εκκλησιαστικό φρόνημα, αγωνιστικό πνεύμα, διεισδυτικότητα στο πνεύμα της Αγίας Γραφής, των Αγίων Πατέρων, και των λειτουργικών κειμένων και ύμνων. Διαθέτει μια ξεχωριστή ευγένεια και αρχοντιά, την αρχοντιά της Χάριτος του Θεού.

Θα έλεγα ότι «ἡ ζωή αυτού κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ» (Κολ γ΄, 4).

Τέλος επί χρόνια ανέχεται τους υβριστές εν σιωπή και προσευχή.

Ασπάζομαι με ευλάβεια τα αρχιερατικά του χέρια και εκζητώ ταπεινά τις Πατριαρχικές ευχές του.

Αναστάσιος Κωστόπουλος



Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς για σένα κε Κωστόπουλε υπάρχει άφθονο δημοσιογραφικό υλικό το οποίο αποδεικνύει τα αντίθετα απ αυτά που ισχυρίζεσαι. Και δεν μπορείς να επικαλεσθείς άγνοια. Η τοποθέτησή σου είναι για κλάματα!



Ανώνυμος είπε...

Προς π. Αρσένιο: από πού κι ως πού ρίχνουν λάσπη όσοι κριτικάρουν την πολιτική του πατριάρχη με βάση ακράδαντα στοιχεία και αδιάσειστα ντοκουμέντα; Σας αναπαύουν, εσάς που είστε κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, τα θλιβερά γεγονότα του Σαμπεζύ, του Μπάλαμαντ, της Γροιλανδίας, του Πουσάν, η θρονική εορτή στο Φανάρι με τη σκανδαλώδη παρουσία του πάπα της Ρώμης, ο επίσης σκανδαλωδέστατος επισκοποκεντρικός μονισμός των μητροπολιτών Περγάμου και Προύσης, ο άνευ κανονικής δίκης και απολογίας αφορισμός δεινών και εκλεκτών αντιαιρετικών θεολόγων αλλά και τόσα άλλα; Τι έχετε να πείτε επ αυτών;



Αναστάσιος είπε...

Η ερώτηση είναι προς τον π. Αρσένιο αλλά παίρνω αφορμή.

Αυτός ο κατάλογος με τα «αδιάσειστα ντοκουμέντα» πηγαινοέρχεται συνεχώς. Έχουν απαντηθεί πολλές φορές. Μια μικρή μερίδα συνεχίζει την επανάληψη σε κάθε ευκαιρία. Ο Κύριος έχει πει: «ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω» (Λουκ. 8,8).

Ως απάντηση -από μέρους μου- σας επαναλαμβάνω τους λόγους του Παναγιωτάτου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου: «… δέν προδίδομεν τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς κατηγορούμεθα, οὔτε ὑποστηρίζομεν οἰκουμενιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλά κηρύσσομεν πρός τούς ἑτεροδόξους καί πρός πάντας τήν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν.

 Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δογματίζει ὅτι ὁ Θεός «ἀεί μεθ᾿ ἡμῶν διαλέγεται». Ἑπομένως καί ἡμεῖς οἱ ὁποῖοι θέλομεν νά πορευώμεθα κατά τό ὑπόδειγμα Αὐτοῦ ὀφείλομεν νά διαλεγώμεθα μετά πάντων ὅσων ἐπιθυμοῦν καί θέλουν νά ἀκούσουν τάς ἀπόψεις, τάς πεποιθήσεις, τήν πίστιν καί τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Ἐάν παύσωμεν νά διαλεγώμεθα μετ᾿ αὐτῶν, παρακούομεν τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ ὅπως μαθητεύωμεν πάντα τά ἔθνη (πρβλ. Ματθ. κη΄, 19).»

Πέραν αυτών… έτερον ουδέν.

Αναστάσιος Κωστόπουλος



Ανώνυμος είπε...

"Ως απάντηση -από μέρους μου- σας επαναλαμβάνω τους λόγους του Παναγιωτάτου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου: «… δέν προδίδομεν τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς κατηγορούμεθα, οὔτε ὑποστηρίζομεν οἰκουμενιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλά κηρύσσομεν πρός τούς ἑτεροδόξους καί πρός πάντας τήν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν".

Επειδή ισχυρίζεται, τα όσα ισχυρίζεται, ο πατριάρχης για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ισχύουν αυτά και στην πραγματικότητα; Ίσα-ίσα που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

"ΟΥΧ ΟΙΣ ΛΕΓΟΜΕΝ ΑΛΛ ΟΙΣ ΠΡΑΤΤΟΜΕΝ ΠΡΟΣΕΧΟΥΣΙ ΠΑΝΤΕΣ", άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.



Ανώνυμος είπε...

Αναστάσιε

3 ερωτήσεις:

1)Το να μπαίνει -με τιμές και με θυμιατό- ο Πάπας στον Ορθόδοξο ναό στο Φανάρι, την ώρα της ακολουθίας, να γίνεται λειτουργικός ασπασμός και να απαγγέλει δημόσια κατά την διάρκεια της ακολουθίας το "Πάτερ Ημών", είναι συμπροσευχή ή όχι;;;

2) Το να μαζεύονται Δεσποτάδες Ορθόδοξοι, μαζί με αλλοδόξους και ετεροδόξους σε ημερίδες ή βραδιές ή συναντήσεις συμπροσευχής, σε διάφορα μέρη της γης, είναι συνπροσευχή ή όχι; Αν όχι, τότε γιατί μαζεύονται να συμπροσευχηθούνε;

3) Αφού είναι τόσο "αγαθός" ο Πατριάρχης και "υπομένει" όλες τις συκοφαντίες ...

τότε πως γίνεται να καταδιώκονται τιμωρούνται ο ένας μετά τον άλλον οι ιερείς και οι ιερομόναχοι που μιλάνε για τον Οικουμενισμό;

Ποιος δίνει την εντολή να διωχθούν;

Περιμένω τις απαντήσεις σου.

Ευχαριστώ.

http://img1.blogblog.com/img/blank.gif

Αναστάσιος είπε...

Στις 3 ερωτήσεις σου με χαρά θα απαντήσω προσωπικά.

Είμαι στην διάθεσή σου.

Επιστρέφω στην Ελλάδα την 21η Μαΐου. Έλα να βρεθούμε "ενώπιος ενωπίω" θα χαρώ χαράν μεγάλην.

Αν σου απαντούσα εδώ τώρα θα γινόταν ένας άγονος διάλογος.

Αναμένω.

Αναστάσιος Κωστόπουλος

http://img1.blogblog.com/img/blank.gif

Ανώνυμος είπε...

2:58 εθελοτυφλούντες είναι αυτοί που ενώ βλέπουν τα πατριαρχικά παραστρατήματα κάνουν πως δεν τα βλέπουν.



Αναστάσιος είπε...

Ο Πατριάρχης ακολουθεί τα όσα η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποφασίζει. Δεν παραστρατεί αλλά ορθοτομεί. Με την πορεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου συμφωνούν και συμπορεύονται και οι κατά τόπους Εκκλησίες με αποφάσεις των εκεί Ιερών Συνόδων. Υπάρχει ενότητα.

http://img1.blogblog.com/img/blank.gif
Ανώνυμος είπε...
Θα περιμένεις για αρκετό χρόνο μέχρι να τον δεις και να συζητήσεις. Δεν τολμούν τον διάλογο. Τους αρέσει να γράφουν τα δικά τους και να πάνε από το ένα θέμα στο άλλο.

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου