Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Σκάνδαλον Οικουμενικόν, Βίοι Παράλληλοι Νεστορίου και Πατριάρχη βαρθολομαίου






Ἂς παρακολουθήσουμε τὴν πορεία τοῦ Νεστορίου, ὅπως τὴν περιγράφει σὲ ἐργασία της ἡ διδάκτωρ Θεολογίας Εἰρήνη Ἀ. Ἀρτέμη, μὲ τίτλο «Σκάνδαλον Οἰκουμενικόν»(1), γιὰ νὰ τὴν συγκρίνουμε μὲ αὐτὴ τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τοῦ μητροπολίτη Περγάμου, κ. Ἰω. Ζηζιούλα. Οἱ ὁμοιότητες εἶναι φανερές.


Ὅταν, περὶ τό 428 μ.Χ., ὁ Νεστόριος (ὡς ὁ κανονικὸς πατριάρχης  Κων/πόλεως, ὅπως σήμερα ὁ κ. Βαρθολομαῖος) καὶ ἡ περὶ αὐτὸν ὁμάδα ἄρχισε νὰ διδάσκει τὶς αἱρετικὲς δοξασίες του ὑπερτονίζοντας «τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ», ἐναντιώθηκε κατ’ αὐτοῦ «ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Κύριλλος, ὁ ὁποῖος ἀμέσως διέγνωσε τήν κακοδοξία τῆς διδασκαλίας του...
»Ὁ Νεστόριος(2) ...δέν δεχόταν νά ἀποκαλεῖται ἡ Παρθένος Μαρία “Θεοτόκος”, ἀλλά ἐπέμενε νά τή χαρακτηρίζει “Χριστοτόκο”... Κατ᾽ αὐτόν ἡ θεότητα δέν μποροῦσε νά ἔχει “βρεθεῖ” ἐννέα μῆνες σέ μία γυναικεία μήτρα, νά ἔχει τυλιχθεῖ σέ σπάργανα, νά ὑπέφερε, νά πέθανε καί νά θάφτηκε.
»Ὁ Κύριλλος ...ἐπισήμαινε ὅτι δέν πρέπει ἡ ἀνάλυση καί ἑρμηνεία τῶν κεκρυμμένων θείων μυστηρίων νά ἐπιδιώκεται μόνο μέ βάση τή λογική. Ἀρχικά προσπάθησε μέ ἐπιστολές πρός τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως νά ἀνασκευάσει τήν αἱρετική διδασκαλία τοῦ Νεστορίου... χωρίς ὅμως τήν προσδοκώμενη  ἐπιτυχία».
Ἔτσι «ὅταν ὁ Κύριλλος πληροφορήθηκε ὅτι ὁ ἐπίσκοπος Δωρόθεος, σέ συλλειτουργία του μέ τόν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριο, ἀναθεμάτισε ὅποιον δεχόταν τή Μαρία, τή μητέρα τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοτόκο καί ὁ Νεστόριος σώπασε καί κοινώνησε μαζί του, θεώρησε ὅτι ἔπρεπε νά ἀντιδράσει».




Σχόλιο: Ὁμοιότητες Νεστορίου-Δωροθέου μὲ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο-Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλας κ.λπ.: Διδάσκουν ἢ συμπλέουν στὴν διδασκαλία τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν περὶ «βαπτισματικῆς Θεολογίας»,  «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», «διηρημένης Ἐκκλησίας», «θεωρίας τῶν δύο πνευμόνων»· προσπαθοῦν νὰ ἐπικαλύψουν τὸ «Πρωτεῖο» μὲ ὀρθόδοξο θεολογικὸ μανδύα, ἐπικουρούμενοι καὶ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Προύσσης· τέλος, σιγοντάρουν πανθρησκειακὲς πρακτικὲς καὶ δηλώσεις.

Ὅλες αὐτὲς τὶς κακοδοξίες τῶν Ζηζιούλα καὶ Προύσσης, ὡς ἐπίσης καὶ τὶς κακοπραξίες καὶ κακοδοξίες τοῦ Μητρ. Γερμανίας Αὐγουστίνου καὶ Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἢ τὶς ὑποβάλλει σἐ αὐτούς, ἢ τὶς καλύπτει, ἢ τὶς διακηρύσσει καὶ ὁ ἴδιος, ὅπως ἀκριβῶς ἔκανε καὶ ὁ αἱρετικὸς προκάτοχός του Πατριάρχης Κων/πόλεως Νεστόριος!



Ἐπανερχόμαστε στὴν κ. Ἀρτέμη: Ὁ Πατριάρχης (καὶ ἅγιος) Κύριλλος, στέλνει κατ’ ἀρχὰς ἐπιστολὴ στοὺς μοναχοὺς τῆς Αἰγύπτου (καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως), διὰ τῆς ὁποίας ἀντιμετωπίζει τὴν αἵρεση. Στὴ συνέχεια, ἐπειδὴ ὁ Νεστόριος δυσανασχέτησε μ’ αὐτή του τὴν ἐνέργεια-παρέμβαση, ἐξηγεῖ στὸ Νεστόριο «ὅτι ἡ ἐπιστολή πρός τούς μοναχούς γράφτηκε, γιά νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ἡ ἀναστάτωση σέ θέματα δογματικῆς διδασκαλίας πού προκλήθηκε ἀπό τά λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Νεστορίου ἤ κάποιου ἄλλου.
»Στό σημεῖο αὐτό ἀναφέρεται στόν ἔμπιστο τοῦ Νεστορίου, πρεσβύτερο Ἀναστάσιο πού σέ δημόσια ὁμιλία του τάχθηκε ἐναντίον τοῦ ὅρου Θεοτόκος, ἤ στό συλλειτουργό τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὸν ἐπίσκοπο Δωρόθεο. Ὁ Κύριλλος μέ ἔμμεσο τρόπο ρωτάει τό Νεστόριο “Πῶς οὖν ἔνι σιωπῆσαι, πίστεως ἀδικουμένης, καὶ τοσούτων διεστραμμένων;”.
»Συνεχίζοντας ὁ Κύριλλος ...τόν προτρέπει νά χαρακτηρίσει τήν ἁγία Παρθένο Θεοτόκο, γιά νά σταματήσει ἡ ταραχή πού προκλήθηκε ἀπό τή ἀπόρριψη τοῦ ὅρου Θεοτόκος γιά τήν Παναγία, μέσα στούς κόλπους ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή νά πάψει τό “σκάνδαλον οἰκουμενικόν”».



Σχόλιο: Καὶ σήμερα, αὐτὲς οἱ κακόδοξες θεωρίες τοῦ κ. Βαρθολομαίου ἔχουν ἐπισημανθεῖ, ἐλεγχθεῖ καὶ καταγγελθεῖ ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν (κι ὄχι πρίν 2-3 χρόνια ὅπως ἐπὶ Νεστορίου), χωρὶς αὐτὸς νὰ τὶς ἐγκαταλείπει, ἀντίθετα, μέρα μὲ τὴ μέρα τὶς ἐνισχύει, τὶς ἐπεκτείνει ἔμπρακτα καὶ τὶς ἐπιβάλλει, ἐφ’ ὅσον οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες καὶ πιστοὶ τὸν ἀνέχονται καὶ δὲν διακόπτουν τὴν μετ’ αὐτοῦ ἐπικοινωνία, ἐγκληματοῦντες ἔτσι κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
       


Συνεχίζει ἡ κ. Ἀρτέμη Εἰρήνη στὸ ἔργο της: «Ἡ αἱρετική διδασκαλία τοῦ Νεστορίου χαρακτηρίζεται  ὡς  σκάνδαλον οἰκουμενικόν, γιατί δέν ἀφορᾷ μόνο στίς σχέσεις τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως-Ἀλεξανδρείας, ἀλλά εἶναι ἕνα ἕνα θέμα δογματικό πού ἔχει νά κάνει μέ τή διδασκαλία ὁλόκληρης τῆς καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας εἶναι ἀπόλυτα σίγουρος ὅτι ὁ Νεστόριος ἔχει πέσει σέ πλάνη... Ὑπογραμμίζει μέ ἔμφαση ὅτι ἡ ἀπόρριψη τοῦ ὅρου Θεοτόκος ἰσοδυναμεῖ μέ τή μή ἀποδοχή τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ.


»Ὁ Νεστόριος ἀποφεύγει νά ἀπαντήσει μέ σαφήνεια στήν ἐπιστολή πού ἔλαβε ἀπό τόν Κύριλλο. Κάνει ἀναφορά στήν στοχευμένη δράση τοῦ πατριάρχη Ἀλεξανδρείας ἐναντίον του καί παρουσιάζεται ὡς θύμα αὐτῆς». Ἐπίσης «δέν ἀπολογεῖται σέ ὅσα τοῦ καταλογίζει ὁ Κύριλλος σχετικά μέ τήν ἀπόρριψη τοῦ προσωνυμίου Θεοτόκος γιά τή μητέρα τοῦ Χριστοῦ», ὅπως ἀκριβῶς κάνει καὶ σήμερα ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, γιὰ τὶς αἱρετικὲς θέσεις περὶ "ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν", "βαπτισματικῆς θεολογίας" κ.λπ.!.



Σχόλιο: Ἐδῶ βλέπουμε, πὼς ὑπάρχει παρέμβαση τοῦ ἁγίου Κυρίλλου σὲ ἄλλη τοπικὴ Ἐκκλησία, ἐνέργεια ποὺ «ξορκίζουν» οἱ (καταπατητὲς πολλῶν Ἱ. Κανόνων) σύγχρονοι Οἰκουμενιστές, γιατὶ τὴν ἐκλαμβάνουν ὡς «εἰσπήδηση» σὲ ἁρμοδιότητες ἄλλης Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ ἁμαρτία τῆς ἐπιλεκτικῆς «λήθης» ἔχει ἐγκατασταθεῖ στὶς καρδιές τους.



 Ἀνάλογες ἐπισημάνσεις ἔχουν κάνει Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸν Περγάμου Ἰωάννη, τὸν Μεσσηνίας Χρυσόστομο, τὸν Δημητριάδος Ἰγνάτιο, τὸν Σύρου Δωρόθεο καὶ τοὺς ὁμοίους των, αὐτοὶ ὅμως «οὐκ ἠβουλήθησαν συνιέναι». Ἔτσι οἱ αἱρετικὲς τους ἰδέες «σέρνονται» καὶ ἀποδομοῦν τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἀργὰ μὰ σταθερά, ἀλλοιώνουν τὴν Πίστη, περιφρονοῦν καὶ καταργοῦν Ἱεροὺς Κανόνες, σκανδαλίζουν πιστούς, γεγονὸς ἀμελητέο γιὰ τοὺς συγχρόνους ποιμένες!



Μὲ αὐτή τους τὴν ἄρνηση, ὑποδηλώνουν σαφῶς ὅτι ἐμμένουν στὶς Οἰκουμενιστικές τους παναιρετικὲς θέσεις καὶ πλάνες, μὲ τὶς ὁποῖες σαφῶς καταργεῖται τὸ ἔνατο (9ο καὶ 10ο) ἄρθρα τοῦ «Συμβόλου τῆς Πίστεως», διὰ τῶν ὁποίων Πανορθοδόξως ὁμολογοῦμε τὴν Πίστη μας «εἰς Μίαν» Ἐκκλησίαν», καὶ ὄχι σὲ διηρημένες ἐκκλησίες, οὔτε σὲ «ἀδελφὲς ἐκκλησίες» καὶ ἄλλες ἀνώμαλες καὶ ἀφύσικες καταστάσεις, σὰν αὐτὲς ποὺ βιώνουν καὶ ἐμπράκτως διδάσκουν οἱ ὁμοφυλόφιλοι Ἀγγλικανοὶ «ἐπίσκοποι».



Καὶ ὅταν καταργοῦν τὴν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ δίδουν σωτηριολογικὲς διαστάσεις σὲ αἱρετικὰ μορφώματα καὶ ἄλλες θρησκεῖες δαιμονικὲς καὶ ἀπάνθρωπες, καταργοῦν –ἐμμέσως πλὴν σαφῶς– τὴν μοναδικότητα τοῦ σωτηριολογικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ, τὸν ἴδιο τὸ Χριστό!


Ἂς δοῦν αὐτὴν τὴν παράμετρο, ὅσοι ἀντι-Οἰκουμενιστὲς συνεχίζουν νὰ ἐπι-κοινωνοῦν μὲ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ἀρνούμενοι νὰ ἀποστοῦν ἀπ’ αὐτούς. Ἂς συνειδητοποιήσουν -ἐπὶ τέλους- ὅτι ἐπικοινωνοῦν, συμμετέχουν στὴν αἵρεση καὶ καμιὰ ἐπιστράτευση ὁποιασδήποτε δῆθεν «οἰκονομίας», «διάκρισης», (πολλ μᾶλλον κάποιες σκοπιμότητες) δὲν δικαιολογοῦν τὴν ἔμμεση συμπόρευση μὲ τὴν αἵρεση!
 


Καὶ μιὰ ἀκόμα παράγραφος ἀπὸ τὸ κείμενο τῆς κ. Ἀρτέμη: «Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίλλου στή ἐπιστολή τοῦ Νεστορίου εἶναι διπλωματική... Τοῦ τονίζει ὅτι τά ὅσα διδάσκουν αὐτοί ὡς ἐπίσκοποι πρέπει νά εἶναι σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῶν προηγουμένων ἀπό αὐτούς πατέρων. Ὀφείλουν νά συμπορεύονται μέ ὁδηγό “ταῖς ἐκείνων ὀρθαῖς καί ἀνεπιλήπτοις δόξαις”, εἰδάλλως μέ τήν πλανεμένη διδασκαλία τους θά γίνουν ἡ αἰτία σκανδαλισμοῦ τῶν πιστῶν. Ἀκόμη καί ἕνας πιστός νά σκανδαλισθεῖ ἐξαιτίας τους, θά ἔχουν ὑποπέσει σέ βαρύνουσας σημασίας ἁμάρτημα.
»Ὁ Νεστόριος στή δεύτερη ἐπιστολή του πρός Κύριλλον παρουσιάζεται ἀμετακίνητος στίς δογματικές θέσεις του». Τὴν ἀμφισβήτηση τῆς «θεοσέβειας καί τῆς ὀρθότητας τῆς διδασκαλίας του» θεωρεῖ ὡς «ὕβρεις» καὶ αὐθάδεια στὸ πρόσωπό του, στὰ ὁποῖα «δέν ἀπαντάει..., θεωρώντας ὅτι ἡ ἐπί μακρόν ἀνοχή του ἀποτελεῖ φάρμακο γιά τόν Κύριλλο... Ἀντεπιτίθεται σέ ὅσα τοῦ γράφει ὁ Κύριλλος, ὑποστηρίζοντας ὅτι ...παρερμηνεύτηκε ἡ διδασκαλία τους σχετικά μέ τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο.
»Παραθέτει βιβλικά χωρία τά ὁποῖα παρερμηνεύοντάς τα τά παρουσιάζει νά κάνουν λόγο μόνο γιά τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ... Ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (Νεστόριος) εἶναι τόσο βέβαιος γιά τήν ὀρθότητα(3) τῆς διδασκαλίας του, πού προτρέπει τόν Κύριλλο νά ἐπανεξετάσει τά ὅσα ὑποστηρίζει. Κλείνει τήν ἐπιστολή του μέ τά λόγια τοῦ Παύλου ὅτι ἡ φιλονεικία δέν ἔχει καμία θέση στήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ».
* * *
Αὐτὰ συνέβαιναν τότε μὲ τὸν Νεστόριο, ὁ ὁποῖος ὑποστήριζε τὴν αἵρεση ἔχων –ὡς ἔλεγε– συνείδηση ὅτι ὑπηρετεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ γι’ αὐτὸ χρησιμοποιοῦσε (ἔστω λανθασμένα) κείμενα τῆς Ἁγίας γραφῆς! Ὅμως, ὁποῖα διαφορὰ μὲ τοὺς σημερινοὺς Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι φαίνεται ὅτι ὑποστηρίζουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐν πλήρει συνειδήσει  ὅτι ὑπηρετοῦν τὸ ψεῦδος καὶ ἀποφεύγοντας συνήθως νὰ παραθέσουν κείμενα ἁγιοπατερικά! Ἐδῶ, πράγματι, οἱ Πατριαρχικοὶ ὑπερβαίνουν σὲ ἀσέβεια τὴν ὁμάδα-φατρία τοῦ Νεστόριου. Θεωροῦν ὡς ὕβρεις, ὅσα τοὺς καταλογίζουν, ἀπειλοῦν μὲ ἐξουσιαστικὸ λόγο καὶ διώξεις τοὺς πιστοὺς ποὺ ἐπισημαίνουν τὴν αἵρεση, ἐπαναλαμβάνουν ὅτι εἶναι Ὀρθόδοξοι, χωρὶς νὰ ἀπαρνοῦνται τὶς αἱρετικὲς θέσεις τους, χωρὶς νὰ τολμοῦν μὲ θεολογικὸ λόγο νὰ ἀνασκευάσουν τὶς κατηγορίες, ἀμυνόμενοι μὲ μία ὑπεροπτικὴ σιωπὴ καὶ ὀρθολογικὲς κορῶνες!
Καὶ οἱ ὀρθοδοξοφρονοῦντες τί κάνουν;
Ἀρκοῦνται σὲ ἕνα χαρτοπόλεμο (ὅπως ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Κορναράκης χαρακτήρισε τὶς δημοσιεύσεις τους), ἀντὶ νὰ ἐφαρμόσουν τὴν διδασκόμενη ὁμοφώνως ἀπὸ τοὺς Πατέρες ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς λίγους Πατριάρχες, Ἐπισκόπους καὶ ἀκαδημαϊκοὺς θεολόγους, ποὺ σέρνουν τὸν χορό τῆς ὕπουλης καὶ παμίαρης παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Δὲν συνειδητοποιοῦν οἱ φραστικὰ ἐναντιούμενοι στὶς οἰκουμενιστικὲς ἀσχήμιες, ὅτι, ναί μέν, οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν τὴν ἐξουσία καὶ τὴν αἵρεση, ἀλλ’ οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως ἔχουν στὰ χέρια τους τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν δυνατότητα νὰ τοὺς ἀφοπλίσουν, ἀρνούμενοι νὰ ἐπικοινωνοῦν μαζί τους, ὁπότε καταρρέει ἡ δύναμή τους καὶ τὰ νεοταξικὰ Οἰκουμενιστικά τους ὄνειρα!
Πότε ἄραγε θὰ τὸ συνειδητοποιήσουν καὶ θὰ ἀντιμετωπίσουν θεοφιλῶς-ἁγιοπατερικῶς καὶ ἄρα ἀποτελεσματικῶς τὸ σύγχρονον «Οἰκουμενικὸν σκάνδαλον»!
 "Φιλορθόδοξος Ἕνωσις "Kοσμᾶς Φλαμιᾶτος"
Ὑποσημειώσεις:
(1) http://www.academia.edu/1129978/_PG_77_41B_#outer_page_2

(2) «Ὅπως ἐφωράθη Νεστόριος δι̉ Ἀναστασίου τοῦ μαθητοῦ διδάσκοντος μὴ θεοτόκον ἀλλὰ χριστοτόκον τὴν ἁγίαν καλῶν θεομήτορα͵ δι᾿ ἣν αἰτίαν καὶ αἱρετικὸς ὡμολόγηται. -ὅτε καὶ Θεοδώρῳ κατὰ τὴνΜοψουεστίαν συντυχὼν ὁ Νεστόριος τῆς εὐσεβείας παρετράπη τῶν ἐκείνου διδαγμάτων ἀκροασάμενος, ὡς Θεοδούλῳ περὶ τούτων ἐπιστολικῶς γέγραπται, τὰς διαλέξεις τῷ φιλοχρίστῳ λεῲ ποιούμενος ἀνὰ τὴν ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως ἀναφανδὸν ἐτόλμησεν εἰπεῖν· Θεοτόκον τὴν Μαρίαν καλείτω μηδείς. Μαρία γὰρ ἄνθρωπος ἦν· ὑπὸ ἀνθρώπου δὲ θεὸν τεχθῆναι ἀδύνατον». Συναφῶς βλ. Νικηφόρου Καλλίστου τοῦ Ξανθοπούλου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, XIV, ΛΒ, PG 146, 1160-1164.

(3) «Πανταχοῦ τῆς θείας Γραφῆς, ἡνίκα ἄν μνήμην τῆς Δεσποτικῆς οἰκονομίας ποιῆται, γέννησις ἡμῖν καὶ πάθος οὐ τῆς θεότητος, ἀλλά τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Χριστοῦ παραδίδοται· ὡς καλεῖσθαι κατά ἀκριβεστέραν προσηγορίαν τήν ἁγίαν Παρθένον Χριστοτόκον οὐ Θεοτόκον» (Νεστορίου, Ἐπιστ. 5-Β πρός Κύριλλον, PG 77, 53Β).

Ο Οζων προτεσταντισμος προδρομος του Αντιχριστου




Τ μεον το προτεσταντισμο

Δ΄

πέρμαχοι τς παραδόσεώς των


 του αρχιμ. Αθανασ. Σιαμακη



Τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι οἱ προτεστάντες, ἐνῷ ξεκίνησαν ὡς ἄνθρωποι τῆς Βίβλου, τελικὰ στράφηκαν ἐναντίον τῆς Βίβλου ὅσο κανεὶς ἄλλος στὸν κόσμο. Πολεμοῦν τὴ Βίβλο ἐκ τῶν ἔνδον ὡς βιβλικοὶ γενίτσαροι, ὄχι οἱ τῆς περιφέρειας, ἀλλὰ οἱ τοῦ κέντρου, τὰ στελέχη τους, οἱ μεγαλοπάστωρές τους, οἱ καὶ καθηγηταὶ τῶν θεολογικῶν σχολῶν τους. Αὐτοὶ λένε γιὰ τὴ Βίβλο τὰ πιὸ φαντασιώδη φρικώδη καὶ μυθομανῆ ψέματα. Τὴ μισοῦν, τὴ διαβάλλουν, τὴν πολεμοῦν, πιὸ πολὺ ἀπ᾿ ὅ,τι οἱ Ἑβραῖοι τὸ Χριστό. Μέχρις ἐξαφανίσεώς της. Μιλοῦν γιὰ διαστρωματώσεις, λὲς καὶ ἡ Βίβλος εἶναι γαιολογικὸ ἀντικείμενο, τὴν μεταχρονολογοῦν, τὴν παρουσιάζουν δηλαδὴ νεώτερη ἀπὸ 50 μέχρι 500 χρόνια, ἀναστατώνουν τὸ περιεχόμενό της, τὴν παρερμηνεύουν, τὴν περιπαίζουν, τὴν ἀπορρίπτουν.

Δυστυχῶς σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἄκρους προτεστάντες «καθηγητὰς» ἀρέσκονται ἀπὸ τὸ 1960 περίπου νὰ σπουδάζουν οἱ βιβλικῆς κατευθύνσεως τῶν θεολογικῶν σχολῶν Θεσσαλονίκης καὶ Ἀθηνῶν, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν Σάββα Ἀγουρίδη καὶ τὴν ὁμάδα του. Προτιμοῦν  μάλιστα στοὺς καθηγητὰς τῆς περίφημης σχολῆς τῆς ἀρνητικῆς θεολογίας ἢ τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ τῆς Τυβίγγης (Χάρνακ, Μποῦλτμαν, Κέζεμαν, κ.ἄ.), γυρίζοντας τὸ κανάλι τοῦ προτεσταντικοῦ ἑρμηνευτικοῦ βορβόρου ἀπὸ τὴ Γερμανία στὶς αἴθουσες τῶν Ἑλλήνων φοιτητῶν τῶν θεολογικῶν σχολῶν. Ὄχι λίγοι ἀπ᾿ αὐτοὺς εἶναι σήμερα κληρικοί, ἀκόμη καὶ ἐπίσκοποι, καὶ καθηγηταὶ τῆς ἀνωτάτης ἢ μέσης ἐκπαιδεύσεως, οἱ ὁποῖοι ἐνσπείρουν ἀσυνείδητα ἢ ἐνσυνείδητα στοὺς μαθητὰς καὶ στὰ ἐκκλησιάσματά τους τοὺς πικροὺς καρποὺς τῆς ὀρθολογιστικῆς «ἑρμηνείας» ἐκείνων. Οἱ ἀπ᾿ αὐτοὺς «μπροστάρηδες» λόγῳ πανεπιστημιακῶν τίτλων εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ «ἐκπονοῦν» καὶ τὶς «μεταφράσεις» τῆς Καινῆς καὶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, στρατολογούμενοι καὶ μισθοδοτούμενοι ἀπὸ τὸ ἐμπορικὸ προτεσταντικὸ κέντρο τῆς ἑλληνικῆς Βιβλικῆς Ἑταιρίας, καὶ συνεργαζόμενοι μὲ τὸ ἐκδοτικὸ τμῆμα τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας.

Οἱ κακοδοξίες τοῦ προτεσταντισμοῦ ἔχουν σχέσι ἄκρας καὶ ἀπόλυτης ἀντιθέσεως πρὸς τὶς κακοδοξίες τοῦ παπισμοῦ, διότι σ᾿ αὐτὸν ἀντιτάχθηκε ὁ προτεσταντισμὸς καὶ ἀπ᾿ αὐτὸν προῆλθε. Ἀπὸ τὴ μία δέσμη κακοδοξιῶν ἔπεσαν στὴν ἄλλη δέσμη κακοδοξιῶν. Ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο ἄκρο, ὁ ἕνας πάσσαλος ἐκκρούει τὸν ἄλλο. Εἶναι μάταιο ν᾿ ἀσχοληθῇ ὁ ὀρθόδοξος μὲ τὶς ἑκατέρωθεν κακοδοξίες, ποὺ ὄζουν. Ὁ ὀρθόδοξος εἶναι φρόνιμο ν᾿ ἀπέχῃ καὶ ἀπὸ τοὺς μὲν καὶ ἀπὸ τοὺς δέ, νὰ μὴ συζητάῃ μαζί τους, νὰ μὴ διαβάζῃ τὰ βιβλία τους, συμμορφούμενος πρὸς τὴν ὑπόδειξι τοῦ ἀποστόλου Παύλου «παραιτοῦ» (= ἄφησέ τους καὶ φῦγε).

Οἱ κακοδοξίες τῶν προτεσταντῶν ἔχουν ἀντίκτυπο καὶ στὴν πρᾶξι. Μία ἀπὸ τὶς χειρότερες κακοδοξίες τῶν προτεσταντῶν εἶναι καὶ ἡ «ἱερὰ παράδοσί» τους, τὴν ὁποία ὑποστηρίζουν ὕπουλα καὶ φακιρικὰ μὲ πολὺ φανατισμό. Παρ᾿ ὅλο ποὺ  ἐπιδεικτικὰ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ἐναντίον τῆς κάθε ἐξωβιβλικῆς «ἱερᾶς παραδόσεως» καὶ συνεχῶς τιτιβίζουν «ἡ Βίβλος» καὶ «ἡ Βίβλος», στὴν πραγματικότητα εἶναι φανατικοὶ ὑπέρμαχοι τῆς δικῆς των «ἱερᾶς παραδόσεως», τὴν ὁποία ἔχουν πιὸ πάνω καὶ ἀπὸ τὴ Βίβλο. Παραδείγματα.

1. Δὲν δέχονται καμμία ἐκκλησιαστικὴ παράδοσι ἀπὸ τὸ 70 μέχρι τὸ 1517, στὸ διάστημα δηλαδὴ ποὺ αὐτοὶ δὲν ὑπῆρχαν. Ἡ ὑπόθεσι τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀρχίζει ἀπ᾿ αὐτούς, ἀπὸ τὸ Λούθηρο τὸ 16ο αἰῶνα.

2. Ὑποστηρίζουν μὲ ἰσλαμικὸ φανατισμὸ τὴν «ἱερὰ παράδοσί» τους τὴν γύρω ἀπὸ Λούθηρο καὶ τοὺς ἄλλους καλογήρους ἱδρυτὰς τοῦ προτεσταντικοῦ κινήματος, μιὰ «παράδοσι» ἑβραιοταλμουδικὴ σχετικὰ μὲ τὸν Κανόνα, ποὺ περιέχει καὶ πολλὰ κατάλοιπα - σκουπίδια τοῦ παπισμοῦ. Ἀπέναντι σ᾿ αὐτὸν ποὺ θ᾿ ἀμφισβητήσῃ αὐτὴν τὴν «ἱερὰ παράδοσί» τους γίνονται θηρία.

3. Κάθε κομμάτι τοῦ προτεσταντισμοῦ περιέχει καὶ πρόσθετη δική του «παράδοσι», τὴν ὁποία ὑποστηρίζει ἔναντι τῶν ἄλλων κομματιῶν μὲ τὸν ἴδιο φανατισμό. Διότι, ὅπως ἐλέχθη, ὁ κάθε πάστωρας εἶναι καὶ μία αὐθεντία στὸ «κόμμα» του, ἕνας χαλίφης, ἕνας παπίσκος.

4. Κανενὸς προτεσταντικοῦ κομματιοῦ ἡ «ἱερὰ παράδοσι» δὲν περιέχει τίποτε ἀπὸ τὴν ἀρχαία καὶ ὄντως ἀποστολικὴ ἐκκλησιαστικὴ παράδοσι, ὅπως εἶναι λ.χ. οἱ γύρω ἀπὸ τὸν βιβλικὸ Κανόνα πανάρχαιες πληροφορίες τοῦ Μελίτωνος Σάρδεων  (160), τοῦ Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας (θάνατος 373) (οὐσιαστικὰ τῆς Α΄ οἰκουμενικῆς συνόδου), τοῦ Ἰωάννου χρυσοστόμου (θάνατος 407) σχετικὰ μὲ τὴν ποιότητα ἑνὸς βιβλικοῦ κειμένου.

5. Ὁ ἄκαμπτος  φανατισμὸς ὡδήγησε ὅλους συλλήβδην τοὺς προτεστάντες στὸ κατάντημα νὰ περιφρονοῦν τὴ Βίβλο χωρὶς ντροπή. Λ.χ. καταπατοῦν ἀνερυθρίαστα τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅτι ἡ γυναίκα δὲν ἔχει ἐκκλησιαστικὸ λόγο καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία (Α΄ Κο 14,34-36· Α΄ Τι 2,12-14), καὶ χειροτονοῦν ἀβέρτα γυναῖκες ποιμένες καὶ διδασκάλισσες, ἀκόμη καὶ ἐπισκόπους. Σιγὰ σιγὰ αὐτὲς οἱ «καρδερῖνες» θὰ βγάλουν καὶ κανένα δέκρετο. Λ.χ. «Ἂν καὶ εἶμαι γυναίκα, ὡς θηλυκὴ πάπα καὶ βικάρια τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς διδάσκω καὶ διατάζω ὅλους τοὺς ἄντρες νὰ σιωποῦν στὴν ἐκκλησία καὶ νὰ ὑποτάσσωνται στὶς γυναῖκες, γιατί θὰ τοὺς πάρῃ ὁ διάολος»! Ὅταν μάλιστα ἡ παπᾶς (κατ᾿ ἀντιστοιχία ὁ ἄντρας της ὁ παπαδιᾶς) εἶναι σαραντάρα (διότι ἔχουν κάλυψι νὰ μὴ χειροτονοῦν πρὸ ἐτῶν τεσσαράκοντα), καὶ ἔχῃ καὶ τοὺς χυμούς της, διότι, ὅπως λέει τὸ κοσμικὸ τραγούδι «μιὰ σαραντάρα κάνει γιὰ δυὸ εἰκοσάρες», τότε ἀναπτύσσει πιὸ πειστικὰ τὰ ἐπιχειρήματα τοῦ κηρύγματός της, καθὼς τὸ ἐκκλησίασμα, καὶ ἰδίως τὸ ἀντρικό, τὴν προσέχει πιὸ πολύ.

6.  Πολλὰ προτεσταντικὰ κομμάτια ἔχουν μιὰ «ἱερὰ παράδοσι» νὰ μὴν ἔχουν δόγματα. Πρόκειται γιὰ μιὰ «παράδοσι» ὀλισθηρή, ποὺ ἀμφισβητεῖ ὅλες τὶς αἰώνιες ἀλήθειες τῆς Βίβλου καὶ στὴ θέσι τους θεσπίζει μιὰ κοσμικὴ καὶ βρόμικη κουλτούρα, ποὺ μοιάζει μὲ κινούμενη ἄμμο καὶ περιέχει πολλὰ νικολαϊτικὰ καὶ κιναιδικὰ καμώματα. Παίρνουν λ.χ. μέρος σὲ καλοκαιριάτικα συνέδρια νεολαίας τοῦ ἁμαρτωλοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, νεαροί, νεαρές, ἀλλοδαπές, μὲ ξηλωμένα σόρτς, μὲ ἐξώπλατα, ἐξώστηθα, ἐξωμφάλια μπλουζάκια, καὶ μὲ «σπασμένα» ἑλληνικὰ ῥωτοῦν τάχα μὲ παιδικὴ ἀφέλεια τοὺς περαστικούς· «Ἀδελφέ! ἀγαπᾷς τὸν Ἰησοῦ;», γιὰ νὰ πάρουν τὴν ἀπάντησι· «Ναί, ἀγαπῶ τὸν Ἰησοῦ». Πολὺ «κατάλληλες» εἶναι γιὰ μιὰ τέτοια ἀποστολή. Ἡ ἐμφάνισί τους μόνο τὸ μαρτυρεῖ!

Ὁ προτεσταντισμὸς σήμερα σ᾿ ὅλες τὶς μορφές του εἶναι γελοιοποίησι τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καὶ τῆς Βίβλου. Ὁπωσδήποτε εἶναι καὶ νικολαϊτισμός. Οἱ αἱρέσεις ὅλες ἔχουν μέσα τους λιγώτερο ἢ περισσότερο, κρυφότερο ἢ φανερώτερο, νικολαϊτισμό. Εἶναι δὲ τὸ νικολαϊτιστικὸ στοιχεῖο τους τὸ κίνητρό τους. Τοὺς εἶναι δύσκολη ἡ χριστιανικὴ καὶ βιβλικὴ ἁγνότης καὶ ἠθική.




Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Ο π. Βασιλειος Βολουδακης αγωνιζεται τον καλον αγωνα της Πιστεως

Το προπατορικο αμαρτημα


Eπιτελους, ο σκανδαλοποιος "πατριαρχης" δεν οφειλει να δινει καποιες εξηγησεις στην χιονοστιβαδα των εναντιον του κατηγοριων; Μονο τους επισημους υπολογιζει; Τον λαο του Θεου γραφει στα καττυματα των υποδηματων του;

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΠΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ Κ. ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗ;

 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ!!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ, ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΕ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ κκ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΕ. 


Λαμβάνω το θάρρος να σας απευθύνω αυτή την επιστολή-διαμαρτυρία, με αφορμή τα γεγονότα που είδαν το φως της δημοσιότητας και αφορούν στην τιμητική διάκριση που έκανε το Πατριαρχείο και εσείς, στον κ. Μελισσανίδη Δ. για να τον ανταμείψετε (;;) ‘’ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΤΟΥ ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΕΥΣΕΒΗ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΗ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΥΤΕΡΕΣ ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ’’ όπως τονίσατε ο ίδιος στον λόγο σας, κατά την απονομή του ΟΦΙΚΚΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΚΟΥΡΟΠΑΛΑΤΟΥ, διάκρισης που απονέμεται από το ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ, για πρώτη φορά μετά το 1453 !!!!!!!!

       Ως ΕΛΛΗΝΙΔΑ πολίτης, επιστήμονας, μητέρα και χειμαζόμενη Ορθόδοξη Χριστιανή, από τις ‘’αγαθοεργίες’’ ανθρώπων, όπως ο κύριος που τιμήσατε, θεωρώ υποχρέωσή μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΕ, να σας απευθύνω τις κάτωθι ερωτήσεις:

-Γνωρίζετε πως ο κύριος που επιλέξατε να τιμήσετε με την ΑΝΩΤΑΤΗ διάκριση του ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ σας, έχει διογκωμένα χρέη προς το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ, τα οποία όχι μόνο δεν αποπληρώνει, αλλά αγνοεί εντελώς, προκαλώντας έτσι τον κάθε τίμιο ΕΛΛΗΝΑ πολίτη, που εργάζεται και πληρώνει τους φόρους του……. κι όταν δεν το κάνει, του παίρνουν το σπίτι, τις τυχόν υπάρχουσες καταθέσεις ή στην χειρότερη περίπτωση τον κλείνουν ΦΥΛΑΚΗ;

Μεγαλη συζητησι για το Πρωτειο

Απαντησι του Πειραιως 

προς τον Μοσχας, για το ΠΡΩΤΕΙΟ



Μακαριώτατε καί Ἁγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀδελφοί,

Πάνυ εὐλαβῶς, μετά βαθυτάτων αἰσθημάτων εὐγνωμοσύνης ἐκ προσώπου τοῦ εὐαγοῦς Κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως τῆς ναυλόχου πόλεως τοῦ Πειραιῶς καί πρώτου λιμένος τῆς Ἑλλάδος προάγομαι ὅπως ὑποβάλω θερμάς συγχαρητηρίους προσρήσεις καί εἰλικρινεῖς εὐχαριστίας διά τό υἱοθετηθέν ὑφ’ Ὑμῶν κατά τήν συνεδρίαν τῆς 25-26 Δεκεμβρίου 2013 (Πρακτικά Νο157) ἐκπονηθέν κείμενον ὑπό τῆς Συνοδικῆς Θεολογικῆς Ἐπιτροπῆς περί «Πρωτείου ἐπί παγκοσμίου ἐπιπέδου ἐντός τῆς Ἐκκλησίας» καταθέτων ἐν ταὐτῷ καί μίαν οὐσιώδην ἔνστασι ἐν τῷ τέλει.
Αἱ Ὑμέτεραι θέσεις ἐκφράζουν ἀπολύτως τήν ἱστορικοκανονικήν θεώρησιν τοῦ πολιτεύματος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί κατακεραυνώνουν τήν κακοδοξίαν καί αἵρεσι τοῦ ἐπικαιροποιημένου Ὠριγενισμοῦ καί «ὑποτακτικισμοῦ» πού ὄζουν Μοναρχιανισμό καί πού εἰσάγουν διαβάθμισι τῶν Τριαδικῶν Προσώπων, ἀσυνείδητον ἐνδεχομένως ἀπομείωσι τοῦ ὁμοουσίου Αὐτῶν καί στρέβλωσι τῶν θείων ἰδιωμάτων διά νά ἱκανοποιηθῇ τό κοσμοείδωλον μιᾶς δῆθεν παγκοσμίου «ἱεροκρατικῆς ἐξουσίας» κατ’ ἀντιστοιχίαν πρός τήν «μοναρχίαν καί πρωτεῖον ἐξουσίας» τοῦ Θεοῦ καί Πατρός.
Εἶναι κατεγνωσμένη ἡ τοιαύτη κακοδοξία καί αἵρεσις τοῦ Ὠριγένους καταδικασθέντος ὑπό τῆς Ἁγίας Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί διά τάς ὡς εἴρηται τραγικάς αὐτοῦ θέσεις διά τῶν ὁποίων «ὁ Λόγος εἶναι δεύτερος Θεός» (Εἰς Ἰωάννην τόμ. 5, 39), «αὐτός δέ καί ὁ Πατήρ εἶναι δύο Θεοί, δύναμις μία» (Διαλ. πρός Ἡρακλείδαν Β.Ε.Π ΙΣΤ 367), δέν δύναται νά συγκριθῆ πρός τόν Πατέρα διότι εἶναι μέν εἰκών ἀλλ΄ εἰκών τῆς ἀγαθότητος τοῦ Πατρός καί οὐχί αὐτοαγαθόν (Περί Ἀρχῶν 1,2 καί 13) καί δέν εἶναι φυσικόν καί ἀναγκαῖον γέννημα τοῦ Πατρός ἀλλά προϊόν τῆς θελήσεως αὐτοῦ (Περί ἀρχῶν 4,4,1).
Ἡ ἀδιαίρετος Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία ἐξαίρουσα τό θεῖον, πνευματικόν, μυστικόν καί ἀόρατον στοιχεῖον δέν προσέδωσε εἰς τήν διοργάνωσιν Αὐτῆς κοσμικόν καί νομικόν καί ἐξωτερικόν χαρακτῆρα ἀλλά πνευματικόν καί μυστικόν, ὡς αἰσθητή ὅμως καί ὁρατή κοινωνία ζώντων ἀνθρώπων διεμορφώθη ὑπό τοῦ Θείου Δομήτορος Αὐτῆς ἱεραρχικῶς καί ὄχι ἱεροκρατικῶς.
Ἐν ἀρχῇ τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱεραρχίαν ἀπετέλεσαν οἱ Ἀπόστολοι οἱ ὁποῖοι ἔλαβον τήν ὑψίστην Ἐκκλησιαστικήν αὐθεντίαν. Πρός τοῦτο ὁ Κύριος «ἐποίησε δώδεκα ἵνα ὧσι μετ’ Αὐτοῦ καί ἵνα ἀποστέλλη αὐτούς κηρύσσειν καί ἔχειν ἐξουσίαν θεραπεύειν τάς νόσους» (Μάρκ. γ14) ἀκολούθως δέ «ἀνέδειξε καί ἑτέρους ἑβδομήκοντα καί ἀπέστειλε αὐτούς ἀνά δύο» (Λουκ. ι1).
Ἀπευθυνόμενος πρός αὐτούς κατά τήν πρώτην μετά τήν Ἀνάστασι ἐμφάνισι εἶπε: «Καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ κἀγώ πέμπω ὑμᾶς...λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἄν τινων ἀφίετε τάς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε κεκράτηνται» (Ἰω. κ21) ἐφοδιάσας αὐτούς διά τῆς πνευματικῆς δυνάμεως λέγων:«ἐδόθη μοι πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς, πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη18-20) διαβεβαιώσας:«ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ, ὁ δἐ ἐμέ ἀθετῶν ἀθετεῖ τόν ἀποστείλαντά με» (Λουκ. ι16).


Ολη η Αληθεια εξω απο τα δοντια.

 Η ψυχρη ιστορια γραφει την Αληθεια



Γνωριζετε οτι ο Γενναδιος ο Σχολαριος, δεν ηταν αυτος που γνωριζουμε;
΄Η οπως μας τον περιεγραψαν καποιοι σε βιβλια;
Ο Γενναδιος ο Σχολαριος, κατ' ουσιαν δεν διεφερε απο τον Βαρλααμ τον Καλαβρο.

Αναμεινατε και θα επανελθουμε συντομα.


             O ΝΥΣΣΗΣ ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ


      ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

 
Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, το άνθος αυτό της Ορθοδοξίας, ο ποιητής των άρθρων της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο φιλόσοφος-Πατέρας της Εκκλησίας, ο συγγραφέας πλήθους θεολογικών έργων, διατύπωσε σε κάποια από τα έργα του, μια θεωρία, αντίβαρο σε εκείνη του αγίου Αυγουστίνου, περί του απόλυτου προορισμού, τη θεωρία της αποκατάστασης των πάντων, η οποία σε γενικές γραμμές μιλάει για την με την πάροδο του μέλλοντος (και άληκτου) αιώνος, καταστροφή κάθε είδους κακού, την εξαφάνιση του Σατανά, την εξαφάνιση κάθε οδύνης, το τέλος της Κόλασης και τελικά την εις το αρχαίον κάλλος αποκατάσταση των πάντων, δικαίων και αδίκων με μια ουσιώδη διαφορά. Οι μεν δίκαιοι θα μετέχουν του θείου φωτός, δηλ. της θ. μακαριότητας, οι δε άδικοι θα μετέχουν του θείου πυρός ("πυρ καταναλίσκον") αποκλεισμένοι όμως της θ. μακαριότητας και μη δυνάμενοι ποτέ να δουν το πρόσωπο του Θεού.
Η θεωρία αυτή βρήκε πολλούς υποστηρικτές, ακόμη και αγίους, αλλά και πολλούς αντιπάλους, οι οποίοι στηρίζονται αυστηρά στη Γραφή και μόνον. Η Εκκλησία κράτησε μέχρι τώρα ουδέτερη στάση, μη δεχόμενη τη θεωρία αυτή ως δόγμα της και προσθήκη στη διδασκαλία της, αλλά και μη καταδικάζοντας την. Έτσι, μέχρι σήμερα παραμένει, ως ένα θεολογούμενο και συζητούμενο πρόβλημα.



Το ότι η σωτηρία είναι θεραπεία και η παραδείσια ζωή σ’ όλες της τις φάσεις τρυφή στη μέθεξη του Θεού, φιλία, κοινωνικότητα και αγάπη, προξένησε στην ορθόδοξη παράδοση ένα ρήγμα, ένα θεολογούμενο που αντιτίθεται στον απόλυτο προορισμό της δυτικής θεολογίας: πρόκειται για την αποκατάσταση των πάντων, μια διδασκαλία που την εκπροσωπούν κυρίως ο Ωριγένης, ο Γρηγόριος Νύσσης και ο Μάξιμος Ομολογητής. Εξάπαντος δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στη Δύση, ως κατάληξη του νομικού πνεύματος έχουμε τον απόλυτο προορισμό, ενώ στην Ανατολή ως κατάληξη της ιαματικής σωτηρίας έχουμε την αποκατάσταση των πάντων, ως θεολογούμενο και όχι ως δόγμα. Διαφορετικά πράγματα θα ήταν αδιανόητο να περιμένει κανείς. Γι’ αυτό η αποκατάσταση είναι αξιοπρόσεκτη, από ορθόδοξη άποψη, μόνο για τις θεολογικές και σωτηριολογικές προϋποθέσεις, και καταλήγει όχι σε δόγμα αλλά σε θεολογούμενο. Η αποκατάσταση των πάντων κατά κανένα τρόπο, δεν συγκρούεται με τη διδασκαλία για την αιώνια κόλαση. Άλλο αιωνιότητα του Θεού και άλλο αιωνιότητα των κτισμάτων. Τα κτίσματα έχουν αρχή γένεσης και μπορούν να είναι ατελεύτητα, επειδή το θέλει ο Θεός χωρίς καμιά κτιστή αναγκαιότητα. Έτσι, οφείλουμε να καταλάβουμε καλά τη διάκριση κτιστού-ακτίστου της πατερικής θεολογίας. Όμως δεν είναι μπορετό και νοητό να αποδίδουμε στα κτίσματα τις ιδιότητες του φύσει άναρχου και ατελεύτητου Θεού. Η ορθόδοξη θεολογία οφείλει να εξάρει τις σωστές αφετηρίες και προϋποθέσεις αυτής της αποκατάστασης:


O αλληλοσπαραγμος των Νεοοθωμανων τυραννων μας



ΟΤΑΝ   

ΑΛΛΗΛΟΣΠΑΡΑΣΣΟΝΤΑΙ ΟΙ «ΚΥΝΕΣ»



Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης




Έχει παρατηρηθεί ότι σε περιόδους μεγάλης ενδείας και λιμού τα σκυλιά συχνά στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου και φτάνουν στο σημείο κανιβαλισμού, δηλαδή προσπαθώντας να επιβιώσουν αλληοφαγώνονται μεταξύ τους. Κάπως έτσι έχει αρχίσει να διαμορφώνεται η κατάσταση στο πολιτικό σύστημα αυτής της δύσμοιρης χώρας, της χώρας που προδόθηκε από τους ηγέτες της και σύρθηκε σιδηροδέσμια στον γκρεμό.



Πολλοί έχουν την ελπίδα να δώσει ο ίδιος ο λαός την πρέπουσα τιμωρία σε όλους αυτούς τους «σωτήρες» του  που κατέστρεψαν τα πάντα. Η εντύπωση όμως είναι ότι αυτό ο λαός καταπονημένος και εξουθενωμένος, αυτός ο λαός που δεν έχει καμιά ηγεσία, καθώς όλοι αυτοί που θα μπορούσαν να τον καθοδηγήσουν στην απελευθέρωση από την μνημονιακή κατοχή του κάνουν τον «έξυπνο» και… χορεύουν μόνο έξω από τον χορό, είναι ανίκανος να σωθεί. Στρατός, δικαιοσύνη, ιεραρχία, διανοούμενοι, βρίσκονται σε κατάσταση πλήρης αδράνειας και το μόνο που ξέρουν είναι η «σιγή της σφίγγας» ενώ παρακολουθούν απρόσωποι την χώρα να βουλιάζει στο χάος και στον αφανισμό.


ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ, 

Η ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ,


ΘΑ ΓΙΝΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ.




                         
      Παναγιωτατε, θελουμε τις ....προσευχες σας!!!!


                 
Παναγιωτατε, θελουμε τις .....ευλογιες σας!!!!


Και ο δεξιος βραχιονας παρων. Δειτε βλεμμα      τσαχπινικο και σκερτσωζικο με τον ....αρσενικο Τσιπρα διπλα του....



Τον καλεσε ο ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΣ Γκεσταμπιτης των Τροϊκανων για να ελθη στην ...τελετη της συμφορας των Ελληνων, για να γιορτασουν ολοι μαζι οι ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΣ Νεοοθωμανοι και αναξιοπρεπεις κλαρουχοι της Σαπιλας και της πρωτοφανους καταντιας, απομονωμενοι Καταληψιες και Αρπαγες της ψηφου των Ελληνων, την αναληψι της προεδριας τους στο ...Λησταρχειο της Ευρωπης.

Ο "ΛΙΒΑΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ ΤΑ ΣΠΑΡΤΑ", εσπευσε αγαλλομενω ποδι περιχαρης και υπερηφανος που τον υπολογιζουν, για να τους ....ευλογηση για να συνεχισουν, το καταλυτικο και καταστροφικο εργο τους κατα των Ελληνων και της Ελλαδας.

Ο δε υπερπαχυτερος, παχυρευστοτερος και κτηνωδεστερος των κτηνοκυβερνοντων, του ζητησε να τους δωση την ...."ευλογια του"!!!
Ομως, ως γνωστον, οπως λενε οι Ιεροι Κανονες της Ορθοδοξου Εκκλησιας και ιδιαιτερα ο 32ος Κα­νών της εν Λα­ο­δι­κεί­α Συ­νό­δου ο­ρί­ζει·
«Ό­τι ου δεί αι­ρε­τι­κών ευ­λο­γί­ας λαμ­βά­νειν, αί­τι­νές ει­σιν α­λο­γί­αι μάλ­λον η ευ­λο­γί­αι».
Επομενως η ευλογια του Αρχιαιρεσιαρχου ειναι Ευλογιά, ειναι καταρα και πραγματικη καταστροφη και "θυελλωδης λιβας που καιει τα σπαρτα", αλλα και ολους οσους τον πλησιαζουν.
Πραγματικα, τον εφεραν οι Θεοκαταρατοι και Λαομισητοι Δημιοι και Τυραννοι του λαου, αρχοντες της παντοιας συμφορας, για να αυξηθουν οι συμφορες μας.


Ο αλλος ο ...Αχυρενιος και δουλοπρεπης των Τυραννοκυβερνοντων, ζητησε τις προσευχες του, παρακαλω. 
Ολα του τα συγχωρουν και τις αιρεσεις του και ολες τις αλλες αναισχυντιες του. 
Τιποτα δεν ενοχλει τον ομοφρονα και ομοϊδεατη του, ΑΧΡΗΣΤΟ και ΑΝΙΚΑΝΟ, κατα τον Οδωδωνης ....Αχρειοστομο.
Ολα οσα πραττει, δεν τον στενοχωρουν, ουτε τον απασχολουν, αρκει αυτος να δρεπει και να απολαμβανη τα ευρετρα της απολαυστικης εξουσιας του, την οποια μαλιστα ιεροπρεπως βαφτισε ισοβια.


Ετσι, λοιπον, παρεστησαν και οι δυο Συνενοχοι ρασοφοροι ...παλληκαροι μας, οι δουλοι και υποδουλοι των εκαστοτε Κρατουντων, ιδιαιτερα δε των σημερινων Ξενοκινητων και ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΩΝ Κρατουντων, που το παιζουν "δημοκρατες", ενω αποδειχθηκαν οι χειροτεροι Τυραννοι και Δημιοι ενος υπερηφανου και αταπεινωτου λαου, που τον φτωχυναν και τον ευτελισαν και τον αναγκασαν να ψαχνη μεχρι και στους καδους των απορριματων για να κορεση την πεινα του, που ταπεινωσαν την περηφανια του, που ειναι οι κυριοι ηθικοι αυτουργοι της αυτοκτονιας περισσοτερων των 5 χιλαδων απελπισμενων και δυστυχισμενων αλλα ...απροσκυνητων ραγιαδων, που εξ αιτιας της λεηλασιας των Τυραννων, εχασαν την απαντοχη τους και διεπραξαν το απονενοημενο διαβημα, που σκοτωσαν το αυριο της Ελλαδος και τα ονειρα των παιδιων των Ελληνων, που στραγγαλισαν και κατακρεουργησαν την ψυχη της Ελλαδος.
                         


Ολα ...τζαμπα ταχει ο Αρχιαιρεσιαρχης, οπου παει και οπου σταθει, αρκει να παιζει τον ρολο του, οπως τον θελουν οι σκοτεινανθρωποι της Νεας Εποχης. Και το αεροπλανο που τον μετεφερε, "ευγενης" χορηγια. Αληθεια; Και γιατι δηλαδη θα πρεπει να σας πιστεψουμε ρε λαμογογουρουνια;

 
Και μετα απο ολα τα θεατρινιστικα και υποκριτικα και αηδιαστικα που ειδαμε και παρακολουθησαμε, ο φρικτος Αρχιαιρεσιαρχης και Πανθρησκειαστης αναχωρησε για τα Θεραπια του, οπου απολαμβανει επι μονιμου βασεως πλουτη και δοξα και ......καθ' ημεραν λαμπρως, ως ο εσαει Κολασμενος Αφρων Πλουσιος.

Το καυχημα των απιστων ο ΠΙΘΗΚΑΝΘΡΩΠΟΣ Καζαντζακης , επιεικως περιγραφομενος..


ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ



Η συμβολή των ιδεών του στο «κοινωνικό ολοκαύτωμα»

που συντελείται στην σύγχρονη Ελλάδαi


της κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη, Ιστορικου



Πενήντα περίπου χρόνια μετά από τον σάλο, που οι ιδέες και το έργο του είχαν προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία –με αποτέλεσμα τον παρ’ ολίγον αφορισμό του από την Εκκλησία της Ελλάδος– ο Νίκος Καζαντζάκης επανέρχεται δυναμικά στην επικαιρότητά μας, τόσο μέσω ενός θεολογικού χώρου, όσο και μέσω ενός πανελλαδικού φορέα ενημέρωσης.

Και, ο μεν θεολογικός χώρος –σε «στρογγυλή τράπεζα», με θέμα «Πνευματικότητα και Θρησκευτικότητα στο Νίκο Καζαντζάκη»– φαίνεται ότι τον…εξαγιάζειii. Από την πλευρά του, ο φορέας ενημέρωσης τον διαφημίζει πανελλαδικώς ως «διαχρονικό στοχαστή» και ως «μεγάλο Έλληνα»
και τον χαρακτηρίζει ως «οικουμενικό λογοτέχνη» και ως «πιο επίκαιρο από ποτέ»· πληροφορεί δε το ευρύτερο κοινό ότι, το φύλλο της Κυριακής 2.12.2013 συνοδεύεται από το βιβλίο του «Ταξιδεύοντας–Αγγλία»iii.



Γιατί «Επίκαιρος»; Ποιά, άραγε, μπορεί να είναι η συμβολή του Νίκου Καζαντζάκη σ’ αυτήν την κρίσιμη κατάσταση, την οποίαν πολλοί χαρακτηρίζουν ως ανθρωπιστική κρίση, ως κοινωνικό ολοκαύτωμα, ως σιωπηλή γενοκτονίαiv και ως ειρηνική αντικατάσταση πληθυσμού (δηλαδή, εθνοκάθαρση);

Πώς, δηλαδή, θα μπορούσαν οι ιδέες του «μεγάλου Έλληνα» –οι ίδιες που, προ πεντηκονταετίας, είχαν προκαλέσει τόσο σάλο και τον παρ’ ολίγον αφορισμό του– να βοηθήσουν τον σημερινό Έλληνα αναγνώστη να αντιμετωπίσει την εκ βάθρων ανατροπή όλων των δεδομένων, των αξιών και των θεσμών της κοινωνίας του, αλλά και τον φυσικό αφανισμό του, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης;



Καζαντζάκης και Παγκοσμιοποίηση: Τις «απάντησες» στα ερωτήματα αυτά δίνει, το 1940, ο ίδιος ο Καζαντζάκης στο προσφερόμενο “ταξιδογράφημα” του, στο οποίο αιφνιδιάζει τους ανυποψίαστους αναγνώστες του υπεισάγοντας, τόσο το μεταφυσικό του όραμα για έναν νέο, πλανητικής εμβέλειας, πολιτισμό, όσο και τους όρους για την πραγματοποίησή του. Συγκεκριμένα, στον πρόλογό του, ο «διαχρονικός διανοητής» διαμηνύει στους αναγνώστες του ότι, διαχρονικά, για να γίνει «το μέγα πήδημα από τον ένα πολιτισμό στον άλλο», είναι «απαραίτητο να προηγηθεί η καταστροφή, να γκρεμιστούν πολλά σεβαστά κι αγαπημένα που εμποδίζουν  και ν’ ανοίξει ανάμεσα από τα ερείπια η ψυχή καινούριο δρόμο».



Καζαντζάκης και Νέα Εποχή: Αυτό που καθιστά το συγκεκριμένο “ταξιδογράφημα” ξεχωριστό είναι ότι, μέσα σε περίπου τριάντα από τις 250 σελίδες του, ο Καζαντζάκης συμπυκνώνει, με την «θρησκευτικότητα» και την «πνευματικότητά» του, τα θεμελιώδη μηνύματα και τις μεθοδείες της Νέας Εποχής, που είναι η ηθικο-μεταφυσική σπονδυλική στήλη της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αυτές οι λίγες σελίδες φαίνεται ότι ενέπνευσαν πολλούς, μεταξύ των οποίων και διάσημους διανοητές, όπως π.χ. τον νεομαρξιστή Εντγκάρ Μορέν, πασίγνωστο Αποδομιστή και μέγα υπέρμαχο της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων.



Καζαντζάκης και Αποδόμηση: Σημειωτέον ότι, η Αποδόμηση είναι ένα είδος (αντι)φιλοσοφικής σκέψης που αποσυνθέτει το σύνολο της δυτικής σκέψης (και, κατά συνέπεια, όλα τα δεδομένα του δυτικού πολιτισμού), τα οποία ανασυνθέτει σε ένα νέο μόρφωμα. Με το νέο αυτό μόρφωμα, οι αποδομιστές αναπροσαρμόζουν την σκέψη του δυτικού ανθρώπου (και, κατά συνέπεια, την δομή της προσωπικότητάς του) στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης, όπως ακριβώς το περιέγραφε ο Καζαντζάκης στον συγκεκριμένο πρόλογο, το 1940:

«Εκατομμύρια αγωνιστές τη στιγμή τούτη, και στις πέντε ηπείρους, εκτελούν τέλεια το ιερό προδρομικό έργο της αποσύνθεσης· οι πνεματικοί άνθρωποι ας δουλεύουν, όσο μπορούν, από τώρα, τα στοιχεία της σύνθεσης».



Μοιραία Αναγκαιότητα: Στον συγκεκριμένο πρόλογο, ο Καζαντζάκης χαρακτηρίζει το φοβερό αιματοκύλισμα μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, κατά τον πόλεμο του 1940, ως «ανατριχιαστική δαιμονική δράση», ως «σπάταλη θυσία ζωής», ως «ομαδικό παραλήρημα» κ.ο.κ.

Παρ’ όλα ταύτα, δεν τάσσεται εμφανώς υπέρ κάποιας εξ αυτών, αλλά ούτε και υπέρ της ειρήνης. Και τούτο διότι πιστεύει ότι, ο «ελεύτερος» άνθρωπος πρέπει να δει «σφαιρικά» τις «δύο παράταξες που αποτελούν τη συμπαγή απλοϊκή και βελάζουσα μάζα του σκεπτόμενου όχλου»· ότι, δηλαδή, πρέπει να τις κρίνει με «ψυχική και πνευματική ανεξαρτησία» και με «αθόλωτο μάτι –αθόλωτο κι από το μίσος κι από την αγάπη». Μόνον έτσι, ο άνθρωπος θα αντιληφθεί ότι, τέτοια αιματοκυλίσματα εντάσσονται στα πλαίσια της διαχρονικής σύγκρουσης μεταξύ δύο κόσμων· μιας σύγκρουσης που –σύμφωνα με τον «διαχρονικό στοχαστή»– αποτελεί, διαχρονικώς, «μοιραία αναγκαιότητα».

Ιδού, λοιπόν, μια πρώτη απάντηση στις αγωνίες του απεγνωσμένου Έλληνα: να γίνει «ελεύτερος», ώστε να αντιληφθεί ότι, ο οικονομικός πόλεμος εθνοκάθαρσης, που οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης έχουν εξαπολύσει εναντίον του ιδίου, της κοινωνίας και του πολιτισμού του, αποτελεί διαχρονική και «μοιραία αναγκαιότητα», για «ν’ ανοίξει ανάμεσα από τα ερείπια η ψυχή καινούριο δρόμο»!



Ο «Ελεύτερος»: Τι, όμως, είναι ελευθερία; Και τι εννοεί ο Καζαντζάκης με τον χαρακτηρισμό «ελεύτερος»; Πως θεωρεί ότι γίνεται κάποιος «ελεύτερος»; Από τι τον καλεί να “απελευτερωθεί”; Και, ποιό είναι το τίμημα της «ελευτερίας» του;

Διαχρονική απάντηση στα περί της εξωτερικής ελευθερίας του ανθρώπου έδωσαν η Σεισάχθεια (αρχές 6ου αι. π.Χ.) και η Μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.)· ενώ στα περί της εσωτερικής ελευθερίας του, έδωσε η Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση.

Για τον Καζαντζάκη, όμως, «ελεύτερος» γίνεται ο άνθρωπος, όταν η ψυχή του «έχει κουνηθεί», έχει «κάμει ένα βήμα πιο πέρα, να γλυτώσει από τις παλιές ηθικές, που κατάντησαν ανηθικότητες, σκλαβιές και θάνατος, και να δημιουργήσει ένα καινούριο όραμα: ένα νέο πολιτισμό». Κατ’ αυτόν, δηλαδή, ο άνθρωπος γίνεται «ελεύτερος» όταν η ψυχή του –εμπνεόμενη από το όραμα ενός νέου πολιτισμού– έχει κενωθεί από κάθε συναίσθημα μίσους ή αγάπης και έχει απελευθερωθεί από το σύνολο των δυτικών ηθικών αξιών.


Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Οι Φαναριωτες, ο ενας μετα τον αλλον, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ, στην Αιρετικοτητα τους.

Μια πρωτη Απαντησι

 

ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙ ΠΡΩΤΕΙΟΥ 

 

του Ελπιδοφορου Λαμπρινιαδη


Ο ελεω του αρχιαιρεσιαρχου Βαρθολομαιου μητροπ. Προυσης και ελεω και χαριτι των Ουνιτων καθηγητων της Θεολογικης Θεσσαλονικης καθηγητης Ελπιδοφορος Λαμπρινιαδης.






Το ζήτημα στο κείμενο του Προύσης Ελπιδοφόρου για το Πρωτείο δεν αφορά στη διαμάχη Μόσχας-Κωνσταντινουπόλεως. 
Αυτό είναι η επιφάνεια. 
Το ζήτημα βρίσκεται αλλού: Είναι η εισαγωγή μιας αιρετικής εκκλησιολογίας, αφού στο μεταξύ έχει νοθευτεί η Τριαδολογία, από την ζηζιούλειας έμπνευσης έξαρση του Προσώπου του Πατρός εν τη Αγία Τριάδι. 
Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, παλαιός συνεργάτης του Ζηζιούλα, έχει μιλήσει για "νεοαρειανισμό" σε κάποια προφορική του ομιλία που βρίσκεται και στο διαδίκτυο. 
Προσέξτε εδώ την αριστοτελική συλλογιστική: Στις ενδοτριαδικές σχέσεις έχουμε σχέση αιτίας και αιτιατού˙ ο Πατήρ είναι αιτία, άρα ο Υιός το αιτιατόν, άρα ο Πατήρ είναι μείζων. 
Γι’ αυτό και η θεία Ευχαριστία αναφέρεται σε Αυτόν μόνο (εδώ υπάρχει σύγκρουση με τις αποφάσεις της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1166, που ενσωματώθηκαν στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας). 

Στη συνέχεια, η αλλοιωμένη αυτή νεοαρειανική τριαδολογία μεταφέρεται στην εκκλησιολογία: Όπως ο Πατήρ είναι Πρώτος, με την απόλυτη έννοια, έτσι υπάρχει και ένας επίσκοπος μεγαλύτερος από τους άλλους, Πρώτος με την απόλυτη έννοια, πρώτος άνευ ίσων
Είναι ένας υπερ-επίσκοπος ουσιαστικά, έστω και αν δεν λέγεται έτσι. 
Πρώτα ήταν ο Ρώμης, τώρα ο Κωνσταντινουπόλεως, άχρι καιρού, δηλ. μέχρι να επανέλθει ο Ρώμης στην εκκλησιαστική κοινωνία.... 
Το καιρικό και εφήμερο (δηλαδή η τιμή στον επίσκοπο της πρώτης πόλης μιας αυτοκρατορίας που δεν υφίσταται πλέον) γίνεται αιώνιο και δογματικό. 
Με άλλα λόγια, η τιμή στον επίσκοπο της πάλαι ποτέ πρώτης πόλης της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας είναι αποκεκαλυμμένη αλήθεια, δόγμα, όρος πίστεως και σωτηρίας. 
Τούτο αποτελεί μία νέου τύπου εκκλησιολογία, έναν νεοπαπισμό. 

Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τους περίτεχνους συλλογισμούς του Προύσης Ελπιδοφόρου.


Εδώ καταλαβαίνουμε ότι ο νεοφαναριωτισμός δεν είναι ένα απλό παιχνίδι στα χέρια της Αμερικής για να ελέγχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις, διαστάσεις εκκλησιολογικής αίρεσης. 
Η ιδεολογία του νεοφαναριωτισμού αλλοιώνει την αρχέγονη εκκλησιολογία. 
Ποτέ οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν εφάρμοσαν αναλογία μεταξύ του Τριαδικού δόγματος και της Εκκλησιολογίας και ειδικά σε ό,τι αφορά τις σχέσεις των Προσώπων της Παναγίας Τριάδος με τις σχέσεις των επισκόπων μεταξύ τους. 
Αυτό είναι μία δογματική-εκκλησιολογική καινοτομία που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη από Ορθόδοξους θεολόγους και ιεράρχες. 
Και οπωσδήποτε οι άλλες αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, και ειδικά η Αντιόχεια, η Ρουμανία, η Σερβία και η Βουλγαρία, θα πρέπει να απαντήσουν αρμοδίως και συνοδικώς. 
Ελπίζω, επίσης, ότι και σοβαροί θεολόγοι και ιεράρχες από την αμερικανική ήπειρο θα απαντήσουν στο κείμενο του Προύσης Ελπιδοφόρου.



ΑΑΜ
Tα Χριστουγεννιατικα καλαντα 

στην Βηθλεεμ της Ιουδαιας


Χριστιανοι, Ω ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, δητε, θαυμαστε και υποκλιθειτε, προ των ΓιγαντοΑγιων που εχει η Αγια Ορθοδοξια μας και παψτε να τους περιφρονειτε με το να αρνεισθε να τους ακουτε. Μας λενε και μας υπερτονιζουν, λοιπον: Μόνο υπό των Αγίων Πατέρων οδηγούμενοι και χειραγωγούμενοι βαδίζουμε με ασφάλεια την οδό της Οικουμενικής Αληθείας του Χριστού



Το κριτήριο και το μέτρο



της Ορθοδοξίας μας 


ειναι οι ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ.



 του αγίου Ιουστίνου ΠΟΠΟΒΙΤΣ
 


Ο υπερμεγιστος αρχοντοαγιος των ημερων μας ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ο Ποποβιτς, ο απομιμητης και εκφραστης ολων των Μεγαλων Πατερων της Ορθοδοξιας μας.


Τον χρόνο που διανύουμε, συμπληρώνονται τριάντα δυο χρόνια από την κοίμησι του αγίου πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς που η συνείδησι της Εκκλησίας είχε αγιοποιήσει και όταν ακόμα βρίσκονταν στη ζωή και υπό την πίεσι αυτή ανάγκασε την επονομαζομένη σερβική Ιεραρχία (ο Θεός να την κάμη) να επικυρώση την αγιότητά του.
 Ο αοίδιμος π. Ιουστίνος άφησε ένα πλήθος συγγραμμάτων στην Εκκλησία μας μεταξύ των οποίων και την Ορθόδοξη Δογματική του η οποία αποτελεί Κανόνα Ορθοδόξου Πίστεως και Ζωής.

 Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, οι χρεωκοπημένοι προδοτες "υιοί του"(;;;), που τον εφτυσαν και συνεχιζουν ασταματητα να τον φτυνουν, καταμουτρα και ασεβεστατα, ο Αθανάσιος, ο Αμφιλόχιος, και ο Ειρηναίος, πλήν του αγίου επισκόπου ΑΡΤΕΜΙΟΥ, να καταφεύγουν στην χρεωκοπημένη Δογματική του διαβόητου Ζηζιούλα, αφού αυτήν προβάλλουν και αυτήν διδάσκουν στους Σέρβους φοιτητές της θεολογίας και στον πιστό λαό και παραθεωρούν και περιφρονούν την Δογματική του Αγίου Ιουστίνου;
 Ο άγιος Ιουστίνος άφησε και πάρα πολλά άλλα συγγράμματα σαν εντρυφήματα, πλούτο και δόξα στην Αγία μας Εκκλησία.

 Μέσα από τα ανέκδοτα συγγράμματά του που βρίσκεται στον τόμο "Σπορά και Συγκομιδή" στον εικοστό τόμο των Απάντων του υπάρχει και το κείμενο που δημοσιεύεται γιά πρώτη φορά σε ιστολόγιο.
 Το κείμενο ετοίμασε ο άγιος Ιουστίνος για να εκφωνηθή από τον επίσκοπο Σιρμίου Μακάριο κατά την υποδοχή του πατριάρχου Αθηναγόρου. Ενα κείμενο γραμμένο με σοφία, στο Πνεύμα των Αγίων Πατέρων, ως ύμνος στον πρώτο θρόνο της Εκκλησίας, αλλά ταυτόχρονα και ως υπενθύμισις ότι ο Θρόνος αυτος πρέπει να μείνη πιστός στην Αγία Ορθοδοξία.

 Σήμερα που εμφανίσθηκαν μέχρι και θεολόγοι να αποκαλούν ως φονταμελιστάς τους Αγίους Πατέρες ή την πρότασι να υπερβούμε τους Αγίους Πατέρες, ο διαχρονικός άγιος Ιουστίνος απαντάει αποστωμοτικά σε όλους αυτούς τους υβριστάς των αλάνθαστων οδηγών της Εκκλησίας, των Αγίων Πατέρων.
 Και όπως ο ίδιος γράφει πιό κάτω: "Μόνο υπό των Αγίων Πατέρων οδηγούμενοι και χειραγωγούμενοι βαδίζουμε με ασφάλεια την οδό της Οικουμενικής Αληθείας του Χριστού"
 Ιδού, πώς έγραφαν οι Αγιοι , ακόμα και τις δύσκολες στιγμές της Εκκλησίας, όπως ήταν η εποχή του εξωμότη και προδότη Αθηναγόρου.
 Χαρήτε και απολαύστε το ανέκδοτο κείμενο του Αγίου Ιουστίνου και δοξάστε τον Θεό που κατέλειπε στην επί γής Εκκλησία Του τοιούτους αγίους σαν τον ανεξάντλητο και χαλκέντερο άγιο ΙΟΥΣΤΙΝΟ.


Παναγιώτατε,
Καλώς ήλθατε! Καλώς ήλθε μαζί Σας και η Οικουμενική Αλήθεια της Ορθοδοξίας.

Η Οικουμενική Αλήθεια του αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, ο οποίος πρώτος έφερε το φως του Χριστού στο Βυζάντιο και πρώτος με τον άγιο Σταυρό αγίασε τον χώρο της μετέπειτα ενδόξου πρωτευούσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Καλώς ήλθε μαζί Σας η Οικουμενική Αλήθεια όλων των Οικουμενικών Συνόδων που συγκροτήθηκαν στο Βυζάντιο και μάλιστα στην Κων/πολι, που διεκήρυξαν και εμαρτύρησαν την Οικουμενική Αλήθεια της Ορθοδοξίας, που δι΄ αυτής εφώτισαν την οικουμένη, κατετρόπωσαν τις αιρέσεις, στερέωσαν σε κάθε εποχή την Αιώνια Αλήθεια του Ευαγγελίου και έτσι εξασφάλισαν σε όλους τους πιστούς την σωτηρία και την αιώνιο ζωή.

Καλώς ήλθε μαζί Σας η Οικουμενική Αλήθεια του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, του ενδόξου πατριάρχου της Κων/πόλεως, ο οποίος με την χερουβική του πολιτεία και τον θεοφώτιστο νου του απεκάλυψε τα υπερχερουβικά ύψη και τα αθέατα βάθη των αγίων μυστηρίων της Παναγίας Τριάδος.

Καλώς ήλθε μαζί Σας η Οικουμενική Αλήθεια του χρυσορρήμονος Ευαγγελιστού της οικουμένης, του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του υπερενδόξου πατριάρχου της Κων/πόλεως, ο οποίος με το πάμφωτο Ευαγγέλιο του Χριστού εφώτισε και ευαγγελίσθηκε όλα τα σκότη και τα ερέβη, όχι μόνο του δικού μας γηίνου κόσμου αλλά και όλων των κόσμων, μέσα στους οποίους κινείται ο άνθρωπος και η ανθρωπίνη σκέψις, δίνοντας θεόσοφα και ανθρωπίνως κατανοητά και απλά απαντήσεις σε όλα τα σημαντικώτατα προβλήματα του ανθρωπίνου πνεύματος.

Καλώς ήλθε μαζί Σας και η Οικουμενική Αλήθεια του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, εκείνου του ταπεινού ηγουμένου στην Κων/πολι αλλά απτοήτου και φοβερού ομολογητού της Αληθείας, φοβερού σε όλους τους εχθρούς αυτής της Αληθείας, ο οποίος και σώμα και ψυχή προσέφερε ως ευώδη θυσία στην Οικουμενική Αλήθεια της Ορθοδοξίας.

Καλώς ήλθε μαζί Σας η Οικουμενική Αλήθεια του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, του θεοδοξάστου ηγουμένου στην Κων/πολι, ο οποίος με παρρησία ήλεγξε τους αλαζόνες βασιλείς, τους εχθρούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αψήφη- σε χιλίους θανάτους, έδωσε τα πάντα για τον Χριστό, και δεν επρόδωσε την Αλήθεια του Χριστού ούτε στο παραμικρό.

Καλώς ήλθε μαζί Σας η Οικουμενική Αλήθεια του αγίου Φωτίου, του αληθώς μεγάλου και υπερμεγίστου πατριάρχου της Κων/πόλεως, ο οποίος έφερε μέσα του όλο το φως της Ορθοδόξου Πίστεως και διασφάλισε δι΄ αυτού μέχρι της Συντελείας την αιώνια οδό της Ορθοδοξίας από την ζούγκλα της κακοδοξίας και της απιστίας και της αθεΐας που έμελλε να ακολουθήση.

Καλώς ήλθε μαζί Σας η Οικουμενική Αλήθεια του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, του ηγουμένου στην Κων/πολι, ο οποίος με την αγία του ψυχή και τον Χριστοφώτιστο νου του είδε εκείνα που μέχρι τότε «οφθαλμός άνθρωπου ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη» (Α' Κορ. β' 9), είδε και εβίωσε και μας απεκάλυψε και περιέγραψε τα μυστήρια της Παναγίας Τριάδος, τα οποία πριν από αυτόν δεν είχαν περιγραφή.

Καλώς ήλθε μαζί Σας η Οικουμενική Αλήθεια των οσίων και θεοφόρων και θεοσόφων Πατέρων, Βασιλείου του Νέου, Ανδρέου του διά Χριστόν Σαλού, Συμεώνος του Μεταφραστού και όλων των υπολοίπων μεγάλων αγίων ανδρών της ενδόξου πρωτευούσης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, αυτής της αληθώς ενδόξου και υπερενδόξου, διότι η Κων/πολις ως πρωτεύουσα του Βυζαντίου έδωσε τους περισσοτέρους άγιους από όλες τις πόλεις του κόσμου.

Η Οικουμενική Αλήθεια της Ορθοδοξίας φυλάσσεται μέσα στην Ορθόδοξο Εκκλησία του Χριστού διά της αγιότητος και της πίστεως των αγίων Πατέρων και Ομολογητών, αγίων Μαρτύρων και Αναργύρων, Ασκητών και Ερημιτών, και όλων των υπολοίπων Αγίων και Δικαίων, οι οποίοι διέλαμψαν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού και έγιναν οι αθάνατοι οδηγοί μας.

Διότι σήμερα, στον εικοστό αιώνα, για μας τους Ορθοδόξους ο άγιος Χρυσόστομος είναι πιο ζωντανός και πιο ζωοποιός και πιο σπουδαίος από όλους μας (έμενα και εσένα και όλους εμάς τους Ορθοδόξους ανά τον κόσμο).

Το ίδιο και ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας και ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος και όλη η χορεία των Αγίων Πατέρων.

Μόνο υπό των Αγίων Πατέρων οδηγούμενοι και χειραγωγούμενοι βαδίζουμε με ασφάλεια την οδό της Οικουμενικής Αληθείας του Χριστού.

Γι' αυτό οι Άγιοι Πατέρες είναι για μας τους Ορθοδόξους το κριτήριο, το μέτρο, της ορθοδοξίας μας.

Ορθόδοξο είναι μόνο εκείνο το όποιο είναι των Αγίων Πατέρων και ό,τι είναι σύμφωνο με αυτούς.

Κάθε τι άλλο δεν είναι δικό μας, δεν είναι Ορθόδοξο, δεν είναι του Χριστού.

Σε τί συνίσταται η Ορθοδοξία;

Στην Οικουμενική Αλήθεια των Αγίων Πατέρων, των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Μαρτύρων, των Αγίων Αναργύρων, με μία λέξι των Αγίων.

Αυτή η Οικουμενική Αλήθεια ισχύει και για τους αγγέλους στον ουρανό και για τούς ανθρώπους στην γη.

Και αυτή η Αλήθεια είναι ό,τι κυρίως λείπει σήμερα από τον κόσμο, ο οποίος θανάσιμα βασανίζεται τρεφόμενος με τα ξυλοκέρατα του αθέου ευρωπαϊκού ουμανισμού και σχετικισμού.

Ο κόσμος σήμερα κουράστηκε από διεστραμμένα ευαγγέλια Χριστού.

Περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαίο στον κόσμο το αιώνιο Ευαγγέλιο του Χριστού (Αποκ. ιδ' 6), το όποιο διαφυλάσσεται μόνο στην Ορθοδοξία.

Αυτό είναι το Ευαγγέλιο, στο οποίο επιθυμούν να παρακύψουν οι άγγελοι (Α' Πέτρ. α' 12).

Χάριν αυτού του Ευαγγελίου του Χριστου αυτής της Αιωνίου Αληθείας της Ορθοδοξίας, δεν είναι δυνατόν να γίνη κανένας συμβιβασμός, καμμία παραχώρησις, πουθενά, ποτέ και με κανένα.


Παναγιώτατε,
Χαιρετίζοντας στο πρόσωπο Σας αυτήν την Οικουμενική Αλήθεια της Ορθοδοξίας, εμείς ταπεινά, από καρδίας, και εν προσευχή υποκλινόμεθα ενώπιον όλων των αγίων προκατόχων Σας στον πατριαρχικό Θρόνο της Βασιλευούσης και τους παρακαλούμε και ικετεύουμε:

Αυτοί οι θαυμάσιοι και άγιοι Πατέρες και Μάρτυρες να καθοδηγούν και χειραγωγούν όλους εμάς με την Οικουμενική Αλήθεια της Ορθοδοξίας ανάμεσα στους ανέμους και τις θύελλες της ταραγμένης εποχής μας, ώστε και εμείς να διαφυλάξουμε και στους μεταγενεστέρους νά παραδώσουμε αυτήν την Οικουμενική Αλήθεια της Ορθοδοξίας, η οποία έχει περισσότερη αξία από όλους μαζί τους ορατούς κόσμους.

Γι' αυτό, καλώς ήλθατε!
Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!
Σάββατο του Λαζάρου, 8/21 Απριλίου 1962

Ιερά Μονή Τσέλιε
Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου